Ο ΆΔΗΣ - HADES

Φώτο 01: Ο Άδης
(Ο άρχοντας του Κάτω Κόσμου)

Ο Άδης: Ο άρχοντας του Κάτω Κόσμου

Ο Άδης ήταν γιος του Κρόνου και της Ρέας, αδελφός του Δία και κυρίαρχος του Κάτω Κόσμου. Έμενε σε σκοτεινό παλάτι, και έκρινε όλους τους νεκρούς. Τιμωρούσε σύμφωνα με την κρίση του όσους καταπατούσαν τους όρκους τους όταν ήταν εν ζωή.

Συνδέθηκε με τον μύθο της Περσεφόνης, κόρης της θεάς Δήμητρας, την οποία άρπαξε και την έκανε γυναίκα του. Ήταν εχθρός της ζωής και τον μισούσαν θεοί και άνθρωποι.

Οι αρχαίοι Έλληνες φαντάζονταν το παλάτι του να είναι σε έναν τεράστιο χώρο μουχλιασμένο, τρομακτικό, με τεράστιες πύλες που έμεναν φοβερά τέρατα και υπήρχε ένα μόνο νερό που πήγαζε από έναν βράχο, η Στυξ, στην οποία ορκίζονταν θεοί και άνθρωποι.

Ο θεός είχε φύλακα και σύντροφό του έναν τρομερό σκύλο, τον Κέρβερο. Πίστευαν ότι πρώτα οι μοίρες έγραφαν σε έναν κατάλογο τους μελλοθάνατους, μετά η Άτροπος έδινε στον Ερμή τον κατάλογο, αυτός τους οδηγούσε στην Αχερουσία λίμνη και τους παρέδιδε στον Αιακό.
Μετά έμπαιναν στο πλοίο του Χάροντα, ο οποίος ήταν γιος του Ερέβους και της Νύχτας και δίνοντας του χρήματα πήγαιναν στον Άδη. Εκεί ανάλογα μ’ αυτά που είχαν κάνει στη ζωή, πήγαιναν στο Καθαρτήριο ή στον Τάρταρο.
Όποιος κατέβαινε στον Άδη δεν ξαναγύριζε πίσω. Μερικά από τα ονόματα που του έδιναν ήταν: Πλούτωνας, Πολυδέκτης, Άδμητος, Νηλεύς και Ζεύς ο καταχθόνιος.

©2008

ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΝΕΜΕΑΣ

Φώτο 01:
Απεικόνιση της πάλης του Ηρακλή με το Λιοντάρι της Νεμέας
σε στάμνα του 490 π.Χ..

Το Λιοντάρι της Νεμέας
(Ο πρώτος άθλος του Ηρακλή)

Η εξολόθρευση του λιονταριού της Νεμέας ήταν ο πρώτος άθλος του Ηρακλή.
Το φοβερό αυτό λιοντάρι είχε γεννηθεί από την Έχιδνα και είχε ανατραφεί από την Ήρα. Όταν μεγάλωσε οι θεοί το έστειλαν στη Νεμέα για να τιμωρήσουν τους κατοίκους της περιοχής επειδή είχαν παραμελήσει τις θυσίες. Το λιοντάρι κατέστρεφε τα πάντα και κατασπάραζε ζώα και ανθρώπους.

Ο Ηρακλής πήρε την εντολή από τον Ευρυσθέα και ξεκίνησε για τη Νεμέα. Στο δρόμο συνάντησε έναν βοσκό που το λιοντάρι του είχε φάει όλο το κοπάδι του. Αυτός τον παρακάλεσε να δεχθεί την φιλοξενία του. Ετοιμάστηκε μάλιστα να σφάξει το μόνο ζώο που του είχε απομείνει για να τον τιμήσει. Ο Ηρακλής του είπε να αναβάλει την σφαγή για τριάντα μέρες.
Αν δεν κατάφερνε να σκοτώσει το λιοντάρι και να γυρίσει - γεγονός που θα σήμαινε ότι τον είχε φάει - θα έπρεπε να το θυσιάσει τιμώντας τον ως ήρωα.
Αν όμως γύριζε και είχε σκοτώσει το λιοντάρι, τότε θα έπρεπε να το θυσιάσει προς τιμήν του Δία.

Όταν έφτασε στη περιοχή του λιονταριού ετοιμάστηκε για τη μάχη. Μόλις εμφανίστηκε του έριξε αμέσως ένα βέλος που χτύπησε πάνω του και έπεσε στο χώμα. Του πέταξε και δεύτερο, που είχε όμως την ίδια τύχη. Το λιοντάρι όρμηξε κατά πάνω του και ο Ηρακλής προσπάθησε να αμυνθεί χτυπώντας το με το ρόπαλό του.
Το λιοντάρι οπισθοχώρησε και μπήκε στη σπηλιά του, που είχε δύο εισόδους.
Ο Ηρακλής έφραξε τότε τη μια είσοδο και μπήκε στη σπηλιά από την άλλη. Όρμησε κατά πάνω του και ξεκίνησε μια θανάσιμη μάχη. Ο Ηρακλής τύλιξε τα μπράτσα του γύρω από το λαιμό του λιονταριού και το έσφιξε τόσο δυνατά που κατάφερε να το σκοτώσει.
Μετά το πήρε στους ώμους του και πήρε το δρόμο της επιστροφής.
Σε ανάμνηση αυτής της μάχης, ο Ηρακλής ζήτησε από τους κατοίκους της Νεμέας να γίνονται αγώνες στη Νεμέα και να ονομαστούν Νέμεα.

Όταν τελικά ο Ηρακλής έφυγε και έφτασε στις Μυκήνες, έδειξε στον Ευρυσθέα το λιοντάρι και ζήτησε να κρατήσει το δέρμα του ως ανάμνηση του άθλου του. Ο Ευρυσθέας δέχθηκε, κι έτσι ο Ηρακλής είχε ριγμένο το δέρμα του ζώου στο σώμα του και περικεφαλαία το κεφάλι του.

©+® Dilaz 2008

Ο ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ

Φώτο 01:
Ο Οιδίποδας λύνει το αίνιγμα της Σφίγγας

Ο Οιδίποδας

Ο Οιδίποδας ήταν γιος του βασιλιά των Θηβών Λάιου και της Ιοκάστης.
Ένας χρησμός του μαντείου των Δελφών είχε πει ότι το παιδί που θα έκαναν θα σκότωνε τον πατέρα του και θα παντρευόταν τη μητέρα του.

Έτσι, όταν γεννήθηκε ο Οιδίποδας, οι γονείς του τον έδωσαν σε έναν βοσκό για να τον πάει στον Κιθαιρώνα και να τον αφήσει να πεθάνει. Ο βοσκός τον λυπήθηκε και τον έδωσε σ’ έναν άλλον βοσκό, ο οποίος τον έδωσε στον βασιλιά της Κορίνθου Πόλυβο και τον ανάθρεψε.

Όταν μεγάλωσε πήγε στο μαντείο των Δελφών και του είπαν το χρησμό. Επειδή νόμιζε ότι πατέρας του ήταν ο Πόλυβος δεν ξαναγύρισε στην Κόρινθο αλλά πήγε στη Θήβα. Εκεί τσακώθηκε με τον Λάιο και χωρίς να ξέρει ότι ήταν ο πατέρας του τον σκότωσε.
Μετά το θάνατο του Λάιου, ο αδελφός της Ιοκάστης την έδινε για σύζυγο σε όποιον έβρισκε το αίνιγμα της Σφίγγας που μάστιζε την περιοχή. Ο Οιδίποδας το βρήκε και παντρεύτηκε χωρίς να ξέρει τη μητέρα του.

Απέκτησε μαζί της τέσσερα παιδιά, τον Ετεοκλή, τον Πολυνείκη, την Αντιγόνη και την Ισμήνη. Όταν μαθεύτηκε η αλήθεια η Ιοκάστη αυτοκτόνησε και ο Οιδίποδας τυφλώθηκε.

©+® Dilaz 2008

Ο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Φώτο 01: Ο Μινώταυρος θανατώνεται από τον Θησέα

Ο Μινώταυρος

Ο Μινώταυρος γεννήθηκε από την Πασιφάη (γυναίκα του Μίνωα) μετά την ένωσή της με τον ταύρο του Ποσειδώνα.

Είχε ανθρώπινο σώμα και κεφάλι ταύρου και τρεφόταν με ανθρώπινο αίμα.
Ήταν μια μεγάλη πληγή για την Αθήνα, που κάθε εννέα χρόνια ήταν υποχρεωμένη να στέλνει επτά νέους και επτά νέες, για την τροφή του.

Η υποχρέωση αυτή της πόλης των Αθηνών, προήλθε από τον φόρο που πλήρωνε στον νικητή της Μίνωα.

Ο Μινώταυρος σκοτώθηκε από τον Θησέα, όταν αυτός πήρε τη θέση κάποιου νέου, κατά τη διάρκεια αποστολής του φόρου.

©+® Dilaz 2008

Ο Όμηρος

Φώτο 01: Ο Όμηρος
(Η προτομή του Αρχαίου Έλληνα ποιητή)

O Όμηρος και τα δυο έπη του

Ο Όμηρος είναι ο μεγαλύτερος επικός ποιητής, όχι μόνο για την ελληνική αλλά και για την παγκόσμια λογοτεχνία.
Γεννήθηκε μεταξύ του 9ου αιώνα και του 8ου αιώνα π.Χ.. Την καταγωγή του την διεκδικούν αρκετές πόλεις όπως η Σμύρνη, η Χίος, η Ιθάκη, η Πύλος, το Άργος, η Αθήνα, η Ρόδος, και η Κύμη.
Με τα δύο ηρωικά έπη του, την "Ιλιάδα" και την "Οδύσσεια" δημιούργησε την έντεχνη λογοτεχνία.
Η Ιλιάδα χωρίζεται σε 24 ραψωδίες, με 16.000 εξάμετρους στίχους.
Η δε Οδύσσεια χωρίζεται και αυτή σε 24 ραψωδίες, με 12.000 εξάμετρους στίχους.
Ο ίδιος ο Όμηρος καθώς και τα δύο έπη του έγιναν αντικείμενο πολλών συζητήσεων και στην αρχαιότητα αλλά και στην εποχή μας. Οι αμφισβητήσεις προήλθαν από μερικούς μελετητές, οι οποίοι υποστήριζαν ότι τα δύο αυτά έπη δεν γράφτηκαν από τον Όμηρο, γιατί δεν υπήρχε ακόμα η γραφή. Τότε δημιουργήθηκε το περίφημο ομηρικό ζήτημα.
Όμως οι απόψεις αυτές μετά από αρχαιολογικές έρευνες που ανακάλυψαν, ότι η γραφή υπήρχε στην Αρχαία Ελλάδα από τη μυκηναϊκή εποχή, αποδείχθηκαν λανθασμένες και έτσι μπήκε τέλος στο ομηρικό ζήτημα.

©+® Dilaz 2008