Ο ΗΝΙΟΧΟΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Φώτο 01:
Ο Ηνίοχος στο Μουσείο των Δελφών

Ο ΗΝΙΟΧΟΣ

Οι τύραννοι των Συρακουσών, οι Δεινομενίδες, εκτός των άλλων, είναι γνωστοί και από τις νίκες τους σε πανελλήνιους αγώνες, (πηγή: Ποιήματα του Πινδάρου και του Βακχυλίδη).

Εξαιτίας μιας τέτοιας νίκης σε αρματοδρομίες σε πυθικούς αγώνες, χρωστάμε την αιώνια αυτή αρχαιολογική κληρονομιά, που ανήκει στους Έλληνες και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, τον ΗΝΙΟΧΟ.

Τ’ όλο σύμπλεγμα αποτελούνταν από το τέθριππο, τον Ηνίοχο, και από δύο ελεύθερους ίππους με τους δύο «ιπποκόμους» έφιππους ή πεζούς.

Παρατηρώντας τώρα τον χάλκινο Ηνίοχο βλέπουμε ότι είναι ντυμένος με μακρύ ιερατικό χιτώνα, όπως ντύνονταν όσοι έπαιρναν μέρος σε ιεροτελεστίες. (Αξιοσημείωτο είναι εδώ να πούμε ότι Ιερό χαρακτήρα είχαν όλα τα αγωνίσματα που λάμβαναν μέρος στα μεγάλα ιερά της αρχαιότητας), γι’ αυτό και αυτού του είδους η ενδυμασία του Ηνίοχου, ο χιτώνας του οποίου είναι ψηλά ζωσμένος με δύο ταινίες. Η πλούσια πτύχωση στο στήθος έρχεται σε αντίθεση με τις ραβδωτές πτυχώσεις κάτω από τη ζώνη.

Αντίθεση υπάρχει και ανάμεσα στους ζωηρότερους βοστρύχους στις παρειές και στην απλή αλλά μελετημένη προσεκτικά κίνηση των σχεδόν κολλητών βοστρύχων επάνω στο κεφάλι. Το δε διάδημα δηλώνει το σημάδι της ΝΙΚΗΣ.

Η ελαφριά κλίση του κεφαλιού, το σχήμα του προσώπου του, το γεμάτο και ασύμμετρο πηγούνι του, τα σαρκώδη χείλη του συμπληρώνονται με την Ελληνική κατατομή και κορυφώνονται στο βλέμμα του. Οι οφθαλμοί του οποίου αποτελούνται από άσπρο σμάλτο και δύο μαύρες πέτρες και περιβάλλονται από τα ελαφρώς λοξά τόξα των βλεφαρίδων.

Ο ΗΝΙΟΧΟΣ είναι μια μοναδική μορφή, ένα ανυπέρβλητο αιώνιο μεγαλείο. Χωρίς καμιά συγκεκριμένη έκφραση από την στιγμή της μεγάλης νίκης του. Δεν υπάρχει πάνω του ούτε στιγμιαία κίνηση, ούτε περαστικό αίσθημα, παρά μόνο η Ολυμπιακή γαλήνη της Αθανασίας.

Ο Θνητός ο οποίος με την νίκη του γίνεται Αθάνατος.

Ο Χαλκοπλάστης του Ηνίοχου δεν είναι γνωστός, κατάφερε όμως στο δημιούργημά του αυτό να σμιλέψει την ΑΘΑΝΑΣΙΑ.

Ο Ηνίοχος με το άρμα του ήταν πολλούς αιώνες καταπλακωμένος από βράχους που κατρακύλησαν με τους σεισμούς του 373 π.Χ. και ήρθε στο φως πάλι το 1896 για να μας δώσει μια ιδέα των εκπληκτικών επιτευγμάτων της γλυπτικής ελληνικής τέχνης των κλασσικών χρόνων.

Πηγή: ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ

©+® Dilaz

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

Φώτο 01:
Ο Θεός Απόλλων
(Προστάτης των Τεχνών & της Μουσικής)

Φώτο 02:
Ο Ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝ

Ο Ναός του Απόλλωνα έχει μνημειακή ιστορία αιώνων με διαδοχικές καταστροφές και ανοικοδομήσεις, με απόρρητα και άγνωστα στοιχεία λατρείας στους χώρους του, τα οποία είναι αφανισμένα για πάντα.

Η τελευταία μορφή του ναού ανάγεται στον 4^ο αιώνα π.Χ.. Η μυθική όμως παράδοση, μας μιλάει πρώτα για μια απλή καλύβα από φύλλα δάφνης φερμένα από την κοιλάδα των Τεμπών. Ο δεύτερος μυθικός ναός έγινε και πάλι από υλικά όπως κερί και φτερά ή φτέρες που έστειλε ο Απόλλωνας από τους Υπερβόρειους. Ο τρίτος ναός ήταν από χαλκό. Ο αρχαιότερος ναός των ιστορικών χρόνων είναι ο τέταρτος στη σειρά αυτή, και ήταν πώρινος.
Έγινε με την βοήθεια του Απόλλωνα από μυθικούς αρχιτέκτονες τον Τριφώνιο και τον Αγαμήδη. Τα ίχνη που ανακάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη του πρώτου ναού μας αποδεικνύουν ότι ανάγεται στον 7^ο αιώνα π.Χ..

Στο ναό τώρα του 4^ου αιώνα π.Χ., τα θεμέλιά του έγιναν από πέτρα των λατομείων του Προφήτη Ηλία. Οι πώρινοι κίονες ήταν επιχρισμένοι. Σήμερα έξι κίονες είναι εν’ μέρει αναστηλωμένοι με το αρχαίο υλικό. Στον ναό ανέβαινες από κεκλιμένο επίπεδο (σώζεται έως και σήμερα), όπως ήταν η συνήθεια σε Πελοποννησιακούς κυρίως ναούς.

Η στέγη και τα ανάγλυφα αετώματα έγιναν από μάρμαρα της Πάρου. Κατά τον Παυσανία στο ανατολικό αέτωμα εικονιζόταν η «επιφάνεια» του Απόλλωνα, δηλαδή η άφιξη του θεού στους Δελφούς, ενώ στο δυτικό αέτωμα του ναού του 4^ου αιώνα π.Χ., εικονίζονταν ο Διόνυσος με τις Μαινάδες (Θυιάδες).
Οι μετώπες ήταν χωρίς αναπαραστάσεις, αλλά είχαν τοποθετηθεί σ’ αυτές ασπίδες Περσικές από το Μαραθώνα, και Γαλατικές μετά το 279 π.Χ.. Οι δε τοίχοι του προναού έφεραν επιγραφές πάνω σε ερμαϊκές στήλες με ρητά των επτά Σοφών της Αρχαίας Ελλάδας.

Π.χ. «Γνώθι σαυτόν και Μηδέν Άγαν»,

ήταν επίσης γραμμένο το γράμμα «Ε» για το οποίο ο Πλούταρχος, όντας ιερέας στους Δελφούς, έγραψε ολόκληρη πραγματεία, χωρίς να καταφέρει να κάνει σαφές το τι σήμαινε. Υπήρχε επίσης και χάλκινη παράσταση του Ομήρου με λόγια ενός χρησμού, που είχε δοθεί στον τυφλό ποιητή, γραμμένα στη βάση.

Ο σηκός ήταν χωρισμένος σε δύο μέρη: μπροστά υπήρχε βωμός του Ποσειδώνα, αγάλματα των δύο Μοιρών, του Δία Μοιραγέτα και του Απόλλωνα Μοιραγέτα. Υπήρχε επίσης σιδερένιος θρόνος, στον οποίο κάθισε ο Πίνδαρος όταν ήρθε στους Δελφούς και έψαλλε ύμνους του Απόλλωνα. Ο βωμός της Εστίας στον προναό του ναού θεωρούνταν κοινός βωμός όλων των Ελλήνων και σ’ αυτόν τον βωμό σκότωσαν τον γιό του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο οι ιερείς του Απόλλωνα. Για το δεύτερο μέρος του σηκού «Το Άδυτο» ο Παυσανίας μας πληροφορεί ότι πολύ λίγοι είχαν το δικαίωμα να μπουν εκεί. Στο Άδυτο εκτός των άλλων υπήρχε και χρυσό άγαλμα του Απόλλωνα.

Πηγή: ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ

~ * ~ * ~ * ~

Δείτε και ένα σχετικό βίντεο με τον Θεό Απόλλωνα, και τον Ναό που βρίσκεται στους Δελφούς, από το YouTube.

Πατήστε στον παρακάτω Τίτλο - Link για να το δείτε:

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

©+® Dilaz 2008*

ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΡΟΝΑΙΑΣ

Φώτο 01:
Η Θόλος του Ιερού της Αθηνάς Προναίας

ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΡΟΝΑΙΑΣ

Οι αρχαίοι επισκέπτες του Ιερού χώρου των Δελφών είτε από την κοιλάδα του Πλείστου ανέβαιναν, είτε από την Ανατολή ερχόταν θα συναντούσαν πρώτα το Ιερό της Αθηνάς Προναίας, πριν από το ναό του Απόλλωνα.

Γι’ αυτό και ονομάστηκε έτσι το Ιερό αυτό «ΙΕΡΟ ΑΘΗΝΑΣ ΠΡΟΝΑΙΑΣ» δηλαδή προ του ναού (του Απόλλωνα). Ακόμα και ο Παυσανίας στο Χ βιβλίο της συγγραφής του «Ελλάδος Περιήγησης», τα Φωκικά αρχίζει την περιγραφή των Δελφών από αυτό εδώ το Ιερό.

Το «ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΡΟΝΑΙΑΣ».

Το παραδοσιακό όνομα του τόπου είναι Μαρμαρία, εξαιτίας των αρχαίων μαρμάρινων λειψάνων. Είναι μια απότομη κατηφοριά, που διαμορφώθηκε σε άνδηρα κατά την αρχαιότητα.

Η περίφημη Θόλος με τις τρεις αναστηλωμένες κολώνες του, δεσπόζει τώρα στον ερειπιώνα της Μαρμαρίας, αλλά και κατά την αρχαιότητα ξεχώριζε απ’ όλα τ’ άλλα. Κτήρια όχι μόνο για την ιδιόρρυθμη αρχιτεκτονική των κυκλικών κτιρίων, αλλά και για το υψηλό επίπεδο τέχνης.

Χρονολογείται στη δεκαετία 390-380 π.Χ., μερικά χρόνια πριν από το μεγάλο σεισμό. Η Θόλος των Δελφών έχει διάμετρο 13,50 μέτρα και είναι κτισμένη γενικά από πεντελικό μάρμαρο πάνω σε κρηπίδα με τρεις βαθμίδες. Είκοσι δωρικοί κιόνες εξωτερικά στήριζαν το θριγκό και την χαμηλότερη στέγη της κυκλικής στοάς.

Οι μετώπες ήταν στολισμένες με ανάγλυφες παραστάσεις Αμαζονομαχίας και Κενταυρομαχίας. Μία άλλη σειρά μικρότερων μετόπων στόλιζε εξωτερικά τον τοίχο της στοάς ψηλά. Αυτές εικόνιζαν τους άθλους του Θησέα και του Ηρακλή.

Η είσοδος στο κυκλικό σηκό ήταν από την νότια πλευρά, ενώ το δάπεδο ήταν με ελευσίνιο λίθο. Γύρω από τον τείχο του σηκού και από μέσα ακουμπούσαν δέκα κορινθιακοί ημικιόνες. Η κωνική στέγη είχε μαρμάρινα κεραμίδια και ακρωτήρια.

Τον προορισμό της Θόλου δεν τον ξέρουμε έως και σήμερα, και δυστυχώς ούτε ο Παυσανίας αναφέρει το θαυμάσιο αρχιτεκτόνημα. Υποτίθεται ότι είναι λατρευτικό κτίριο για την λατρεία χθόνιας θεότητας, όπως τα όμοια κυκλικά κτήρια της Επιδαύρου, της Ολυμπίας, τα Αθηναϊκής Αγοράς κ.α.

Πηγή: ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ

©+® Dilaz 2008

ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΠΥΘΙΑ - ΧΡΗΣΜΟΙ

Φώτο 01:
Ο Ιερός χώρος των Δελφών

Φώτο 02:
Η Πυθία καθισμένη στον Ιερό Τρίποδα

~ * ~ * ~ * ~

The sanctuary of Apollo at Delphi extends over a series of terraces in the foothills of Mount Parnassos, between two enormous rocks, called the Phaidriades.

For many centuries this was the religious and spiritual centre of the ancient Greek world. According to trdition, Delphi was the geographical centre of the world, the “omphalos” (navel), the meeting point of two eagles dispatched by Zeus from the ends of the universe to find the centre of the world.

Το ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς απλώνεται σε αλλεπάλληλα επίπεδα στις υπόρειες του Παρνασσού, ανάμεσα σε δύο θεόρατους βράχους, τις Φαιδριάδες.

Σύμφωνα με την παράδοση οι Δελφοί ήταν το γεωγραφικό κέντρο της γης, «ο ομφαλός», που συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα ακρότατα σημεία του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου.

ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Το Μαντείο των Δελφών χρωστούσε τη φήμη του σ’ ένα άλλο ξεχωριστό είδος μαντικής. Ο ίδιος ο Θεός Απόλλωνας μιλούσε με το στόμα της Πυθίας!
Στην αρχή το Μαντείο έδινε χρησμούς μόνο μία φορά το χρόνο, την ημέρα που γιορτάζονταν τα γενέθλια του Απόλλωνα και ήταν ημέρα πανηγυριού. Αυτή η μέρα ήταν η έβδομη του μηνός Βυσίου (Φεβρουάριος – Μάρτιος). Όμως από τον 6^ο αιώνα π.Χ. και καθώς η πελατεία μεγάλωνε, το Μαντείο χρησιμοποιούσε την έβδομη ημέρα για να δίνει χρησμούς όλων των μηνών, εκτός από τους τρεις χειμερινούς μήνες. Και αυτό γιατί το χειμώνα ο Απόλλωνας έφευγε στους Υπερβόρειους και άφηνε το Ιερό στην εξουσία του Διόνυσου.
Ο Θεός του Φωτός παραχωρούσε το Ιερό στο Θεό του κρασιού και του γλεντιού, που είχε και αυτός τον ναό του πλάι στο ναό του Απόλλωνα.

Η ΠΥΘΙΑ

Η Πυθία τώρα ήταν γυναίκα προχωρημένης ηλικίας και πάνω από 50 χρονών. Από την στιγμή που αναλάμβανε καθήκοντα στην υπηρεσία του Θεού εγκατέλειπε σύζυγο και παιδιά. Μετακινούνταν στο ορισμένο για την Πυθία οίκημα μέσα στο τέμενος για να είναι αμίαντη, φορούσε πάντα άσπρα, και ακολουθούσε στην ζωή της ορισμένους ιερούς κανόνες.
Αρχικά η Πυθία ήταν μία, αλλά καθώς μεγάλωνε η φήμη του Μαντείου καθώς και η πελατεία, οι Πυθίες έγιναν τρεις και δεν ήταν ανάγκη να ήταν από καλή οικογένεια και μορφωμένη.

ΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ

Πόλεις που είχαν έναν Πρόξενο στους Δελφούς, μπορούσαν να συμβουλευτούν το Μαντείο οποιαδήποτε ημέρα, αν βέβαια δεν είχε αντίρρηση ο Θεός. Για να «καλοπιάσουν» τον Θεό να δώσει χρησμό ένας τράγος έπρεπε να θυσιαστεί, αλλά πριν θυσιαστεί ο τράγος προηγουμένως καταχύνονταν με κρύο νερό. Αν αυτός τώρα αναρριγούσε και τιναζόταν από κεφαλής μέχρι ποδών, αυτό σήμαινε ότι ο Θεός Απόλλωνας δεν είχε αντίρρηση να δώσει χρησμό.

Όποιος ζητούσε χρησμό, πρώτα πλήρωνε τον πέλανο και έφερνε τα ζώα για τις προκαταρκτικές θυσίες και την ιερή τράπεζα. Στην συνέχεια ακολουθούσε κλήρωση για να πάρουν όσοι ζητούσαν χρησμό σειρά προτεραιότητας. Το πρωί της ημέρας για μαντεία η Πυθία από τα ξημερώματα πήγαινε στην Κασταλία πηγή για να καθαρθεί. Θα έπινε νερό από την άλλη ιερή πηγή την Κασσοτίδα και μασούσε φύλλα δάφνης.

Ένας Προφήτης και μερικοί όσιοι Δελφιώτες, αφού πλένοταν όλοι στην ιερά πηγή της Κασταλίας οδηγούσαν τελετουργικά την Πυθία στο άδυτο του ναού. «Άδυτο» ορίζεται το μαντείο ή αλλιώς το τελεστήριον.
Εκεί βρισκόταν ο ιερός τρίποδας, ο θρόνος υποτίθεται του Απόλλωνα. Πάνω του καθόταν η Πυθία και έτσι μ’ αυτόν τον τρόπο έπαιρνε την θέση του Θεού. Ο τρίποδας ήταν πάνω στο στόμιο του χάσματος, όπου και ο «ομφαλός». Εκεί βρισκόταν και ο τάφος του Διόνυσου καθώς και ένα χρυσό άγαλμα του Θεού Απόλλωνα.

Στο σημείο εκείνο το «Άδυτο» δηλαδή, θα οδηγούνταν επίσης, με μία ιεροτελεστία, και ο ερωτών. Και θα τοποθετούνταν έτσι στην ειδική θέση χωρίς όμως να μπορεί να έχει την δυνατότητα να βλέπει την Πυθία, αφού τον χώριζε από αυτή ένα παραπέτασμα. Στο μεταξύ οι ιερείς έχουν ετοιμάσει την θυσία και έχουν ανάψει την πυρά στον μεγάλο βωμό. Οι δε απεσταλμένοι των πόλεων και οι ιδιώτες ήταν συγκεντρωμένοι με δέος και σεβασμό έξω από τον ναό, γύρω από τον βωμό και περίμεναν την σειρά τους.

Πρώτοι θα έπαιρναν χρησμό οι Δελφοί, μετέπειτα όσοι είχαν το προνόμιο της προμαντείας και έπειτα οι υπόλοιποι αναλόγως την σειρά που είχαν κληρωθεί νωρίτερα.

Οι ερωτώντες τώρα διατύπωναν την ερώτηση γραπτώς ή προφορικώς σ’ έναν από τους Προφήτες, και ο τελευταίος διαβίβαζε την ερώτηση στην Πυθία. Εκείνη, τώρα αθέατη απ’ όλους, υπνωτισμένη από το μάσημα των φύλλων της δάφνης, τους καπνούς και τα λιβάνια, έδινε την απάντηση με λέξεις ασυνάρτητες και κραυγές. Την ερμηνεία των λόγων της Πυθίας διατύπωνε ο Προφήτης σε εξάμετρους στίχους και την γραπτή αυτή απάντηση έπαιρνε μαζί του ο ερωτών.

Η απάντηση ήταν λοξή και διφορούμενη, την οποία όμως οι πιστοί την ερμήνευαν με τον τρόπο που τους άρεσε, και μόνον αν το μέλλον ερχόταν αντίθετο έβλεπε κανείς την σωστή ερμηνεία του χρησμού.

Έτσι λοιπόν δικαιολογείται το επίθετο «ΛΟΞΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ».

Το πιο γνωστό παράδειγμα τέτοιου αμφιβόλου χρησμού είναι η απάντηση του Μαντείου στον βασιλιά των Λυδών Κροίσο.

Είχε λοιπόν ρωτήσει: «Θα κερδίσω αν πολεμήσω τους Πέρσες;»
(Σημείωση: Ανάμεσα στα δύο βασίλεια βρισκόταν ο ποταμός Άλυς).
Το Μαντείο τότε του απάντησε: «Αν ο Κροίσος διαβεί τον Άλυ, θα καταστρέψει ένα μεγάλο κράτος.»

Ο Κροίσος τότε ερμήνευσε τον χρησμό όπως εκείνος ήθελε και του άρεσε, και έκανε τον πόλεμο εναντίον των Περσών. Το αποτέλεσμα ήταν να νικηθεί και να καταστραφεί. Τότε όλοι κατάλαβαν ότι το Μαντείο εννοούσε πως ο Κροίσος, περνώντας τον Άλυ ποταμό, δηλαδή κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά των Περσών, θα καταστρέψει το δικό του κράτος και όχι το κράτος των αντιπάλων. Και έτσι έδωσαν πάλι δίκιο στο Μαντείο των Δελφών.

Πηγή: ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ

~ * ~ * ~ * ~

Δείτε και ένα βίντεο σχετικό με το Μαντείο των Δελφών, την Πυθία και τους Χρησμούς, από το Discovery Channel. Πραγματικά αξίζει!

Για να το δείτε πατήστε στον παρακάτω Τίτλο - Link:

ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΠΥΘΙΑ - ΧΡΗΣΜΟΙ

©+® Dilaz 2008

ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ: ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Φώτο 01:
Ο Παρθενώνας

Φώτο 02:
Εσωτερική άποψη του Παρθενώνα

~ * ~ * ~
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ:

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΕΛΛΗΝΩΝ

Χιλιάδες άνθρωποι εργάστηκαν για πάρα πολλά χρόνια για να γίνει πραγματικότητα ο Παρθενώνας και τα αριστοτεχνικά αγάλματά του.

Πολλά καράβια έφταναν στο λιμάνι του Πειραιά και ξεφόρτωναν ξυλεία από τα δάση της Θράκης και του Λιβάνου, όπως επίσης και χρυσό. Και από την Αίγυπτο ελεφαντόδοντο.
Καθώς επίσης και από την κοντινή στην Αθήνα περιοχή της Πεντέλης το ολοκάθαρο και πολύτιμο μάρμαρό της, που είναι πολύφημο μέχρι και τις μέρες μας.

Τα σχέδια της Ακρόπολης τα έκανε ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης, ο οποίος ήταν σπουδαίος και μεγάλος αρχιτέκτονας της εποχής του, είχε την επίβλεψη των έργων.
Τα δε αγάλματα που θα στόλιζαν τον ναό τ' ανέλαβε ο πιο ξακουστός γλύπτης της Αθήνας ο περίφημος και μοναδικός Φειδίας.
Βοηθοί του Φειδία ήταν ο αδερφός του Πάναινις, ο οποίος ήταν και καταπληκτικός ζωγράφος καθώς και ο Κολώτης που ήταν από την μεριά του ειδικός στο να δουλεύει το χρυσάφι και το ελεφαντόδοτο.

Πρώτος απ' όλους τους Ναούς χτίστηκε ο Παρθενώνας, ο οποίος στην αρχή ονομαζόταν "Μέγας Ναός". Το όνομα "ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ" το πήρε πολύ αργότερα από ένα θάλαμο του ναού, που ονομαζόταν "Παρθενών", επειδή εκεί συγκεντρωνόταν οι παρθένες που υπηρετούσαν τη Θεά Αθηνά.

Εκτός από το υπερυψωμένο δάπεδο του ναού που χτίστηκε χρησιμοποιώντας πωρόλιθους, ο υπόλοιπος ναός χτίστηκε εξ' ολοκλήρου με Πεντελικό μάρμαρο.
Για την δε ανέγερση του ναού χρειάστηκαν εργασίες 9 χρόνων. Τα επίσημα εγκαίνια του έγιναν το 439 π.Χ. στην γιορτή των Μαγάλων Παναθήναιων. Όμως το στόλισμα του ναού με τα αγάλματα του Φειδία, στη ζωοφόρο και στις μετόπες, συνεχιζόταν και τελείωσε το 432 π.Χ.
Συνολικά δηλαδή για να τελειώσει η ανέγερση του ναού και το στόλισμά του χρειάστηκαν 15 ολόκληρα χρόνια σκληρής δουλειάς και εργασίας.

Ο ναός ήταν περίπτερος, με δύο σειρές κολώνες, μήκους 70 μέτρων και πλάτους 31 μέτρων. Δωρικού ρυθμού, με αρκετά στοιχεία Ιωνικού ρυθμού.
Αυτή η σύνθεση των δύο αρχιτεκτονικών στοιχείων, έκανε το πελώριο οικοδόμημα πιο ανάλαφρο.

Σήμερα ο Παρθενώνας θεωρείται και είναι
το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό μνημείο πολιτισμού του σημερινού κόσμου.

© + ® Dilaz 2008