Ο ΘΕΟΣ ΔΙΑΣ - GOD ZEUS

Φώτο 01: Ο Θεός Δίας

ΔΙΑΣ - ZEUS

Η γέννηση του Δία

Ο Δίας ήταν γιός του Κρόνου και της Ρέας. Σύμφωνα με μια προφητεία, ο πατέρας του Κρόνος θα έχανε το θρόνο του από ένα από τα παιδιά του. Γι’ αυτό το λόγο τα κατάπινε μόλις αυτά γεννιόνταν.
Η Ρέα όμως, που λυπόταν κάθε φορά που συνέβαινε αυτό, αποφάσισενα σώσει το τελευταίο της παιδί. Μόλις γεννήθηκε ο Δίας τον έκρυψε στην Κρήτη και έδωσε στον Κρόνο μια πέτρα να καταπιεί αντί για το παιδί. Τον Δία τον μεγάλωσαν οι Νύμφες. Τρεφόταν δε με το γάλα μιας κατσίκας, της Αμάλθειας, που αργότερα την αντάμειψε κάνοντας το κέρας της σύμβολο αφθονίας και την ίδια αστέρι (Αίγα).
Στην προσπάθεια να μην καταλάβει τίποτα ο Κρόνος συνέβαλαν και οι πολεμιστές Κουρήτες, που χτυπούσαν τα ακόντια στις ασπίδες τους για να μην ακούγονται τα κλάματα του παιδιού. Όταν αργότερα έμαθε ο Κρόνος τι συνέβη, τους μεταμόρφωσε σε λιοντάρια.
Ο Δίας για να τους τιμήσει έκανε το λιοντάρι βασιλιά των ζώων.

Η βασιλεία του Δία

Για να κερδίσει τη βασιλεία των θεών ο Δίας, χρειάστηκε πρώτα να διώξει τον πατέρα του Κρόνο, στη συνέχεια να πολεμήσει για δέκα χρόνια τους Τιτάνες και τέλος τους Γίγαντες.
Μετά απ’ όλους αυτούς τους αγώνες η βασιλεία του ανήκε δικαιωματικά. Μια βασιλεία που κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει. Ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων κυβερνούσε τον κόσμο από τον απάτητο Όλυμπο, όπου είχε το παλάτι του.
Είχε βοηθούς τους Κύκλωπες, τους Εκατόγχειρες, τη Στύγα, τη Θέτιδα και την Αθηνά. Ως αγγελιαφόρο, για να στέλνει τα μηνύματά του στους θεούς και στους ανθρώπους, είχε τον Ερμή. Ήταν δίκαιος ως βασιλιάς και χάριζε προνόμια σε όσους υπάκουαν τις εντολές του. Όσους όμως καταπατούσαν τους νόμους του, τους συνέτριβε. Όπλα του είχε τον κεραυνό, την αστραπή και τη βροντή.
Με αυτά νίκησε τους Τιτάνες και με αυτά απειλούσε όποιον παράκουε τις εντολές του.

Η λατρεία του Δία

Ο Δίας λατρευόταν σε όλη την Ελλάδα. Πολλοί ναοί και βωμοί ήταν αφιερωμένοι σ’ αυτόν. Το πιο φημισμένο ιερό υπήρχε στη Δωδώνη. Το μαντείο αυτού του ιερού, το αρχαιότερο σ’ όλη την Ελλάδα, είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη. Φημισμένο ήταν επίσης και το ιερό του Δία στην Ολυμπία που φιλοξενούσε το ξακουστό χρυσελεφάντινο άγαλμα του θεού, έργο που δημιούργησε ο γλύπτης Φειδίας. Οι θυσίες στα ιερά του Δία γίνονταν σε βωμό που είχε σχηματιστεί από τέφρα προηγούμενων θυσιών. Κατά τη διάρκεια της θυσίας εξετάζονταν τα σπλάχνα και το δέρμα των θυσιαζόμενων ζώων και έβγαιναν οι χρησμοί. Η τέφρα των θυσιών φυλασσσόταν στο Πρυτανείο.
Ο Δίας ήταν ρυθμιστής του κόσμου, τιμωρός των ανθρώπινων αμαρτιών και προστάτης των ξένων. Στο Δία οφειλόταν ακόμη και οι καιρικές μεταβολές. Αυτός αποφάσιζε για τους ανέμους, τη βροχή, το χιόνι. Γι’ αυτό είχε και την προσωνυμία του Ουράνιου. Λατρευόταν συχνά στις κορυφές των βουνών. Εκεί μαζεύονται τα πρώτα σύννεφα, που σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες ήταν αλάθευτο σημάδι του θυμού του θεού.

Η δικαιοσύνη του Δία

Στον Δία, που ρύθμιζε την τάξη και το δίκαιο, κατέφευγαν οι θεοί και οι άνθρωποι όταν είχαν κάποια διαφορά μεταξύ τους. Αλλά και ο ίδιος, όταν έβλεπε ότι κάποιο ζήτημα έφτανε σε αδιέξοδο, προσπαθούσε να λύσει τη διαφορά αποδίδοντας το δίκαιο σ’ αυτόν που το είχε.
Η δικαιοσύνη του ήταν τόση ώστε πολλές φορές κατάφερνε να κάνει τους δύο αντίδικους φίλους.
Όπως έγινε για παράδειγμα με τον Ερμή και τον Απόλλωνα. Ο Ερμής έκλεψε τα βόδια του Απόλλωνα και ο Δίας τον έπεισε να τα επιστρέψει και να κάνει φίλους τους δύο θεούς.
Κατανοούσε τον πόνο των άλλων και φρόντιζε να τους τον απαλύνει. Έτσι έγινε όταν ο θνητός Διόσκουρος Κάστωρ πέθανε και ο αθάνατος Πολυδεύκης δεν ήθελε να ζήσει χωρίς τον αδερφό του.
Ο Δίας τακτοποίησε το θέμα, κάνοντας να ζει μια μέρα ο ένας στον πάνω κόσμο και μια μέρα ο άλλος στον κάτω κόσμο.

Φώτο 02:
Η Απαγωγή της Ευρώπης από τον μεταμορφωμένο Δία

Ο Δίας και η Ευρώπη

Κάποτε τράβηξε την προσοχή του Δία η Ευρώπη, η όμορφη κόρη του βασιλιά της Συρίας Αγήνορα.
Για να την πλησιάσει, αλλά και για να αποφύγει να τον προσέξει η γυναίκα του Ήρα, μεταμορφώθηκε σε ταύρο και πήγε κοντά στην παρέα της Ευρώπης. Εκείνη θαύμασε το όμορφο ζώο και ανέβηκε επάνω του, ενώ οι φίλες της τον στόλιζαν με λουλούδια.
Τότε ο Δίας άρχισε να τρέχει, πέρασε τη θάλασσα και έφτασε στην Κρήτη, όπου ενώθηκε μαζί της.
Από την ένωση αυτή γεννήθηκαν ο Μίνωας, ο Ραδάμανθυ και ο Σαρπηδόνας.
Για τους γιούς που του χάρισε, ο Δίας δώρησε στην Ευρώπη τρία δώρα: ένα χρυσό σκύλο, μια φαρέτρα με βέλη που πήγαιναν πάντα στο στόχο τους και τον Τάλο, έναν γίγαντα που έγινε ο φρουρός της Κρήτης.
Την πάντρεψε δε με τον βασιλιά της Κρήτης Αστέριο, που μεγάλωσε τους τρεις γιούς τους: Τον Μίνωα που έγινε βασιλιάς του νησιού, τον Σαρπηδόνα που έγινε βασιλιάς της Λυκίας και τον Ραδάμανθυ που βοήθησε τον Μίνωα στη διακυβέρνηση της Κρήτης.

©+® Dilaz 2008

ΑΡΧΑΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΓΟΝΙΑ

Φώτο 01: Η Πανδώρα με το πιθάρι της

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Αφού πήρε τη βασιλεία των θεών ο Δίας, κατάλαβε πως έπρεπε να δημιουργήσει και θνητά όντα, πάνω στα οποία θα ασκούσε τη βασιλεία του.
Έπλασε τους ανθρώπους, τα πουλιά και τα φυτά και πρόσταξε τον Προμηθέα και τον Επιμηθέα να δώσουν στο καθένα δυνάμεις όπως αρμόζει.
Διέταξε και τον Ήφαιστο να φτιάξει με χώμα και νερό την Πανδώρα, στην οποία χάρισε ένα πιθάρι και την έστειλε να ζήσει μαζί με τους ανθρώπους. Μέσα στο πιθάρι είχε κλείσει όλες οι συμφορές, καλές και κακές που μπορούσαν να πλήξουν τους ανθρώπους. Η Πανδώρα που δεν το ήξερε, το άνοιξε και τότε χύθηκαν έξω όλες οι συμφορές, που κατατρέχουν τους ανθρώπους, εκτός από μία, την ελπίδα που έμεινε τελευταία!

~ * ~ * ~ * ~

Φώτο 02: Ο Προμηθέας

Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Όταν οι άνθρωποι έγιναν πολύ κακοί, ο Δίας αποφάσισε να τους τιμωρήσει δημιουργώντας κατακλυσμό. Ο Προμηθέας έμαθε τι θα έκανε και ειδοποίησε το γιό του Δευκαλίω για να φτιάξει μια κιβωτό για να σωθεί.
Όταν άρχισε η βροχή, ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα μπήκαν στην κιβωτό. Μετά από εννέα μέρες σταμάτησαν οι βροχές και τραβήχτηκαν τα νερά. Η κιβωτός είχε καθίσει στις κορυφές του Παρνασσού. Όταν ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα βγήκαν έξω έκαναν θυσία στο Δία για να τον εξευμενίσουν. Ο θεός δέχτηκε την προσφορά τους και τους προέτρεψε να του ζητήσουν μια χάρη.
Εκείνοι του ζήτησαν να φτιάξει ανθρώπους για να έχουν συντροφιά. Τότε τους πρόσταξε να σκεπάσουν το πρόσωπό τους, να προχωρούν, να παίρνουν λιθάρια από τη γη και να τα ρίχνουν πίσω τους. Όπου έπεφταν τα λιθάρια γίνονταν άνθρωποι.
Έτσι δημιουργήθηκε ένας νέος λαός.

©+® Dilaz 2008

ΑΡΧΑΙΩΝ ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ

Φώτο 01: Γιγαντομαχία
(Ναό του Διός 180 π.Χ. - Πέργαμος)

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑΣ

Όταν ο Δίας και οι θεοί νίκησαν τους Τιτάνες και τους έριξαν στα Τάρταρα, η Γη θύμωσε γιατί πίστεψε ότι ο τρόπος με τον οποίο τους φέρθηκαν ήταν υπερβολικά αυστηρός. Έτσι παρακίνησε τους Γίγαντες να επιτεθούν στον Όλυμπο.
Αυτοί άρχισαν να ξεριζώνουν τα βουνά και να τα πετάνε στη θάλασσα, ν’ αλλάζουν πορεία στα ποτάμια και να μετακινούν ότι εύρισκαν πάνω στη γη. Οι θεοί του Ολύμπου ρίχτηκαν στη μάχη. Όμως ο χρησμός έλεγε ότι θα νικήσουν μόνο αν ένας θνητός πολεμήσει στο πλευρό τους.
Ο Δίας κάλεσε τότε τον Ηρακλή, με τη βοήθεια του οποίου έκαμψαν την αντίσταση των Γιγάντων τους σκότωσαν και τους έθαψαν στη Γη. Τον αρχηγό τους Αλκυονέα τον έθαψαν κάτω από τον Βεζούβιο, τον Εγκέλαδο κάτω από τη Σικελία και τον Πολυβώτη κάτω από τη Νίσυρο, αφού τον κυνήγησε πρώτα ο Ποσειδώνας μέσα στο Αιγαίο.

~ * ~ * ~ * ~

Φώτο 02: Γιγαντομαχία
(Λεπτομέρεια από τη ζωοφόρο του θησυρού των Σιφναίων, 520 π.Χ.)
Μουσείο των Δελφών

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑΣ

Όταν οι θεοί του Ολύμπου νίκησαν και τους Γίγαντες, μετά από τους Τιτάνες, η Γη θύμωσε και για να τους τιμωρήσει περισσότερο γέννησε τον Τυφώνα.
Ήταν ένας γίγαντας με τεράστιο ανάστημα, μεγάλη αντοχή. Από τη μέση και πάνω ήταν άντρας και από τη μέση και κάτω δράκοντας. Όταν τον είδαν οι θεοί φοβήθηκαν και έτρεξαν να κρυφτούν στην Αίγυπτο.
Μόνο ο Δίας τον πολέμησε και με τη βοήθεια του Ερμή τον τραυμάτισε στην Θράκη. Ο Τυφώνας έφυγε τότε και κρύφτηκε στη Σικελία. Ο Δίας τότε του έριξε πάνω του ολόκληρη την Αίτνα. Από τότε βγαίνουν φωτιές από το βουνό, εξ’ αιτίας των πολλών κεραυνών που έριξε ο βασιλιάς των ολύμπιων θεών για να σκοτώσει το τέρας. Έβαλε δε ως φύλακα τον Ήφαιστο, που έστησε το αμόνι του ακριβώς πάνω στον Τυφώνα και δουλεύει συνεχώς το λιωμένο σίδερο.
Η Γη τότε αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι είναι μάταιο να επιμένει να νικήσει το Δία και συμμάχησε με τον αναμφισβήτητο κυρίαρχο του Ολύμπου.

©+® Dilaz 2008

ΑΡΧΑΙΩΝ ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ

Φώτο 01: Ο Δίας

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΔΙΑΣ

Ο Κρόνος έχασε τη βασιλεία των θεών από το γιό του Δία. Όταν έγινε αυτό, βγήκαν στο φως και τα υπόλοιπα παιδιά του, που τα κατάπινε για να μην του πάρουν το θρόνο. Όλα χάρηκαν και ακολούθησαν τον αδελφό τους Δία, από ευγνωμοσύνη που τους έσωσε.

Φώτο 02: Ο Θεός Δίας

Ο Κρόνος όμως δεν κρατούσε φυλακισμένα μόνο τα παιδιά του, αλλά και τα αδέρφια του, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες.
Ο Δίας τους ελευθέρωσε και αυτούς. Από ευγνωμοσύνη για την ελευθερία που τους χάρισε του έκαναν δύο σπουδαία δώρα: την αστραπή και τον κεραυνό.

~ * ~ * ~ * ~

Φώτο 03: Ο Προμηθέας

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑ

Ο Κρόνος, που δεν μπορούσε να δεχθεί ότι έχασε το θρόνο από τον υιό του, ξεσήκωσε εναντίον του τ’ αδέρφια του, τους Τιτάνες.
Ύστερα από δύσκολες μάχες, που κράτησαν πολλά χρόνια, ο Δίας κατάφερε με τη βοήθεια των αδελφών του, να τους νικήσει και να τους ρίξει μέσα στη Γη, στα Τάρταρα. Εκεί τους έδεσε με χάλκινα δεσμά ο Ποσειδώνας και έμειναν οι Εκατόγχειρες να τους φυλάνε.
Τον αρχηγό των Τιτάνων Άτλαντα, τον υποχρέωσε να κρατά στους ώμους του αιώνια τον ουρανό πάνω από τη γη.

Μετά απ’ αυτή τη μάχη ο Δίας μοίρασε εξουσίες σ’ αυτούς που τον βοήθησαν. Όμως δεν κράτησε τίποτα για τους ανθρώπους, τους οποίους σκέφτηκε ο Τιτάνας Προμηθέας, που είχε σταθεί στο πλευρό του Δία κατά τη διάρκεια της Τιτανομαχίας, αντίθετα με τη θέληση του βασιλιά των θεών. Τιμωρήθηκε όμως σκληρά και άδικα για την παρακοή του αυτή.

©+® Dilaz

ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ (ΒΙΝΤΕΟ)

Δείτε και το παραπάνω βίντεο που δημιούργησα, με φωτογραφίες
από το προσωπικό μου αρχείο, και από την τελευταία μου
επίσκεψη που πραγματοποίησα στον
ιερό αυτό αρχαιολογικό χώρο των Δελφών.

~ * ~ * ~ * ~

Ελπίζω να σας αρέσει!

©+® Dilaz 2008

ΑΡΧΑΙΩΝ ΘΕΟΓΟΝΙΑ

Φώτο 01:
Η Γαία, η μητέρα όλων

Φώτο: 02:
Ο Κρόνος που κατάπινε τα παιδιά του

ΑΡΧΑΙΩΝ ΘΕΟΓΟΝΙΑ

Οι πρώτοι θεοί

"Πρώτα έγινε το Χάος, κι έπειτα από λίγο η πλατιά η Γη".

Τα λόγια αυτά για τη δημιουργία του κόσμου, ανήκουν στον Ησίοδο. Αναφέρονται στο έργο του "Θεογονία". Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι πρώτοι θεοί του κόσμου ήταν δύο.
Πρώτα το Χάος και μετά η Γη, η μητέρα όλων. Η Γη γέννησε τον Ουρανό και τον έκανε σύζυγό της. Από την ένωση αυτή γεννήθηκαν πολλά αθάνατα παιδιά, όπως οι Τιτάνες, οι Κύκλωπες και οι Εκατόγχειρες.

~ * ~ * ~ * ~

Η βασιλεία του Ουρανού

Ο Ουρανός έχωνε τα παιδιά του βαθιά στα σπλάχνα της Γης, γιατί σύμφωνα με μια προφητεία κάποιο απ’ αυτά θα του έπαιρνε το θρόνο.
Η Γη, που λυπόταν για το μαρτύριο που περνούσαν τα παιδιά της, αποφάσισε να τα λυτρώσει. Έτσι μια νύχτα έβγαλε από μέσα της τον γιό της Κρόνο και του έδωσε ένα δρεπάνι για να πολεμήσει τον πατέρα του.
Ο Κρόνος κατάφερε να πληγώσει και να διώξει μακριά τον Ουρανό. Πληγωμένος καθώς ήταν ο Ουρανός αιμορραγούσε. Το αίμα του έπεφτε πάνω στη Γη.

Έτσι γεννήθηκαν οι Ερινύες, οι Γίγαντες και οι Νύμφες.

~ * ~ * ~ * ~

Η βασιλεία του Κρόνου

Ο Κρόνος, αφού νίκησε τον πατέρα του Ουρανό, εγκαταστάθηκε στο παλάτι του βασιλιά, παντρεύτηκε την αδελφή του Ρέα και έκαναν πολλά παιδιά. Όμως και γι’ αυτόν υπήρχε προφητεία, σύμφωνα με την οποία θα έχανε τον θρόνο από ένα από τα παιδιά του.
Για να μην γίνει αυτό, μόλις γεννιόταν κάποιο παιδί το κατάπινε. Η Ρέα, που πονούσε όταν έχανε τα παιδιά της, αποφάσισε και γλύτωσε το τελευταίο, τον Δία.
Όταν αυτός μεγάλωσε βρήκε τον Κρόνο, πάλεψε μαζί του, τον νίκησε και κέρδισε το θρόνο. Η Ρέα έδωσε τότε στον Κρόνο ένα φάρμακο που τον έκανε να βγάλει από μέσα του όλα τα παιδιά που είχε καταπιεί. Έτσι ελευθερώθηκαν και τα αδέλφια του Δία.

©+® Dilaz 2008

Ο ΗΝΙΟΧΟΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Φώτο 01:
Ο Ηνίοχος στο Μουσείο των Δελφών

Ο ΗΝΙΟΧΟΣ

Οι τύραννοι των Συρακουσών, οι Δεινομενίδες, εκτός των άλλων, είναι γνωστοί και από τις νίκες τους σε πανελλήνιους αγώνες, (πηγή: Ποιήματα του Πινδάρου και του Βακχυλίδη).

Εξαιτίας μιας τέτοιας νίκης σε αρματοδρομίες σε πυθικούς αγώνες, χρωστάμε την αιώνια αυτή αρχαιολογική κληρονομιά, που ανήκει στους Έλληνες και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, τον ΗΝΙΟΧΟ.

Τ’ όλο σύμπλεγμα αποτελούνταν από το τέθριππο, τον Ηνίοχο, και από δύο ελεύθερους ίππους με τους δύο «ιπποκόμους» έφιππους ή πεζούς.

Παρατηρώντας τώρα τον χάλκινο Ηνίοχο βλέπουμε ότι είναι ντυμένος με μακρύ ιερατικό χιτώνα, όπως ντύνονταν όσοι έπαιρναν μέρος σε ιεροτελεστίες. (Αξιοσημείωτο είναι εδώ να πούμε ότι Ιερό χαρακτήρα είχαν όλα τα αγωνίσματα που λάμβαναν μέρος στα μεγάλα ιερά της αρχαιότητας), γι’ αυτό και αυτού του είδους η ενδυμασία του Ηνίοχου, ο χιτώνας του οποίου είναι ψηλά ζωσμένος με δύο ταινίες. Η πλούσια πτύχωση στο στήθος έρχεται σε αντίθεση με τις ραβδωτές πτυχώσεις κάτω από τη ζώνη.

Αντίθεση υπάρχει και ανάμεσα στους ζωηρότερους βοστρύχους στις παρειές και στην απλή αλλά μελετημένη προσεκτικά κίνηση των σχεδόν κολλητών βοστρύχων επάνω στο κεφάλι. Το δε διάδημα δηλώνει το σημάδι της ΝΙΚΗΣ.

Η ελαφριά κλίση του κεφαλιού, το σχήμα του προσώπου του, το γεμάτο και ασύμμετρο πηγούνι του, τα σαρκώδη χείλη του συμπληρώνονται με την Ελληνική κατατομή και κορυφώνονται στο βλέμμα του. Οι οφθαλμοί του οποίου αποτελούνται από άσπρο σμάλτο και δύο μαύρες πέτρες και περιβάλλονται από τα ελαφρώς λοξά τόξα των βλεφαρίδων.

Ο ΗΝΙΟΧΟΣ είναι μια μοναδική μορφή, ένα ανυπέρβλητο αιώνιο μεγαλείο. Χωρίς καμιά συγκεκριμένη έκφραση από την στιγμή της μεγάλης νίκης του. Δεν υπάρχει πάνω του ούτε στιγμιαία κίνηση, ούτε περαστικό αίσθημα, παρά μόνο η Ολυμπιακή γαλήνη της Αθανασίας.

Ο Θνητός ο οποίος με την νίκη του γίνεται Αθάνατος.

Ο Χαλκοπλάστης του Ηνίοχου δεν είναι γνωστός, κατάφερε όμως στο δημιούργημά του αυτό να σμιλέψει την ΑΘΑΝΑΣΙΑ.

Ο Ηνίοχος με το άρμα του ήταν πολλούς αιώνες καταπλακωμένος από βράχους που κατρακύλησαν με τους σεισμούς του 373 π.Χ. και ήρθε στο φως πάλι το 1896 για να μας δώσει μια ιδέα των εκπληκτικών επιτευγμάτων της γλυπτικής ελληνικής τέχνης των κλασσικών χρόνων.

Πηγή: ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ

©+® Dilaz

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

Φώτο 01:
Ο Θεός Απόλλων
(Προστάτης των Τεχνών & της Μουσικής)

Φώτο 02:
Ο Ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝ

Ο Ναός του Απόλλωνα έχει μνημειακή ιστορία αιώνων με διαδοχικές καταστροφές και ανοικοδομήσεις, με απόρρητα και άγνωστα στοιχεία λατρείας στους χώρους του, τα οποία είναι αφανισμένα για πάντα.

Η τελευταία μορφή του ναού ανάγεται στον 4^ο αιώνα π.Χ.. Η μυθική όμως παράδοση, μας μιλάει πρώτα για μια απλή καλύβα από φύλλα δάφνης φερμένα από την κοιλάδα των Τεμπών. Ο δεύτερος μυθικός ναός έγινε και πάλι από υλικά όπως κερί και φτερά ή φτέρες που έστειλε ο Απόλλωνας από τους Υπερβόρειους. Ο τρίτος ναός ήταν από χαλκό. Ο αρχαιότερος ναός των ιστορικών χρόνων είναι ο τέταρτος στη σειρά αυτή, και ήταν πώρινος.
Έγινε με την βοήθεια του Απόλλωνα από μυθικούς αρχιτέκτονες τον Τριφώνιο και τον Αγαμήδη. Τα ίχνη που ανακάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη του πρώτου ναού μας αποδεικνύουν ότι ανάγεται στον 7^ο αιώνα π.Χ..

Στο ναό τώρα του 4^ου αιώνα π.Χ., τα θεμέλιά του έγιναν από πέτρα των λατομείων του Προφήτη Ηλία. Οι πώρινοι κίονες ήταν επιχρισμένοι. Σήμερα έξι κίονες είναι εν’ μέρει αναστηλωμένοι με το αρχαίο υλικό. Στον ναό ανέβαινες από κεκλιμένο επίπεδο (σώζεται έως και σήμερα), όπως ήταν η συνήθεια σε Πελοποννησιακούς κυρίως ναούς.

Η στέγη και τα ανάγλυφα αετώματα έγιναν από μάρμαρα της Πάρου. Κατά τον Παυσανία στο ανατολικό αέτωμα εικονιζόταν η «επιφάνεια» του Απόλλωνα, δηλαδή η άφιξη του θεού στους Δελφούς, ενώ στο δυτικό αέτωμα του ναού του 4^ου αιώνα π.Χ., εικονίζονταν ο Διόνυσος με τις Μαινάδες (Θυιάδες).
Οι μετώπες ήταν χωρίς αναπαραστάσεις, αλλά είχαν τοποθετηθεί σ’ αυτές ασπίδες Περσικές από το Μαραθώνα, και Γαλατικές μετά το 279 π.Χ.. Οι δε τοίχοι του προναού έφεραν επιγραφές πάνω σε ερμαϊκές στήλες με ρητά των επτά Σοφών της Αρχαίας Ελλάδας.

Π.χ. «Γνώθι σαυτόν και Μηδέν Άγαν»,

ήταν επίσης γραμμένο το γράμμα «Ε» για το οποίο ο Πλούταρχος, όντας ιερέας στους Δελφούς, έγραψε ολόκληρη πραγματεία, χωρίς να καταφέρει να κάνει σαφές το τι σήμαινε. Υπήρχε επίσης και χάλκινη παράσταση του Ομήρου με λόγια ενός χρησμού, που είχε δοθεί στον τυφλό ποιητή, γραμμένα στη βάση.

Ο σηκός ήταν χωρισμένος σε δύο μέρη: μπροστά υπήρχε βωμός του Ποσειδώνα, αγάλματα των δύο Μοιρών, του Δία Μοιραγέτα και του Απόλλωνα Μοιραγέτα. Υπήρχε επίσης σιδερένιος θρόνος, στον οποίο κάθισε ο Πίνδαρος όταν ήρθε στους Δελφούς και έψαλλε ύμνους του Απόλλωνα. Ο βωμός της Εστίας στον προναό του ναού θεωρούνταν κοινός βωμός όλων των Ελλήνων και σ’ αυτόν τον βωμό σκότωσαν τον γιό του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο οι ιερείς του Απόλλωνα. Για το δεύτερο μέρος του σηκού «Το Άδυτο» ο Παυσανίας μας πληροφορεί ότι πολύ λίγοι είχαν το δικαίωμα να μπουν εκεί. Στο Άδυτο εκτός των άλλων υπήρχε και χρυσό άγαλμα του Απόλλωνα.

Πηγή: ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ

~ * ~ * ~ * ~

Δείτε και ένα σχετικό βίντεο με τον Θεό Απόλλωνα, και τον Ναό που βρίσκεται στους Δελφούς, από το YouTube.

Πατήστε στον παρακάτω Τίτλο - Link για να το δείτε:

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

©+® Dilaz 2008*

ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΡΟΝΑΙΑΣ

Φώτο 01:
Η Θόλος του Ιερού της Αθηνάς Προναίας

ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΡΟΝΑΙΑΣ

Οι αρχαίοι επισκέπτες του Ιερού χώρου των Δελφών είτε από την κοιλάδα του Πλείστου ανέβαιναν, είτε από την Ανατολή ερχόταν θα συναντούσαν πρώτα το Ιερό της Αθηνάς Προναίας, πριν από το ναό του Απόλλωνα.

Γι’ αυτό και ονομάστηκε έτσι το Ιερό αυτό «ΙΕΡΟ ΑΘΗΝΑΣ ΠΡΟΝΑΙΑΣ» δηλαδή προ του ναού (του Απόλλωνα). Ακόμα και ο Παυσανίας στο Χ βιβλίο της συγγραφής του «Ελλάδος Περιήγησης», τα Φωκικά αρχίζει την περιγραφή των Δελφών από αυτό εδώ το Ιερό.

Το «ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΡΟΝΑΙΑΣ».

Το παραδοσιακό όνομα του τόπου είναι Μαρμαρία, εξαιτίας των αρχαίων μαρμάρινων λειψάνων. Είναι μια απότομη κατηφοριά, που διαμορφώθηκε σε άνδηρα κατά την αρχαιότητα.

Η περίφημη Θόλος με τις τρεις αναστηλωμένες κολώνες του, δεσπόζει τώρα στον ερειπιώνα της Μαρμαρίας, αλλά και κατά την αρχαιότητα ξεχώριζε απ’ όλα τ’ άλλα. Κτήρια όχι μόνο για την ιδιόρρυθμη αρχιτεκτονική των κυκλικών κτιρίων, αλλά και για το υψηλό επίπεδο τέχνης.

Χρονολογείται στη δεκαετία 390-380 π.Χ., μερικά χρόνια πριν από το μεγάλο σεισμό. Η Θόλος των Δελφών έχει διάμετρο 13,50 μέτρα και είναι κτισμένη γενικά από πεντελικό μάρμαρο πάνω σε κρηπίδα με τρεις βαθμίδες. Είκοσι δωρικοί κιόνες εξωτερικά στήριζαν το θριγκό και την χαμηλότερη στέγη της κυκλικής στοάς.

Οι μετώπες ήταν στολισμένες με ανάγλυφες παραστάσεις Αμαζονομαχίας και Κενταυρομαχίας. Μία άλλη σειρά μικρότερων μετόπων στόλιζε εξωτερικά τον τοίχο της στοάς ψηλά. Αυτές εικόνιζαν τους άθλους του Θησέα και του Ηρακλή.

Η είσοδος στο κυκλικό σηκό ήταν από την νότια πλευρά, ενώ το δάπεδο ήταν με ελευσίνιο λίθο. Γύρω από τον τείχο του σηκού και από μέσα ακουμπούσαν δέκα κορινθιακοί ημικιόνες. Η κωνική στέγη είχε μαρμάρινα κεραμίδια και ακρωτήρια.

Τον προορισμό της Θόλου δεν τον ξέρουμε έως και σήμερα, και δυστυχώς ούτε ο Παυσανίας αναφέρει το θαυμάσιο αρχιτεκτόνημα. Υποτίθεται ότι είναι λατρευτικό κτίριο για την λατρεία χθόνιας θεότητας, όπως τα όμοια κυκλικά κτήρια της Επιδαύρου, της Ολυμπίας, τα Αθηναϊκής Αγοράς κ.α.

Πηγή: ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ

©+® Dilaz 2008

ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΠΥΘΙΑ - ΧΡΗΣΜΟΙ

Φώτο 01:
Ο Ιερός χώρος των Δελφών

Φώτο 02:
Η Πυθία καθισμένη στον Ιερό Τρίποδα

~ * ~ * ~ * ~

The sanctuary of Apollo at Delphi extends over a series of terraces in the foothills of Mount Parnassos, between two enormous rocks, called the Phaidriades.

For many centuries this was the religious and spiritual centre of the ancient Greek world. According to trdition, Delphi was the geographical centre of the world, the “omphalos” (navel), the meeting point of two eagles dispatched by Zeus from the ends of the universe to find the centre of the world.

Το ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς απλώνεται σε αλλεπάλληλα επίπεδα στις υπόρειες του Παρνασσού, ανάμεσα σε δύο θεόρατους βράχους, τις Φαιδριάδες.

Σύμφωνα με την παράδοση οι Δελφοί ήταν το γεωγραφικό κέντρο της γης, «ο ομφαλός», που συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα ακρότατα σημεία του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου.

ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Το Μαντείο των Δελφών χρωστούσε τη φήμη του σ’ ένα άλλο ξεχωριστό είδος μαντικής. Ο ίδιος ο Θεός Απόλλωνας μιλούσε με το στόμα της Πυθίας!
Στην αρχή το Μαντείο έδινε χρησμούς μόνο μία φορά το χρόνο, την ημέρα που γιορτάζονταν τα γενέθλια του Απόλλωνα και ήταν ημέρα πανηγυριού. Αυτή η μέρα ήταν η έβδομη του μηνός Βυσίου (Φεβρουάριος – Μάρτιος). Όμως από τον 6^ο αιώνα π.Χ. και καθώς η πελατεία μεγάλωνε, το Μαντείο χρησιμοποιούσε την έβδομη ημέρα για να δίνει χρησμούς όλων των μηνών, εκτός από τους τρεις χειμερινούς μήνες. Και αυτό γιατί το χειμώνα ο Απόλλωνας έφευγε στους Υπερβόρειους και άφηνε το Ιερό στην εξουσία του Διόνυσου.
Ο Θεός του Φωτός παραχωρούσε το Ιερό στο Θεό του κρασιού και του γλεντιού, που είχε και αυτός τον ναό του πλάι στο ναό του Απόλλωνα.

Η ΠΥΘΙΑ

Η Πυθία τώρα ήταν γυναίκα προχωρημένης ηλικίας και πάνω από 50 χρονών. Από την στιγμή που αναλάμβανε καθήκοντα στην υπηρεσία του Θεού εγκατέλειπε σύζυγο και παιδιά. Μετακινούνταν στο ορισμένο για την Πυθία οίκημα μέσα στο τέμενος για να είναι αμίαντη, φορούσε πάντα άσπρα, και ακολουθούσε στην ζωή της ορισμένους ιερούς κανόνες.
Αρχικά η Πυθία ήταν μία, αλλά καθώς μεγάλωνε η φήμη του Μαντείου καθώς και η πελατεία, οι Πυθίες έγιναν τρεις και δεν ήταν ανάγκη να ήταν από καλή οικογένεια και μορφωμένη.

ΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ

Πόλεις που είχαν έναν Πρόξενο στους Δελφούς, μπορούσαν να συμβουλευτούν το Μαντείο οποιαδήποτε ημέρα, αν βέβαια δεν είχε αντίρρηση ο Θεός. Για να «καλοπιάσουν» τον Θεό να δώσει χρησμό ένας τράγος έπρεπε να θυσιαστεί, αλλά πριν θυσιαστεί ο τράγος προηγουμένως καταχύνονταν με κρύο νερό. Αν αυτός τώρα αναρριγούσε και τιναζόταν από κεφαλής μέχρι ποδών, αυτό σήμαινε ότι ο Θεός Απόλλωνας δεν είχε αντίρρηση να δώσει χρησμό.

Όποιος ζητούσε χρησμό, πρώτα πλήρωνε τον πέλανο και έφερνε τα ζώα για τις προκαταρκτικές θυσίες και την ιερή τράπεζα. Στην συνέχεια ακολουθούσε κλήρωση για να πάρουν όσοι ζητούσαν χρησμό σειρά προτεραιότητας. Το πρωί της ημέρας για μαντεία η Πυθία από τα ξημερώματα πήγαινε στην Κασταλία πηγή για να καθαρθεί. Θα έπινε νερό από την άλλη ιερή πηγή την Κασσοτίδα και μασούσε φύλλα δάφνης.

Ένας Προφήτης και μερικοί όσιοι Δελφιώτες, αφού πλένοταν όλοι στην ιερά πηγή της Κασταλίας οδηγούσαν τελετουργικά την Πυθία στο άδυτο του ναού. «Άδυτο» ορίζεται το μαντείο ή αλλιώς το τελεστήριον.
Εκεί βρισκόταν ο ιερός τρίποδας, ο θρόνος υποτίθεται του Απόλλωνα. Πάνω του καθόταν η Πυθία και έτσι μ’ αυτόν τον τρόπο έπαιρνε την θέση του Θεού. Ο τρίποδας ήταν πάνω στο στόμιο του χάσματος, όπου και ο «ομφαλός». Εκεί βρισκόταν και ο τάφος του Διόνυσου καθώς και ένα χρυσό άγαλμα του Θεού Απόλλωνα.

Στο σημείο εκείνο το «Άδυτο» δηλαδή, θα οδηγούνταν επίσης, με μία ιεροτελεστία, και ο ερωτών. Και θα τοποθετούνταν έτσι στην ειδική θέση χωρίς όμως να μπορεί να έχει την δυνατότητα να βλέπει την Πυθία, αφού τον χώριζε από αυτή ένα παραπέτασμα. Στο μεταξύ οι ιερείς έχουν ετοιμάσει την θυσία και έχουν ανάψει την πυρά στον μεγάλο βωμό. Οι δε απεσταλμένοι των πόλεων και οι ιδιώτες ήταν συγκεντρωμένοι με δέος και σεβασμό έξω από τον ναό, γύρω από τον βωμό και περίμεναν την σειρά τους.

Πρώτοι θα έπαιρναν χρησμό οι Δελφοί, μετέπειτα όσοι είχαν το προνόμιο της προμαντείας και έπειτα οι υπόλοιποι αναλόγως την σειρά που είχαν κληρωθεί νωρίτερα.

Οι ερωτώντες τώρα διατύπωναν την ερώτηση γραπτώς ή προφορικώς σ’ έναν από τους Προφήτες, και ο τελευταίος διαβίβαζε την ερώτηση στην Πυθία. Εκείνη, τώρα αθέατη απ’ όλους, υπνωτισμένη από το μάσημα των φύλλων της δάφνης, τους καπνούς και τα λιβάνια, έδινε την απάντηση με λέξεις ασυνάρτητες και κραυγές. Την ερμηνεία των λόγων της Πυθίας διατύπωνε ο Προφήτης σε εξάμετρους στίχους και την γραπτή αυτή απάντηση έπαιρνε μαζί του ο ερωτών.

Η απάντηση ήταν λοξή και διφορούμενη, την οποία όμως οι πιστοί την ερμήνευαν με τον τρόπο που τους άρεσε, και μόνον αν το μέλλον ερχόταν αντίθετο έβλεπε κανείς την σωστή ερμηνεία του χρησμού.

Έτσι λοιπόν δικαιολογείται το επίθετο «ΛΟΞΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ».

Το πιο γνωστό παράδειγμα τέτοιου αμφιβόλου χρησμού είναι η απάντηση του Μαντείου στον βασιλιά των Λυδών Κροίσο.

Είχε λοιπόν ρωτήσει: «Θα κερδίσω αν πολεμήσω τους Πέρσες;»
(Σημείωση: Ανάμεσα στα δύο βασίλεια βρισκόταν ο ποταμός Άλυς).
Το Μαντείο τότε του απάντησε: «Αν ο Κροίσος διαβεί τον Άλυ, θα καταστρέψει ένα μεγάλο κράτος.»

Ο Κροίσος τότε ερμήνευσε τον χρησμό όπως εκείνος ήθελε και του άρεσε, και έκανε τον πόλεμο εναντίον των Περσών. Το αποτέλεσμα ήταν να νικηθεί και να καταστραφεί. Τότε όλοι κατάλαβαν ότι το Μαντείο εννοούσε πως ο Κροίσος, περνώντας τον Άλυ ποταμό, δηλαδή κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά των Περσών, θα καταστρέψει το δικό του κράτος και όχι το κράτος των αντιπάλων. Και έτσι έδωσαν πάλι δίκιο στο Μαντείο των Δελφών.

Πηγή: ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ

~ * ~ * ~ * ~

Δείτε και ένα βίντεο σχετικό με το Μαντείο των Δελφών, την Πυθία και τους Χρησμούς, από το Discovery Channel. Πραγματικά αξίζει!

Για να το δείτε πατήστε στον παρακάτω Τίτλο - Link:

ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΠΥΘΙΑ - ΧΡΗΣΜΟΙ

©+® Dilaz 2008

ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ: ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Φώτο 01:
Ο Παρθενώνας

Φώτο 02:
Εσωτερική άποψη του Παρθενώνα

~ * ~ * ~
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ:

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΕΛΛΗΝΩΝ

Χιλιάδες άνθρωποι εργάστηκαν για πάρα πολλά χρόνια για να γίνει πραγματικότητα ο Παρθενώνας και τα αριστοτεχνικά αγάλματά του.

Πολλά καράβια έφταναν στο λιμάνι του Πειραιά και ξεφόρτωναν ξυλεία από τα δάση της Θράκης και του Λιβάνου, όπως επίσης και χρυσό. Και από την Αίγυπτο ελεφαντόδοντο.
Καθώς επίσης και από την κοντινή στην Αθήνα περιοχή της Πεντέλης το ολοκάθαρο και πολύτιμο μάρμαρό της, που είναι πολύφημο μέχρι και τις μέρες μας.

Τα σχέδια της Ακρόπολης τα έκανε ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης, ο οποίος ήταν σπουδαίος και μεγάλος αρχιτέκτονας της εποχής του, είχε την επίβλεψη των έργων.
Τα δε αγάλματα που θα στόλιζαν τον ναό τ' ανέλαβε ο πιο ξακουστός γλύπτης της Αθήνας ο περίφημος και μοναδικός Φειδίας.
Βοηθοί του Φειδία ήταν ο αδερφός του Πάναινις, ο οποίος ήταν και καταπληκτικός ζωγράφος καθώς και ο Κολώτης που ήταν από την μεριά του ειδικός στο να δουλεύει το χρυσάφι και το ελεφαντόδοτο.

Πρώτος απ' όλους τους Ναούς χτίστηκε ο Παρθενώνας, ο οποίος στην αρχή ονομαζόταν "Μέγας Ναός". Το όνομα "ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ" το πήρε πολύ αργότερα από ένα θάλαμο του ναού, που ονομαζόταν "Παρθενών", επειδή εκεί συγκεντρωνόταν οι παρθένες που υπηρετούσαν τη Θεά Αθηνά.

Εκτός από το υπερυψωμένο δάπεδο του ναού που χτίστηκε χρησιμοποιώντας πωρόλιθους, ο υπόλοιπος ναός χτίστηκε εξ' ολοκλήρου με Πεντελικό μάρμαρο.
Για την δε ανέγερση του ναού χρειάστηκαν εργασίες 9 χρόνων. Τα επίσημα εγκαίνια του έγιναν το 439 π.Χ. στην γιορτή των Μαγάλων Παναθήναιων. Όμως το στόλισμα του ναού με τα αγάλματα του Φειδία, στη ζωοφόρο και στις μετόπες, συνεχιζόταν και τελείωσε το 432 π.Χ.
Συνολικά δηλαδή για να τελειώσει η ανέγερση του ναού και το στόλισμά του χρειάστηκαν 15 ολόκληρα χρόνια σκληρής δουλειάς και εργασίας.

Ο ναός ήταν περίπτερος, με δύο σειρές κολώνες, μήκους 70 μέτρων και πλάτους 31 μέτρων. Δωρικού ρυθμού, με αρκετά στοιχεία Ιωνικού ρυθμού.
Αυτή η σύνθεση των δύο αρχιτεκτονικών στοιχείων, έκανε το πελώριο οικοδόμημα πιο ανάλαφρο.

Σήμερα ο Παρθενώνας θεωρείται και είναι
το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό μνημείο πολιτισμού του σημερινού κόσμου.

© + ® Dilaz 2008