Ο "ΟΡΚΟΣ" ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

Φώτο 01:
Ο Όρκος της Φιλικής Εταιρείας

Φώτο 02:
Ορκωμοσία των ιδρυτών της Φιλικής Εταιρείας

Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΕΔΙΝΑΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

«Ορκίζομαι ενώπιον του αληθινού Θεού, ότι θέλω είμαι επί ζωής μου πιστός εις την Εταιρείαν κατά πάντα. Να φανερώσω το παραμικρόν από τα σημεία και τους λόγους της, μήτε να σταθώ κατ΄ουδένα λόγον ή αφορμή του να καταλάβωσι άλλοι ποτέ, ότι γνωρίζω τι περί τούτων, μήτε εις συγγενείς μου, μήτε εις πνευματικόν ή φίλον μου.

Ορκίζομαι ότι εις το εξής δεν θέλω έμβει εις καμμίαν εταιρείαν, οποία και αν είναι, μήτε εις κανέναν δεσμόν υποχρεωτικόν. Και μάλιστα, οποιονδήποτε δεσμόν αν είχα, και τον πλέον αδιάφορον ως προς την Εταιρείαν, θέλω τον νομίζει ως ουδέν.

Ορκίζομαι ότι θέλω τρέφει εις την καρδίαν μου αδιάλλακτον μίσος εναντίον των τυράννων της πατρίδος μου, των οπαδών και των ομοφρόνων με τούτους, θέλω ενεργεί κατά πάντα τρόπον προς βλάβην και αυτόν τον παντελή όλεθρόν των, όταν η περίστασις το συγχωρήσει.

Ορκίζομαι να μη μεταχειριστώ ποτέ βίαν δια να αναγνωρισθώ με κανένα συνάδελφον, προσέχων εξ εναντίας με την μεγαλυτέραν επιμέλειαν να μην λανθασθώ κατά τούτο, γενόμενος αίτιος ακολούθου τινός συμβάντος, με κανένα συνάδελφον.

Ορκίζομαι να συντρέχω, όπου εύρω τινά συνάδελφον, με όλην την δύναμιν και την κατάστασίν μου. Να προσφέρω εις αυτόν σέβας και υπακοήν, αν είναι μεγαλύτερος εις τον βαθμόν και αν έτυχε πρότερον εχθρός μου, τόσον περισσότερον να τον αγαπώ και να τον συντρέχω, καθ΄όσον η έχθρα μου ήθελεν είναι μεγαλυτέρα.

Ορκίζομαι ότι καθώς εγώ παρεδέχθην εις Εταιρείαν, να δέχομαι παρομοίως άλλον αδελφόν, μεταχειριζόμενος πάντα τρόπον και όλην την κανονιζομένην άργητα, εωσού τον γνωρίσω Έλληνα αληθή, θερμόν υπερασπιστήν της πατρίδος, άνθρωπον ενάρετον και άξιον όχι μόνον να φυλάττη το μυστικόν, αλλά να κατηχήση και άλλον ορθού φρονήματος.

Ορκίζομαι να μην ωφελώμαι κατ΄ουδένα τρόπον από τα χρήματα της Εταιρείας, θεωρών αυτά ως ιερό πράγμα και ενέχυρον ανήκον εις όλον το Έθνος μου. Να προφυλάττωμαι παρομοίως και εις τα λαμβανόμενα εσφραγισμένα γράμματα.

Ορκίζομαι να μην ερωτώ κανένα των Φιλικών με περιέργειαν, δια να μάθω οποίος τον εδέχθη εις την Εταιρείαν. Κατά τούτο δε μήτε εγώ να φανερώσω, ή να δώσω αφορμήν εις τούτον να καταλάβη, ποίος με παρεδέχθη. Να αποκρίνομαι μάλιστα άγνοιαν, αν γνωρίζω το σημείον εις το εφοδιαστικόν τινός.

Ορκίζομαι να προσέχω πάντοτε εις την διαγωγήν μου, να είμαι ενάρετος. Να ευλαβώμαι την θρησκείαν μου, χωρίς να καταφρονώ τας ξένας. Να δίδω πάντοτε το καλόν παράδειγμα. Να συμβουλεύω και να συντρέχω τον ασθενή, τον δυστυχή και τον αδύνατον. Να σέβομαι την διοίκησιν, τα έθιμα, τα κριτήρια και τους διοικητάς του τόπου, εις τον οποίον διατριβώ.

Τέλος πάντων ορκίζομαι εις Σε, ω ιερά πλην τρισάθλια Πατρίς ! Ορκίζομαι εις τας πολυχρονίους βασάνους Σου. Ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου ότι αφιερώνομαι όλως εις Σε. Εις το εξής συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου. Το όνομά σου ο οδηγός των πράξεών μου, και η ευτυχία Σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήσει επάνω εις την κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου, αν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τας δυστυχίας των και δεν εκπληρώσω το χρέος μου. Τέλος ο θάνατός μου ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου, δια να μη λησμονώ την αγνότητα της Εταιρείας με την συμμετοχήν μου».

Copyright by: DILAZ ®

ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ

Φώτο 01: Ο Ρήγας Φεραίος

ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ
(1757 - 1797)

Ο Ρήγας Φεραίος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δάσκαλους και εθνομάρτυρες του Γένους.
Γεννήθηκε στο Βελεστίντο 1757. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνιος Κυριαζής ή Κυρίτζης. Από την ιδιαίτερη όμως πατρίδα του απέκτησε και το όνομα Βελεστινλής. Το επώνυμο Φεραίος προφανώς αποτελεί δημιούργημα μεταγενέστερων λογίων και οφείλεται στο αρχαίο όνομα της γενέτειράς του"Φέραι".
Τις πρώτες γραμματικές μου γνώσεις τις διδάχτηκε στη Ζαγορά του Πηλίου. Έπειτα έφυγε στον Όλυμπο, και έμεινε για λίγο καιρό κοντά στο συγγενή του και ταυτόχρονα αρματολό Ζήρα, και αυτό το έπραξε για να αποφύγει την καταδίωξη της τουρκικής εξουσίας.

Στην συνέχεια έφυγε για να πάει στο Άγιο Όρος και σε ηλικία 20 χρονών στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί γνώρισε επιφανείς γνωστούς Φαναριώτες και σύντομα έγινε γραμματικός του Αλέξανδρου Υψηλάντη και αργότερα γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας, Μαυρογένη.

Αργότερα, διορίστηκε στην υπηρεσία του ηγεμόνα της Ουγγροβλαχίας βαρόνου Λάγκεφελντ, ο οποίος είχε ελληνική καταγωγή, και τον συνόδεψε στη Βιέννη.

Στο κοσμοπολίτικο περιβάλλον της αυστριακής πρωτεύουσας, ο Ρήγας, με τον ενθουσιώδη πατριωτισμό και τους υψηλούς οραματισμούς, νόμισε ότι βρήκε τις κατάλληλες συνθήκες για την ευόδωση των εθνικών του σχεδίων. Έτσι το 1790, εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο.
Το 1791 πήγε στο Βουκουρέστι, εμποτισμένος και επηρεασμένος από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και με την απόφαση να πρωτοστατήσει στην απελευθέρωση της πατρίδας του, καθώς και των Βαλκανικών χωρών. Τις ελπίδες του Ρήγα αναπτέρωσε η εμφάνιση του Ναπολέοντα. Πίστεψε στην προσωπικότητα του Ναπολέοντα και ήρθε σε μυστικές συνεννοήσεις μαζί του, καθώς επίσης και με επίσημους γαλλικούς κύκλους.

Ταυτόχρονα, ο Ρήγας Φεραίος άρχισε να γράφει και να κυκλοφορεί επίσης και μυστικά προκηρύξεις, χάρτες, εικόνες, πατριωτικά θούρια και πολλά άλλα φυλλάδια που σκοπό είχαν την αφύπνιση του υπόδουλου Γένους.

Κέντρο της δράσης του ήταν η Βιέννη. Πόλη στην οποία ανθούσε η ελληνική παροικία στο εμπόριο και τα γράμματα και στην οποία ήταν συγκεντρωμένοι οι μεγαλύτεροι γραμματικοί και λόγιοι της εποχής του. Εκεί στρατολόγησε συνεργάτες, ενώ παράλληλα συντηρούσε πράκτορες και σε άλλες πόλεις της Δύσης και της Ανατολής.
Στο τέλος του 1797 αποφάσισε να επιστρέψει στην Πατρίδα, την Ελλάδα και να συνεχίσει το επαναστατικό του έργο από εκεί. Πλαισιωμένος αυτή τη φορά από στενούς του συνεργάτες. Στο ταξίδι της επιστροφής είχε μαζί του κιβώτια γεμάτα επαναστατικές προκηρύξεις. Η αυστριακή όμως αστυνομία ανακάλυψε το έντυπο υλικό και συνέλαβε τον ίδιο και τους συνεργάτες του στην Τεργέστη. Σιδηροδέσμιος οδηγήθηκε στη Βιέννη και ύστερα από διάβημα της Υψηλής Πύλης παραδόθηκε στον πασά του Βελιγραδίου, ο οποίος και τον στραγγάλισε με κάθε μυστικότητα, κατά ρητή διαταγή της κυβερνήσεώς του.
Το έργο του, παρά το σύντομο της ζωής του, υπήρξε πραγματικά τεράστιο τόσο σε έκταση, όσο και σε περιεκτικότητα. Το 1790 στη Βιέννη εξέδωσε τα εξής βιβλία:
Το "Σχολείο των ντελικάτων εραστών" και το "Φυσικής απάνθισμα".
Το 1797, στη Βιέννη, και πάλι εξέδωσε τον "Ηθικό τρίποδα" και τον "Νέο Ανάχαρση". Εξέδωσε επίσης τους "Ύμνους" του, καθώς και την περίφημη "Χάρτα" του. Ένα χρόνο πριν είχε εκτυπώσει κρυφά στη Λειψία της Γερμανίας τη "Δημοκρατική προκήρυξη".

Το σημαντικότερο από τα έργα του αποτελεί και το περίφημο "Θούριό", ο οποίος τόσο ενθουσιασμό προκαλούσε, ώστε το άκουσμά του μετέβαλλε τους "απλοϊκούς υπηρέτας εις υπερανθρώπους".

Copyright by: DILAZ®

ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ

Φώτο 01: Ο Αδαμάντιος Κοραής

ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ
(1748 - 1833)

Ο Αδαμάντιος Κοραής υπήρξε από τους πιο μεγάλους δασκάλους του Γένους. Η συνεισφορά του στο αγώνα του Έθνους ήταν τεράστια και με την διδασκαλία του και την βαρύτητα των λεγομένων του αποτέλεσε σταθμό στην διαμόρφωση του πολιτικού και πνευματικού στοχασμού.

Ο Αδαμάντιος Κοραής γεννήθηκε στην Σμύρνη το έτος 1748. Καταγόταν από πολύ πλούσια και αρχοντική οικογένεια και από μικρός έτρεφε μια ιδιαίτερη αγάπη για τα γράμματα. Η Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης του προσέφερε τις πρώτες του γραμματικές γνώσεις. Το 1771 πήγε στην Ολλανδία και πιο συγκεκριμένα στην πόλη του Άμστερνταμ με απώτερο σκοπό να επεκτείνει τις εμπορικές δραστηριότητες του πατέρα του. Όμως, τα πρώτα χρόνια της παραμονής του, ο Κοραής εις το Άμστερνταμ τα σπατάλησε πιο πολύ στην πνευματική του συγκρότηση, παρά στις εμπορικές δραστηριότητες για τις οποίες τον είχε στείλει ο πατέρας του.

Έτσι το 1778 επέστρεψε στην Σμύρνη, και από εκεί ξαναέφυγε το 1782 για να πάει στην πόλη Μομπελιέ της Γαλλίας, όπου και σπούδασε την ιατρική επιστήμη και μάλιστα σ’ αυτόν τον κλάδο διέπρεψε. Όταν πέθαναν οι γονείς του, επειδή βρέθηκε σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, αναγκάστηκε να παραδίδει μαθήματα ελληνικής γλώσσας και να μεταφράζει ιατρικά συγγράμματα για να μπορέσει να βγάλει τα προς το ζην. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Αδαμάντιος Κοραής μπορούσε και είχε την δυνατότητα να γράφει συνολικά 10 γλώσσες, μεταξύ άλλων τη λατινική, την αρχαία ελληνική γλώσσα, αλλά και την εβραϊκή. Το 1786 τελικά κατάφερε και έγινε και διδάκτορας της ιατρικής επιστήμης.

Στην συνέχεια της πορείας του ο Κοραής, το 1788 πήγε στο Παρίσι, όπου εκεί συνδέθηκε και γνωρίστηκε με εξέχουσες προσωπικότητες, επιφανείς επιστήμονες, διανοούμενους και διάφορους λόγιους. Βλέποντας και έχοντας σαν παράδειγμα την Γαλλική Επανάσταση του 1789, κατάλαβε πως ο μόνος τρόπος για να μπορέσει ο Ελληνικός λαός να απελευθερωθεί από τον Τουρκικό ζυγό, ήταν η Παιδεία. Έτσι από εκείνο το σημείο έθεσε ως σκοπό της ζωής του την μόρφωση των Ελλήνων, για να μπορέσουν, έλεγε, μ’ αυτόν τον τρόπο να αποτινάξουν τον Τουρκικό ζυγό.

Ως συνέπεια αυτό είχε να εξεδώσει σχολιασμένους του Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και να τους στέλνει στην Ελλάδα. Συνιστούσε ομόνοια προς τους στρατιωτικούς, ίδρυσε το «Ελληνικό Κομιτάτο», εξέδιδε πολιτικά φυλλάδια, και γενικά ενεργούσε έτσι ώστε να στέλνονται στους Έλληνες πολεμοφόδια, φάρμακα και γιατροί. Αλλά επίσης κατέβαλε και άλλες φιλότιμες προσπάθειες για να βοηθήσει την Επανάσταση του Γένους.

Ο Αδαμάντιος Κοραής πέθανε στο Παρίσι το 1833. Για την πολύτιμη προσφορά του εις την Πατρίδα και εις το Αγωνιζόμενο Έθνος η Γ’ Εθνοσυνέλευση τον ανακήρυξε «Άξιον της Πατρίδος», και τα οστά του από την Γαλλία μεταφέρθηκαν και τοποθετήθηκαν σε μεγαλόπρεπο μνημείο στο Α’ Νεκροταφείο των Αθηνών.

Το έργο που άφησε πίσω του ο Αδαμάντιος Κοραής είναι πολύ μεγάλο. Εξέδωσε 66 τόμους βιβλίων, από τα οποία τα 17 αποτελούν την «Ελληνική Βιβλιοθήκη» και οι 9 τα «Πάρεργα της Ελληνικής Βιβλιοθήκης». Επιπλέον σχολίασε και εξέδωσε τον Όμηρο, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Ξενοφώντα, τον Πλούταρχο, τον Ισοκράτη και άλλους πολλούς αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Έγραψε ταυτόχρονα και τις «Πολιτικάς παραινέσεις προς τους Έλληνες», παραινέσεις δηλαδή που παρείχαν πολιτικά, ηθικά, κοινωνικά αλλά και άλλα παραγγέλματα, ενώ παράλληλα αλληλογραφούσε με Έλληνες και διάφορους ξένους λόγιους και υπέβαλε υπόμνημα στο Μέγα Ναπολέων και ζητούσε την «Ελπιζόμενην απ’ αυτόν Ελευθερίαν της Ελλάδος». Άλλα έργα του Κοραή ήταν τα πατριωτικά φυλλάδια, όπως για παράδειγμα το «Υπόμνημα περί της παρούσας καταστάσεως του πολιτισμού εν Ελλάδι» και το «Πολεμιστήριον σάλπισμα», καθώς και άλλα παιδαγωγικά και ιστορικά βιβλία.

Ο Αδαμάντιος Κοραής υπήρξε αναμφίβολα ο φωτεινότερος και ο πιο ανεκτίμητος διδάσκαλος του Ελληνικού Γένους. Συμπαραστάθηκε στην Πατρίδα ουσιαστικά και αποτελεσματικά με το έργο του στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους. Η υλική και προπαντός πνευματική συνεισφορά του, κρίνεται ανυπολόγιστη και ανεξάντλητη σε ιστορική αξία και μέγεθος, και παραμένει μέχρι και τις μέρες μας ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος διδάσκαλος του Έθνους.

Copyright by: Dilaz®

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Φώτο 01: Ο Ιωάννης Καποδίστριας
(Ο 1ος Κυβερνήτης του Ελληνικού Έθνους)

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
(1766 - 1831)

Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1766. Ήταν γόνος του Αντωνίου Καποδίστρια και έφερε τον τίτλο του κόμη. Τα πρώτα χρόνια τα έζησε στην Κέρκυρα και έπειτα έφυγε και σπούδασε ιατρική στην Ιταλία και πιο συγκεκριμένα στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα.
Όταν γύρισε στην Ελλάδα άσκησε το λειτούργημα της ιατρικής μέχρι το έτος 1803, όπως επίσης διορίστηκε και γραμματέας της τότε Ιονίου Πολιτείας. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1807, και όταν τα στρατεύματα του Μέγα Ναπολέοντα κυριάρχησαν, για δεύτερα μάλιστα φορά, στα νησιά του Ιονίου, ο Ιωάννης Καποδίστριας έφυγε και εγκαταστάθηκε στην Ρωσία, που τότε ήταν υπό το καθεστώς του Τσάρου.
Ο Καποδίστριας αμέσως διακρίθηκε για την αξιοσύνη του και κατάφερε σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα να εισέλθει στους κύκλους της Τσαρικής Αυλής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το 1811 να διοριστεί γραμματέας της Ρωσικής Πρεσβείας στην Βιέννη, και επίσης να επιτύχει και μια ιδιαίτερη τιμητική διάκριση από τον ίδιο τον Τσάρο της Ρωσίας που τον ανέδειξε ως «Σύμβολο του Κράτους».
Από εκεί και ύστερα το έργο του Ιωάννη Καποδίστρια εξελίχθηκε μέσα σε σημαντικές προσωπικότητες και με σπουδαίες αξιώσεις. Όπως για παράδειγμα, έλαβε μέρος μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας Νέσσερλοντ στις διασκέψεις του Παρισιού και της Βιέννης, ύστερα από την πτώση του Μέγα Ναπολέων, όπως επίσης, με σκοπό να αποσπάσει την Ελβετία από την επιρροή της Γαλλίας εστάλη από τον Τσάρο αυτοπροσώπως για να μεριμνήσει για το θέμα αυτό, αφού πλέον ο Έλληνας διπλωμάτης είχε κατορθώσει να πείσει τον ίδιο τον Τσάρο για τις μεγάλες διπλωματικές του δυνατότητες και για την εμπιστοσύνη και πίστη που παρείχε στον ίδιο. Στην τελευταία κιόλας αποστολή στην Ελβετία κατάφερε να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες πλευρές και εκεί εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το ομοσπονδιακό σύστημα, το οποίο μάλιστα, και είναι αξιοσημείωτο αυτό, ισχύει ακόμα μέχρι και σήμερα. Μάλιστα, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η Ελβετική Πολιτεία να τον ανακηρύξει επίσημο πολίτη της χώρας.
Όλο αυτό το έργο έπεισε πλέον τον Τσάρο για τις μεγάλες ικανότητες που διέθετε ο Ιωάννης Καποδίστριας και το 1815 τον διόρισε Υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας. Όμως η Ιερή Συμμαχία και οι κύκλοι της, αντέδρασαν δυναμικά, αφού ήταν εκείνη την εποχή φανερή η υποστήριξή της υπέρ των Τούρκων και αντιπαθούσαν τους Έλληνες. Και αυτό έγινε γιατί, ο Ιωάννης Καποδίστριας έδειχνε πλέον ανοιχτά το ενδιαφέρον του για την Ελληνική Επανάσταση, η οποία προετοιμαζόταν εκείνη την περίοδο. Όλο αυτό λοιπόν το παρασκήνιο και οι αντιδράσεις έφεραν σε δύσκολη θέση τον Τσάρο, που τελικά διόρισε συνυπουργό των Εξωτερικών μαζί με τον Καποδίστρια και τον Νέσσερλοντ. Όμως τα γεγονότα είχαν ραγδαίες πλέον εξελίξεις, ιδιαίτερα μέσα στο εσωτερικό της υποδουλωμένης Ελλάδας από τον Τουρκικό ζυγό. Η Ελληνική Επανάσταση είχε πλέον ξεκινήσει τον απελευθερωτικό της αγώνα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Ιωάννης Καποδίστριας αφού κατάλαβε την δυσπιστία του Τσάρου, να αναγκαστεί να παραιτηθεί από την θέση του Υπουργού Εξωτερικών. Μ’ αυτόν τον τρόπο και μ’ αυτήν την τροπή που πήραν πλέον τα πράγματα η Ιερή Συμμαχία κατάφερε να απομακρύνει τον Καποδίστρια από την διεθνή πολιτική σκηνή.

Ο Καποδίστριας όμως, υποστήριζε ότι η κήρυξη της Επανάστασης του Ελληνικού Γένους ήταν ακόμη πρόωρη μολονότι την υποστήριζε με κάθε τρόπο και μ’ όλες τις δυνάμεις του, και αυτό γιατί όπως υποστήριζε ο ίδιος οι συνθήκες ήταν ακόμα δυσμενείς. Έτσι όταν του πρότειναν να αναλάβει την αρχηγία της ιδρυθείσας ήδη «Φιλικής Εταιρείας» ο Καποδίστριας την αρνήθηκε.
Το 1820, όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας εκτελούσε ακόμα τα χρέη του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας αρνήθηκε την αρχηγία της Επανάστασης, ύστερα από πρόταση του Αλέξανδρου Υψηλάντη και του Ξάνθου.

Αλλά, ύστερα από την κήρυξη της Επανάστασης, ο Καποδίστριας έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και προσπαθούσε να βοηθήσει με κάθε τρόπο τους υποδουλωμένους Έλληνες συμπατριώτες του. Και αυτό το κατόρθωνε ασκώντας μεγάλη πίεση και επιρροή στον Τσάρο, προκειμένου ο τελευταίος να τον ευαισθητοποιήσει απέναντι στους Ορθοδόξους της Ανατολής, που υπέφεραν κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό.

Παρόλο που οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης κατάφεραν να φέρουν σε αντίθεση τον Ρώσο αυτοκράτορα με τον Καποδίστρια και να τον απομακρύνουν από την διεθνή πολιτική και διπλωματική σκηνή, αυτός κατάφερε να περισώσει την Ελληνική Επανάσταση στο πιο κρίσιμο χρονικό σημείο της. Γιατί ενώ η Ιερή Συμμαχία κατέπνιγε βίαια κάθε επαναστατική κίνηση στην Ευρώπη, ο Καποδίστρας με την βοήθεια των διπλωματικών του ικανοτήτων και την επιδεξιότητα που τον διακατείχε κατόρθωσε να πείσει τις μεγάλες δυνάμεις να αναγνωρίσουν πλέον το Ελληνικό Έθνος ως υποδουλωμένο και βεβαίως ως εμπόλεμο πλέον κράτος. Έτσι μ’ αυτές τις κινήσεις του ο Καποδίστριας κατάφερε να αποτρέψει την παύση και ως φυσική συνέπεια την κατάπνιξη της Ελληνικής Επανάστασης και να δημιουργήσει επιπλέον θετικές προϋποθέσεις για το μέλλον της.

Το 1827, στην Εθνοσυνέλευση που πήρε χώρα στην Τροιζήνα, στης 02 Απριλίου και ύστερα από πρόταση που κατέθεσαν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Καποδίστριας εξελέγη «Πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας». Αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του και από το Παρίσι όπου βρισκόταν, επισκέφτηκε την Αγία Πετρούπολη, το Λονδίνο και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και πόλεις για να μπορέσει να αποσπάσει οικονομική βοήθεια, η οποία ήταν αναγκαία για το νεοσύστατο κράτος, και για να μπορέσει να το στήσει από την αρχή.

Μετά από αυτές τις πρώτες κινήσεις του Κυβερνήτη, πλέον, Ιωάννη Καποδίστρια έφτασε στο ελεύθερο πια Ναύπλιο τον Ιανουάριο του 1828 για να αναλάβει και επίσημα την διακυβέρνηση του Ελληνικού Κράτους. Οι Έλληνες τον υποδέχτηκαν στην Πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους με πολλές τιμές και με πάρα πολύ μεγάλο ενθουσιασμό. Όμως η χώρα ύστερα από πολλά χρόνια υποδούλωσης ήταν ακόμα κάτω από το καθεστώς της αναρχίας και της αποδιοργάνωσης. Αυτά ήταν και τα πρώτα προβλήματα που έπρεπε ο Καποδίστριας να λύσει πολύ νωρίς για να συγκροτήσει ένα Κράτος, όπως το ονειρευόταν ο ίδιος, «τάξεως» πάνω απ’ όλα. Πρώτο του μέλημα ήταν να αρχίσει την καταδίωξη των πειρατών του Αιγαίου, που εκείνη την εποχή κυριαρχούσαν στις Ελληνικές θάλασσες. Και αυτό γιατί ήθελε να υπάρχει ασφάλεια στους θαλάσσιους δρόμους του εμπορίου, για να μπορέσει το Ελληνικό Κράτος να αναπτύξει εμπορικές σχέσεις με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και λιμάνια.

Άλλες κυβερνητικές του πρωτοβουλίες ήταν η ίδρυση της Σχολής Ευελπίδων, η διαίρεση της Πελοποννήσου σε 9 νομούς, η άμεση απογραφή του πληθυσμού και η παραχώρηση του δικαιώματος ψήφου στους Έλληνες άνδρες άνω των 25 ετών. Επιπλέον ίδρυσε το Εθνικό Νομισματοκοπείο, το Πανεπιστήμιο της Αθήνας και θέσπισε τους πρώτους νόμους για τα θέματα της δικαιοσύνης. Επίσης από τις πρώτες κυβερνητικές κινήσεις του Καποδίστρια ήταν και η έμπρακτη υποστήριξη της γεωργίας και αξιοσημείωτο είναι ότι αυτός ήταν που έφερε για πρώτη φορά την καλλιέργεια της πατάτας στην Ελλάδα.

Δεν άργησε όμως πολύ να αρχίσουν να βαραίνουν οι πρώτες κατηγορίες το πρόσωπό του. Ο Ιωάννης Καποδίστριας λόγω του ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει γρήγορα τα δύσκολα προβλήματα του Κράτους, συγκέντρωνε σχεδόν όλες τις εξουσίες στο πρόσωπό του, και προσπαθούσε να εφαρμόσει ευρωπαϊκούς θεσμούς ξένους και πρωτάκουστους για τον χαρακτήρα των Ελλήνων. Έτσι κατηγορήθηκε για "συγκεντρωτισμό" εξουσίας στο πρόσωπό του, δημιούργησε δυσαρέσκειες ανάμεσα στις πολιτικές παρατάξεις που εκείνη την εποχή δημιουργήθηκαν με την βοήθεια της Γαλλικής και της Αγγλικής διπλωματίας για αντιπαραθετικούς σκοπούς, επειδή ο Καποδίστριας προέρχονταν από τον Τσαρικό κύκλο και αυτό δεν ήταν και πολύ αρεστό, και θεωρούταν πλέον ότι ο Κυβερνήτης λειτουργούσε πλέον κάτω από τις εντολές του Τσάρου και της Ρωσικής πολιτικής.

Ως αποτέλεσμα αυτό είχε την εξέγερση πολλών αγωνιστών, όπως ήταν οι Μαυτομιχαλαίοι, οι Κουντουριώτιδες και άλλοι και έτσι το πρωί της Κυριακής στις 9 Οκτωβρίου του 1831, και ενώ ο Καποδίστριας πήγαινε για να εκκλησιαστεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα του Ναυπλίου, δύο αδέρφια, ο Κωνσταντίνος και ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, τον περίμεναν και τον δολοφόνησαν έξω από τον ναό. Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, ο ένας από τους δολοφόνους, σκοτώθηκε αμέσως στον ίδιο χώρο από το πλήθος που βρισκόταν εκεί και ήταν εξαγριωμένο, ενώ ο δεύτερος πιάστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε η ποινή λίγο αργότερα.

Μετά την δολοφονία του «Πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας», Ιωάννη Καποδίστρια, την εξουσία ανέλαβε μία τριμελής επιτροπή που απαρτίζονταν από τους: Αυγουστίνο Καποδίστρια, Ιωάννη Κωλέτη και Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Όμως η επιτροπή αυτή δεν μπόρεσε να συνεχίσει το επικοδομητικό αυτό έργο του έμπειρου και ικανού διπλωμάτη, Ιωάννη Καποδίστρια. Και έτσι μετά τον άδικο θάνατό του και η έλλειψή του από την πολιτική ζωή της Ελλάδας σήμαινε αμέσως μετά την έναρξη της αποδιοργάνωσης του Κράτους και την επαναφορά της αναρχίας.

Copyright by: Dilaz ®

ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ

Φώτο 01: Ο Νικηταράς

ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή όπως έγινε γνωστός σ’ όλους Νικηταράς, γεννήθηκε στην Αναστασίτσα της Μεσσηνίας το 1782. Οι γονείς του ήταν ο Τουρκολέκας Σταματέλος και η Καρούτσου Σοφία, αδερφή της γυναίκας του Κολοκοτρώνη. Σ’ ηλικία 11 χρονών ο Νικηταράς ακολούθησε τον πατέρα του στα βουνά που ήταν κλέφτης και έγινε και ο ίδιος. Μετέπειτα εντάχθηκε στο στρατιωτικό σώμα του γνωστού κλέφτη της εποχής εκείνης, Ζαχαρία Μπαρμπιστιώτη, και εκεί διακρίθηκε για τα σωματικά του χαρίσματα και την ανδρεία του.

Το 1805 εντάχθηκε στα Ρωσικά στρατιωτικά τάγματα στην Ζάκυνθο και πολέμησε στην Ιταλία κατά του Ναπολέων. Μετά επέστρεψε και πάλι στα Επτάνησα και υπηρέτησε τους Γάλλους, αφού είχαν πλέον τα Επτάνησα οι Γάλλοι υπό την κυριαρχία τους.

Στης 18 Οκτωβρίου του 1818 μυήθηκε και αυτός στην Φιλική Εταιρεία όπως και πάρα πολλοί οπλαρχηγοί από τον Χρυσοσπάθη. Για ένα μεγάλο διάστημα από εκείνη την ώρα και μετά περιόδευαν στην Πελοπόννησο και προσπαθούσαν να μυήσουν και άλλους αγωνιστές στους σκοπούς για τον οποίον δημιουργήθηκε η Φιλική Εταιρεία. Στις 23 Μαρτίου, μαζί μ’ άλλους οπλαρχηγούς και μετά από σκληρή μάχη τελικά μπήκε και αυτός στην ελεύθερη πλέον Καλαμάτα. Ύστερα από αυτό κατευθύνθηκε προς την Τριπολιτσά και στης 12 και 13 Μαΐου πήρε μέρος στην μεγάλη μάχη που διεξάχθηκε στο Βάλτετσι Αρκαδίας, επικεφαλής 800 περίπου συναγωνιστών του. Συνέβαλε αποφασιστικά στην νίκη των Ελλήνων στα Δολιανά, όπου ενώ αυτός και οι 150 αγωνιστές του κατευθυνόνταν στο Ναύπλιο αντιμετώπισε στην πορεία του, περίπου 6.000 ασκέρι Τούρκων που είχαν επικεφαλής τον Κεχαγιάμπεη. Η φθορά που προκάλεσαν οι 150 άνδρες του Νικηταρά ήταν τόσο εντυπωσιακή που τότε απέκτησε και το παρατσούκλι «Νικηταράς ο Τουρκοφάγος» και μετά από αυτή την μάχη προήχθη σε στρατηγό. Λίγους μήνες μετά στάλθηκε από τον Κολοκοτρώνη να διευθύνει την πολιοκρία του Ναυπλίου. Όμως μετέπειτα ο Νικηταράς έφυγε για την Ανατολική Στερεά, όπου και οι επαναστάτες της Αθήνας τον εξέλεξαν αρχηγό τους. Η κίνηση αυτή των επαναστατών είχε σαν αποτέλεσμα να προκαλέσουν την αντίδραση των Μαυρομιχαλαίων, γι’ αυτό και ο Νικηταράς αναγκάστηκε και πήγε στην Λιβαδειά για να συναγωνιστεί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο στις επιχειρήσεις που έκανε ο τελευταίος για την ανακατάλυψη της Λιβαδειάς.

Επιστρέφοντας στην Πελοπόννησο, και μετά από τις διαταγές που πήρε από τον Κολοκοτρώνη, πήρε ενεργό μέρος στην πολιορκία της Τριπολιτσάς και κατά την άλωση της πόλης ήταν από τους λίγους εκείνους αρχηγούς που αρνήθηκαν να πάρουν μερίδιο από την διανομή των λαφύρων.

Το Δεκέμβριο τώρα του 1821, συμμετείχε στην ατυχής έφοδο κατά του Ναυπλίου όπου μάλιστα κινδύνεψε και να αιχμαλωτιστεί. Επίσης τον Απρίλιο του επομένου έτους (1822) έδωσε και πάλι μάχες μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, έχοντας υπό τις διαταγές του 700 περίπου παληκάρια, στην Ανατολική Στερεά, και πιο συγκεκριμένα στη Στυλίδα και την Αγία Μαρίνα. Κατά την εκστρατεία τώρα του Δράμαλη συνέβαλε αποφασιστικά στην απόκρουση των Τουρκικών στρατευμάτων στην τοποθεσία Μεγάλα Δερβένια, αλλά και στον Άγιο Σώστη στις 26 Ιουλίου του 1822 όπου εκεί οι Τούρκοι είχαν μεγάλες απώλειες και καταστροφές. Επίσης 2 μέρες αργότερα σημαντική ήταν η συμβολή του και στην μάχη στο Αγιονόρι όπου οι Τούρκοι είχαν πάνω από 600 νεκρούς.

Το καλοκαίρι του 1823 επέστρεψε στην Πελοπόννησο και στάθηκε στο πλευρό το Θ. Κολοκοτρώνη κατά τις εμφύλιες διαμάχες που ακολούθησαν και ήταν πλέον αντίπαλος της κυβέρνησης του Κουντουριώτη. Ωστόσο όμως ποτέ του δεν εμπλέχτηκε στις τότε διαμάχες και πάντα είχε ρόλο συμβιβαστικό. Μετά όμως την οριστική επικράτηση των κυβερνητικών στρατευμάτων κατέφυγε προς το Μεσολόγγι, όπου υπηρέτησε πλέον εκεί τον Δ. Μακρή. Στο Μεσολόγγι πλέον, που υπόψην βρισκόταν τότε πολιορκημένο, πολέμησε κατά του Κιουταχή κατά την δεύτερη πολιορκία.

Μετά την δεύτερη εισβολή του Ιμπραήμ και αφού δόθηκε αμνηστία, επέστρεψε στην Πελοπόννησο και πάλι, και έγινε επικεφαλής στρατιωτικού σώματος που πήρε μέρος σε πολλές μάχες κατά των Αιγυπτίων. Αξιοσημείωτο, εδώ είναι να πούμε ότι ήταν από εκείνους που αρνήθηκε να υπογράψει το «Ψήφισμα της Υποτέλειας» με το οποίο αναγνωριζόταν ως μοναδική «προστάτιδα» δύναμη της Ελλάδας η Μεγάλη Βρετανία.

Το 1826 τώρα ακολούθησε τον Γεώργιο Καραϊσκάκη στην εκστρατεία, του τελευταίου, στην Ανατολική Στερεά μαζί με 800 παληκάρια του και συναγωνιστές του, και ήταν από εκείνους που συνέβαλε αποφασιστηκά στην μεγάλη νίκη των Ελλήνων στην Αράχοβα τον Νοέμβριο του 1826.

Εκείνο όμως το διάστημα αρρώστησε σοβαρά από πλευρίτιδα και αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω στο Ναύπλιο. Αλλά και πάλι σταματιμό στις μάχες που έδωσε κατά τον Τούρκων δεν είχε. Μόλις ανάρρωσε πήρε μέρος στον αγώνα, μαζί με τον Κολοκοτρώνη, κατά του Ιμπραήμ. Στην συνέχεια στην Γ’ Εθνοσυνεύλευση που διεξάχθει στην Τροιζήνα διορίστηκε αρχηγός της φρουράς και μετά από αυτήν την διάκριση ανηφόρισε για πολλοστή φορά και πάλι στην Αττική και συμμετείχε στην εκστρατεία κατά του Κιουταχή υπό τις διαταγές του Καραϊσκάκη στην μάχη στο Φάληρο στης 24 Απριλίου του 1827. Δυστυχώς όμως εκείνη η εκστρατεία εξελήχθηκε για τους Έλληνες σε πανωλεθρία και έτσι ξαναγύρισε και πάλι στην Πελοπόννησο και πήγε και αντιμετώπισε τον Ιμπραήμ στην Μεσσηνία.

Όταν ανέλαβε ο Καποδίστριας, ως ο πρώτος κυβερνήτης της Ελεύθερης Ελλάδας, υπήρξε στενός συνεργάτης του και στην Δ' Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Άργος εν έτη 1829 πήρε μέρος ως πληρεξούσιος του Λεονταρίου.

Μετά την άφιξη του Όθωνα έζησε στην πλήρη απομόνωση, όπως και πολλοί άλλοι οπλαρχηγοί της Επανάστασης του 1821. Όμως όταν εμφανίστηκε το αντικυβερνητικό κίνημα στην Μεσσηνία τον Αύγουστο του 1834 φυλακίστηκε. Το 1839 τον εμφάνισαν ως στρατιωτικό αρχηγό της «Φιλορθόδοξης Εταιρείας», και γι’ αυτό δικάστηκε στις 11 Ιουλίου του 1840. Η ενοχή του όμως έμεινε ανυπόστατη και αβάσιμη και τελικώς αθωώθηκε. Η οργή όμως της τότε κυβέρνησης για την αθωωτική αυτή απόφαση, την οδήγησε στο να κρατήσει τον Νικηταρά υπό περιορισμό στη Αίγινα. Και στις 18 Σεπτεμβρίου του 1841 τελικά αποφυλακίστηκε έχοντας όμως υποστεί η υγεία του μια ανεπανόρθωτη βλάβη. Ο Νικηταράς ήταν σχεδόν τυφλός. Αποτραβήχθηκε μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του, την γυναίκα του τον ένα του υιό και τις δυο του κόρες, στον Πειραιά και εκεί έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Στης 3 Σεπτεμβρίου του 1847 διορίστηκε μέλος της Γερουσίας. Από εκεί πήρε μια μικρή σύνταξη και αυτό ήταν και το μοναδικό εισόδημα που είχε στην ζωή του.

Copyright by: Dilaz ®