Ο ΘΕΟΣ ΉΦΑΙΣΤΟΣ - GOD HEPHAESTUS

Φώτο 01: Ο Θεός Ήφαιστος
(Θεός της Φωτιάς και της Μεταλλοτεχνίας)

Η γέννηση του Ήφαιστου

Ο Ήφαιστος ήταν γιος του Δία και της Ήρας. Επειδή γεννήθηκε κουτσός η μητέρα του ντράπηκε και τον πέταξε στη θάλασσα για να πνιγεί. Όμως ο Ήφαιστος δεν πνίγηκε.
Αντίθετα μεγάλωσε μέσα σε μια σπηλιά, μέσα στη θάλασσα όπου έμαθε να φτιάχνει όμορφα στολίδια. Όλο αυτό το χρόνο σκεφτόταν με ποιό τρόπο θα εκδικηθεί την μητέρα του.
Έφτιαξε έναν όμορφο χρυσό θρόνο και τον έντυσε με αόρατα δίχτυα. Τον έστειλε δώρο στην Ήρα, ζητώντας της να τον δεχτεί στον Όλυμπο. Η Ήρα μόλις είδε το θρόνο θαμπώθηκε από την ομορφιά του και κάθισε αμέσως πάνω του. Τότε τα αόρατα δίχτυα την έδεσαν.
Η Ήρα κατάλαβε ότι μόνο ο Ήφαιστος μπορούσε να την ελευθερώσει. Έστειλε λοιπόν τον Άρη να τον φέρει, τάζοντάς του ότι αν τα καταφέρει θα του έδινε γυναίκα του την Αφροδίτη. Ο Άρης δεν κατάφερε να μαλακώσει την οργή του Ήφαιστου, που τον έδιωξε με άγριο τρόπο. Ανέλαβε τότε ο Διόνυσος να κατέβει στη θαλάσσια σπηλιά. Αφού πήγε, μέθυσε τον Ήφαιστο και τον έπεισε ν’ ανέβει στον Όλυμπο. Εκεί, μέσα σε χορούς και τραγούδια, μητέρα και γιος συμφιλιώθηκαν.
Ο Ήφαιστος έγινε δεκτός από τους άλλους θεούς ως ομότιμός τους. Για να εξιλεωθούν για το κακό που του έκαναν, του έδωσαν γυναίκα του την Αφροδίτη.

Ήφαιστος και Άρης

Όταν ο Άρης κατέβηκε στη θαλάσσια σπηλιά που ζούσε ο Ήφαιστος, για να τον πείσει ν’ ανέβει στον Όλυμπο, ο Ήφαιστος τον έδιωξε πετώντας του φωτιές.
Ο Άρης που γελοιοποιήθηκε στα μάτια των άλλων θεών, περίμενε την ευκαιρία για να τον τιμωρήσει. Καθώς ήταν νέος και όμορφος, (σε αντίθεση με τον Ήφαιστο που ήταν ανάπηρος) δεν άργησε να ενωθεί με την Αφροδίτη.
Ο Ήλιος όμως είδε ότι μόλις έφευγε ο Ήφαιστος, πήγαινε στο σπίτι του ο Άρης και του το είπε. Εκείνος έφτιαξε αόρατα δίχτυα, τα έβαλε στο κρεβάτι και έφυγε λέγοντας στην Αφροδίτη ότι θα πάει στη Λήμνο. Μόλις έφυγε, ο Άρης έτρεξε στο πλευρό της Αφροδίτης. Αφού ξάπλωσαν στο κρεβάτι τους έδεσαν τα αόρατα δίχτυα. Ο Ήφαιστος φώναξε τους θεούς και όλοι μαζί άρχισαν να γελούν με το πάθημα του Άρη. Επενέβει τότε ο Ποσειδώνας, που έπεισε τον Ήφαιστο να τους ελευθερώσει.
Μόλις ελευθερώθηκε η Αφροδίτη έφυγε για το ναό της στην Κύπρο και ο Άρης για την πατρίδα του, τη Θράκη.

Οι δημιουργίες του Ήφαιστου

Θεός της φωτιάς και της μεταλλοτεχνίας ο Ήφαιστος, διακρίθηκε πολύ γρήγορα για τα δημιουργήματά του. Για τον Ήλιο, που του συμπαραστάθηκε στην περιπέτειά του με τον Άρη και την Αφροδίτη, έφτιαξε ένα θαυμάσιο πλουμιστό κρεβάτι, για να ξεκουράζεται.
Για τον Απόλλωνα και την Άρτεμη έφτιαξε βέλη.
Για το Δία έφτιαξε ένα χρυσό σκύλο και του έδωσε ψυχή για να φυλά το ναό του στην Κρήτη.
Έφτιαξε ακόμη τον θώρακα του Ηρακλή και την τρίαινα του Ποσειδώνα.
Στους ανθρώπους δίδαξε τη χρήση της φωτιάς και των μετάλλων.
Σύμφωνα με τον Όμηρο στην Ιλιάδα το εργαστήρι του ήταν στον Όλυμπο. Εκεί δημιούργησε τα τόσο αξιοζήλευτα έργα του, που τον έκαναν αγαπητό και ξακουστό σε ανθρώπους και θεούς.

©+® Dilaz 2008

Η ΘΕΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ - GODDESS APHRODITE

Φώτο 01: Η Θεά Αφροδίτη
(Θεά της ομορφιάς και του έρωτα)

Αφροδίτη: η θεά της ομορφιάς και του έρωτα

Ο Κρόνος τραυμάτισε τον Ουρανό στην προσπάθειά του να πάρει τη βασιλεία των θεών. Το αίμα του Ουρανού σκορπίστηκε παντού στη γη και στη θάλασσα.
Από το σμίξιμο του αίματος που έπεσε στη θάλασσα με τα κύματα (κύματα που είχαν φτάσει στην Κύπρο), γεννήθηκε μια πανέμορφη θεά.
Την ονόμασαν Αφροδίτη γιατί βγήκε μέσα από τον αφρό και την όρισαν θεά της ομορφιάς και του έρωτα.
Η Αφροδίτη είχε επίσης και τα προσωνύμια: Αναδυομένη (γιατί αναδύθηκε από τα κύματα), Κύπρις (γιατί η Κύπρος ήταν η στεριά που πρωτοπάτησε η θεά) και Κυθέρεια (γιατί πριν τα κύματα με τον αφρό φτάσουν στην Κύπρο πέρασαν από τα Κύθηρα).
Η Αφροδίτη ήταν μια πανέμορφη θεά που χάριζε την ομορφιά σ’ αυτούς που προστάτευε. Συνοδευόταν από άλλες μικρότερες θεές, την Ήβη, την Πειθώ, τις Ώρες, τις Χάριτες και τον Έρωτα, που φρόντιζαν το ντύσιμο και τον καλλωπισμό της.
Παντρεύτηκε τον Ήφαιστο, όμως είχε ερωτικές περιπέτειες και με τους άλλους θεούς, όπως με τον Άρη με τον οποίο απέκτησε τέσσερα παιδιά.

Φώτο 02: Η Αφροδίτη της Μήλου

Η Αφροδίτη και ο Αγχίστης

Η Αφροδίτη έπλεκε διάφορους έρωτες μεταξύ θεών και θνητών και μετά γελούσε με τα κατορθώματά της και τους πείραζε.
Ο Δίας, που δεν μπορούσε να ανεχθεί άλλο τα καμώματά της, σκέφτηκε να την κάνει να αγαπήσει κι’ αυτή έναν θνητό, για να σταματήσει το παιχνίδι της. Διάλεξε γι’ αυτό το ρόλο τον νεαρό Αγχίση, έναν φημισμένο για την ομορφιά του άντρα.
Τον Αγχίση η Αφροδίτη τον είδε ένα πρωινό που έβοσκε το κοπάδι του. Τον ερωτεύτηκε αμέσως και άρχισε να σκέφτεται για το πώς θα τον φέρει κοντά της. Όταν έφυγαν οι βοσκοί που ήταν μαζί με τον Αγχίση, μεταμορφώθηκε σε μια όμορφη θνητή και πήγε στο καλύβι του. Για να κάμψει τις αντιρρήσεις του όταν αυτός παραξενεύτηκε που βρέθηκε εκεί μόνη της, του είπε ότι την πήγε ο Ερμής και πως τη διέταξε να ενωθεί μαζί του. Ο Αγχίσης πείστηκε από τις εξηγήσεις της.
Όταν ξύπνησε όμως βρήκε μπροστά του την πανέμορφη θεά και όχι την βασιλοπούλα που είχε γίνει ταίρι του. Φοβήθηκε τότε την οργή του Δία και την παρακάλεσε να τον βοηθήσει. Η Αφροδίτη, που κι αυτή αισθανόταν άσχημα με το άθημά της, τον καθησύχασε.
Του υποσχέθηκε μάλιστα ότι θα ονόμαζε Αινεία το αγόρι που θα γεννιόταναπ’ αυτή την ένωση και ότι θα του το παρέδιδε μόλις γινόταν πέντε χρονών.
Τον όρκισε όμως να μην πει ποτέ το όνομα της μητέρας του παιδιού της. Μετά απ’ αυτό η Αφροδίτη εξαφανίστηκε και δεν αντάμωσε ποτέ ξανά τον Αγχίση.

Αφροδίτη και Άδωνις

Ο Άδωνις ήταν ένα όμορφο μωρό, γιος του Κινύρα και της Σμύρνας.
Η Αφροδίτη, που τον είδε και τον αγάπησε, τον έκλεψε και τον έδωσε στην Περσεφόνη για να τον μεγαλώσει. Η συμφωνία τους ήταν ότι όταν θα μεγάλωνε η Αφροδίτη θα τον έπαιρνε πίσω.
Όταν όμως ο Άδωνις μεγάλωσε, έγινε τόσο όμορφος που τον αγάπησε και η Περσεφόνη. Αρνήθηκε να τηρήσει τη συμφωνία, θέλοντας να τον κρατήσει δικό της. Επενέβει τότε ο Δίας για να λύσει τη διαφορά τους.
Έτσι χώρισε το χρόνο του Άδωνι ως εξής: το ένα τρίτο του χρόνου θα ήταν με την Περσεφόνη, το ένα τρίτο με την Αφροδίτη και το άλλο ένα τρίτο ελεύθερος.
Ο Άδωνις όμως αγάπησε την Αφροδίτη και περνούσε και τον δικό του χρόνο μαζί της.
Εκείνη εγκατέλειψε τον Όλυμπο και τον ακολουθούσε στο κυνήγι που τόσο του άρεσε. Όμως μια μέρα ένας κάπρος σκότωσε τον Άδωνι. Από το αίμα του που έπεσε στη γη, φύτρωσαν τα πρώτα ρόδα του κόσμου. Από τα δάκρυα της απαρηγόρητης Αφροδίτης, που έπεφταν στη γη, φύτρωσαν οι πρώτες ανεμώνες στον κόσμο.
Όταν πέρασε λίγος καιρός, η Αφροδίτη που δεν μπόρεσε να ζήσει χωρίς αυτόν, παρακάλεσε την Περσεφόνη να του επιτρέπει την άνοδο στην Πάνω Κόσμο για το μισό χρόνο.
Έτσι ο Άδωνις ανέβαινε στη γη και ερχόταν η άνοιξη όχι μόνον στην καρδιά της Αφροδίτης αλλά και στον κόσμο.

©+® Dilaz 2008

Ο ΘΕΟΣ ΑΡΗΣ - GOD MARS

Φώτο 01: Ο Θεός Άρης
(Θεός του πολέμου & της αγριότητας)

Άρης: ο θεός του πολέμου

Ο Άρης, γιος του Δία και της Ήρας, γεννήθηκε στον ουρανό. Ήταν θεός του πολέμου και της αγριότητας. Είχε μια άγρια προσωπικότητα, που δεν συνδύαζε την πολεμική αρετή με την σύνεση όπως η Αθηνά.
Αντίθετα απ’ αυτήν χαιρόταν με τη σφαγή και το αίμα. Χαρακτηριζόταν ως άμυαλος και αλόγιστος θεός, που πολλές φορές προκαλούσε το μίσος θεών και ανθρώπων.
Ως πατρίδα του αναφέρεται η Θράκη. Ακόμη και εκεί όμως οι αρχαίοι Έλληνες δεν του είχαν φτιάξει μεγάλους ναούς όπως στους άλλους θεούς του Ολύμπου.
Σύμβολό του ήταν το δόρυ και ιερά ζώα οι γύπες, ο σκύλος και ο γάιδαρος. Στις παραστάσεις τον συναντάμε με πανοπλία, δόρυ και ασπίδα πάνω σ’ ένα άρμα με τέσσερα άλογα.

Ο Άρης και οι άλλοι θεοί

Η σκληρή τακτική του Άρη και η αγάπη του για τις αιματοχυσίες τον είχαν κάνει μισητό στους άλλους θεούς. Ιδιαίτερη σύγκρουση υπήρχε ανάμεσα στην Αθηνά και τον Άρη, που ήταν και οι δύο θεοί του πολέμου, αλλά έβλεπαν διαφορετικά την έκβαση της μάχης.
Η Αθηνά τον γελοιοποίησε όταν έσπρωξε έναν θνητό, το Διομήδη, να τον τραυματίσει στην κοιλιά και τον πλήγωσε όταν έσπρωξε τον Ηρακλή να σκοτώσει το γιό του Κύκνο.
Ο Όμηρος τον παρουσιάζει να έρχεται συχνά σε σύγκρουση με το Δία, ο οποίος τον αντιπαθούσε. Ο τόσο κακός και αντιπαθητικός θεός κατάφερε όμως να ενωθεί με την θεά Αφροδίτη και να κάνει μαζί της την Αρμονία.
Σύμφωνα με τον Ησίοδο ο Άρης απέκτησε με την όμορφη θεά και τους δύο γιους του, τον Φόβο και τον Δείμο, που ήταν η προσωποποίηση του φόβου και της φυγής μπροστά στον εχθρό.

Άρειος Πάγος

Σύμφωνα με τον Δημοσθένη ο Άρης δικάστηκε στο βράχο που βρίσκεται στο δυτικό μέρος της Ακρόπολης, όταν σκότωσε το γιo του Ποσειδώνα, Αλιρρόθιο.
Ο Αλιρρόθιος είχε βιάσει την κόρη του Άρη Αλκίππη. Στη δίκη αυτή ο Άρης κρίθηκε αθώος από τους δώδεκα θεούς. Τότε καθιερώθηκε ο βράχος αυτός να λέγεται Άρειος Πάγος και εκεί να γίνονται οι δίκες για τους φόνους.
Στον Άρειο Πάγο έγινε και η δίκη του Ορέστη όταν σκότωσε τη μητέρα του. Σύμφωνα με την εκδοχή που δίνει ο Αισχύλος, την ονομασία Άρειος Πάγος έδωσαν στο βράχο οι Αμαζόνες, για να τιμήσουν τον Άρη.
Αναφέρει επίσης ότι αυτό έγινε στην εποχή του Θησέα, όταν οι Αμαζόνες είχαν επιτεθεί στην Αττική και είχαν καταλάβει αυτό το βράχο.

©+® Dilaz 2008

Ο ΘΕΟΣ ΕΡΜΗΣ - GOD HERMES

Φώτο 01: Ο Θεός Ερμής
(Ο αγγελιοφόρος του Δία)

Η γέννηση του Ερμή

Ο Ερμής ήταν γιός του Δία και της νύμφης Μαία. Η Μαία ήταν κόρη του Άτλαντα και ζούσε στην Κυλλήνη, μια σπηλιά στην Αρκαδία. Όπως ήταν πολύ όμορφη τράβηξε την προσοχή του Δία, που έφυγε κρυφά μια νύχτα από τον Όλυμπο, πήγε στη σπηλιά και ενώθηκε μαζί της.
Μετά από λίγους μήνες γεννήθηκε ο Ερμής, που άρχισε αμέσως τα κατορθώματά του. Πρώτο απ’ όλα ήταν η δημιουργία της λύρας του. Την ώρα που έβγαινε έξω από το σπίτι της μητέρας του βρήκε μια χελώνα. Αφού τη σκότωσε άδειασε το καύκαλο, σκέπασε το κοίλωμα με δέρμα βοδιού και στερέωσε δυο πήχες. Ένωσε τις πήχες με ξύλο και τέντωσε πάνω τους επτά χορδές από άντερο αρνιού. Χρησιμοποιώντας για πλήκτρο ένα ξύλο άρχισε να παίζει και να τραγουδάει. Παίζοντας τη λύρα του έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής σε θεούς και ανθρώπους.

Ερμής και Απόλλωνας

Μια μέρα που πεινούσε ο Ερμής σκέφτηκε να πάρει μερικές από τις αγελάδες του Απόλλωνα που έβοσκαν στα βουνά της Πιερίας. Πονηρός καθώς ήταν και μη θέλοντας να το καταλάβει ο Απόλλωνας, ανάγκασε τις αγελάδες που είχε επιλέξει να προχωρούν ανάποδα, έτσι ώστε να φαίνεται πως πήγαν προς την αντίθετη πλευρά.
Όταν ο Απόλλωνας πήγε να δει το κοπάδι του, κατάλαβε ότι του λείπουν μερικές αγελάδες και πήρε το δρόμο για να τις βρει. Βλέποντας ότι οι πατημασιές πήγαιναν ανάποδα και οδηγούσαν ουσιαστικά στο λιβάδι του, κατάλαβε ότι αυτή ήταν πονηριά του Ερμή. Διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτό στο Δία, που κάλεσε τους δύο αντίδικους στον Όλυμπο για να μάθει τι είχε γίνει.
Ο Ερμής προσπάθησε να τους πείσει ότι δεν το έκανε αυτός. Όταν είδε ότι δεν το κατάφερνε άρχισε τις πονηριές και κατάφερε να κάμψει τη σκληρή στάση του Απόλλωνα και του Δία. Για να σφραγίσει τη συμφιλίωσή τους του πρόσφερε ως δώρο τη λύρα του. Έτσι ο Απόλλωνας έγινε προστάτης της μουσικής και ο Ερμής ο θεός προστάτης των κοπαδιών του.

Ερμής: ο αγγελιοφόρος των θεών

Ο Ερμής ήταν ο κήρυκας που ανάγγελε στους θεούς τα νέα, αλλά και διακήρυττε τις θελήσεις τους. Προπάντων όμως ήταν ο ταχυδρόμος του Δία. Όταν τη βασιλεία των Μηκηνών πήρε με δόλο ο Θυέστης και όχι ο Ατρέας όπως ήταν η σειρά, ο Δίας έστειλε τον Ερμή να δώσει το μήνυμά του στον αδικημένο Ατρέα:

"Κάνε τον αδελφό σου να ορκιστεί ότι θα σου δώσει τη βασιλεία
αν ο ήλιος ακολουθήσει αντίθετη πορεία".

Όταν το έκανε αυτό ο Ατρέας, ο Δίας διέταξε τον Ήλιο να δύσει από την ανατολή και έτσι ο Ατρέας πήρε πίσω το θρόνο του. Όταν πάλι ο Άδης άρπαξε την Περσεφόνη, ο Δίας έστειλε τον Ερμή να τον πείσει να την αφήσει ελεύθερη.
Η ιδιότητά του ως αγγελιοφόρος ήταν αποτέλεσμα της ρητορικής και διαπραγματευτικής του ικανότητας. Ο Ερμής χρησίμευε για ενδιάμεσος και έχοντας τον διπλό ρόλο του μεσίτη και του κήρυκα έγινε ο θεός των ειρηνικών σχέσεων και προσεγγίσεων ανάμεσα στους θεούς και στους ανθρώπους.
Στη φαντασία των αρχαίων Ελλήνων παρουσιαζόταν σαν ένας ακούραστος δρομέας, με μεγάλες δυνατότητες ευλυγισίας και τεράστιες δυνάμεις αντοχής. Στις περισσότερες αρχαίες παραστάσεις εμφανίζεται μ’ ένα πλατύ καπέλο στο κεφάλι, με φτερά στην πλάτη και σανδάλια για παπούτσια.

©+® Dilaz 2008

Η ΘΕΑ ΑΡΤΕΜΙΣ - GODDESS ARTEMIS

Φώτο 01: Η Θεά Άρτεμις
(Θεά του κυνηγιού και των δασών)

Άρτεμη: η θεά του κυνηγιού

Η Άρτεμη, η κόρη του Δία και της Λητώς, ήταν η δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα.
Θεά του κυνηγιού και των δασών, περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της σε απάτητα βουνά, κυνηγώντας ελάφια ή ταύρους. Συντροφιά της είχε τις νύμφες των βουνών.
Σαν θεά παρθενική και ανέραστη προστάτευε τα νιάτα, τα ανύπαντρα κορίτσια και τους αγνούς νέους. Στους μύθους παρουσιάζεται με δύο μορφές: ατίθαση και άγρια ή τρυφερή και προστατευτική.
Ήταν πολύ σκληρή στις αποφάσεις της και όπως όλοι οι θεοί τιμωρούσε όσους δεν σέβονταν τη δύναμή της ή δεν την τιμούσαν. Ταυτόχρονα προστάτευε αυτούς που ήταν αδύναμοι και είχαν την ανάγκη της.

Άρτεμη και Ιφιγένεια

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης του αχαϊκού στρατού για τον Τρωικό πόλεμο, ο Αγαμέμνονας βγήκε για κυνήγι. Εν αγνοία του μπήκε σ’ ένα ιερό άλσος, αφιερωμένο στην Άρτεμη. Όταν πετάχτηκε μπροστά του ένα όμορφο ελάφι το σκότωσε και καυχήθηκε πως ούτε η Άρτεμη δεν θα μπορούσε να σημαδέψει τόσο καλά. Η θεά τότε θύμωσε και τιμώρησε τους Αχαιούς, κόβοντας τους ανέμους. Έτσι ήταν αδύνατο να ξεκινήσει ο στόλος των Αχαιών για την Τροία.
Η άπνοια αυτή συνεχιζόταν επί μέρες. Οι αρχηγοί κατέφυγαν στο μάντη Κάλχα που τους εξήγησε ότι αν δεν εξιλεώνταν στην Άρτεμη με τη θυσία της Ιφιγένειας η θεά δεν θα επέτρεπε την αναχώρησή τους. Ο Αγαμέμνονας, παρ’ όλο που στενοχωρήθηκε, αποφάσισε να θυσιάσει την όμορφη κόρη του. Όταν όμως ήρθε η ώρα της θυσίας η Άρτεμη αντικατέστησε την Ιφιγένεια μ’ ένα ελάφι. Την Ιφιγένεια την μετέφερε στη χώρα των Ταύρων, όπου την έκανε ιέρεια στο ναό της.

Η λατρεία της Άρτεμης

Η Άρτεμη λατρευόταν ιδιαίτερα στην Πελοπόνησσο, όπου την τιμούσαν και ως θεά της εξοχής, του χορού και της μουσικής. Στις παραστάσεις απεικονίζεται με τόξο και βέλη, ντυμένη με χιτώνα και τριγυρισμένη από ελάφια.
Ονομαστά ιερά της υπήρχαν στην Αρκαδία, στην Εύβοια, στη Δήλο, στη Σάμο και στην Κρήτη. Όπως όλοι οι θεοί έτσι και η Άρτεμη ήθελε να γίνονται προς τιμή της θυσίες και να μην την ξεχνούν οι άνθρωποι. Γι’ αυτό οι αρχαίοι Έλληνες φρόντιζαν να θυσιάζουν συχνά στους βωμούς της. Ποτέ όμως δεν θυσίαζαν ελάφια, που η θεά θεωρούσε ιερά της ζώα.

©+® Dilaz 2008