ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Φώτο 01: Ο Ιωάννης Καποδίστριας
(Ο 1ος Κυβερνήτης του Ελληνικού Έθνους)

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
(1766 - 1831)

Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1766. Ήταν γόνος του Αντωνίου Καποδίστρια και έφερε τον τίτλο του κόμη. Τα πρώτα χρόνια τα έζησε στην Κέρκυρα και έπειτα έφυγε και σπούδασε ιατρική στην Ιταλία και πιο συγκεκριμένα στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα.
Όταν γύρισε στην Ελλάδα άσκησε το λειτούργημα της ιατρικής μέχρι το έτος 1803, όπως επίσης διορίστηκε και γραμματέας της τότε Ιονίου Πολιτείας. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1807, και όταν τα στρατεύματα του Μέγα Ναπολέοντα κυριάρχησαν, για δεύτερα μάλιστα φορά, στα νησιά του Ιονίου, ο Ιωάννης Καποδίστριας έφυγε και εγκαταστάθηκε στην Ρωσία, που τότε ήταν υπό το καθεστώς του Τσάρου.
Ο Καποδίστριας αμέσως διακρίθηκε για την αξιοσύνη του και κατάφερε σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα να εισέλθει στους κύκλους της Τσαρικής Αυλής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το 1811 να διοριστεί γραμματέας της Ρωσικής Πρεσβείας στην Βιέννη, και επίσης να επιτύχει και μια ιδιαίτερη τιμητική διάκριση από τον ίδιο τον Τσάρο της Ρωσίας που τον ανέδειξε ως «Σύμβολο του Κράτους».
Από εκεί και ύστερα το έργο του Ιωάννη Καποδίστρια εξελίχθηκε μέσα σε σημαντικές προσωπικότητες και με σπουδαίες αξιώσεις. Όπως για παράδειγμα, έλαβε μέρος μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας Νέσσερλοντ στις διασκέψεις του Παρισιού και της Βιέννης, ύστερα από την πτώση του Μέγα Ναπολέων, όπως επίσης, με σκοπό να αποσπάσει την Ελβετία από την επιρροή της Γαλλίας εστάλη από τον Τσάρο αυτοπροσώπως για να μεριμνήσει για το θέμα αυτό, αφού πλέον ο Έλληνας διπλωμάτης είχε κατορθώσει να πείσει τον ίδιο τον Τσάρο για τις μεγάλες διπλωματικές του δυνατότητες και για την εμπιστοσύνη και πίστη που παρείχε στον ίδιο. Στην τελευταία κιόλας αποστολή στην Ελβετία κατάφερε να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες πλευρές και εκεί εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το ομοσπονδιακό σύστημα, το οποίο μάλιστα, και είναι αξιοσημείωτο αυτό, ισχύει ακόμα μέχρι και σήμερα. Μάλιστα, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η Ελβετική Πολιτεία να τον ανακηρύξει επίσημο πολίτη της χώρας.
Όλο αυτό το έργο έπεισε πλέον τον Τσάρο για τις μεγάλες ικανότητες που διέθετε ο Ιωάννης Καποδίστριας και το 1815 τον διόρισε Υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας. Όμως η Ιερή Συμμαχία και οι κύκλοι της, αντέδρασαν δυναμικά, αφού ήταν εκείνη την εποχή φανερή η υποστήριξή της υπέρ των Τούρκων και αντιπαθούσαν τους Έλληνες. Και αυτό έγινε γιατί, ο Ιωάννης Καποδίστριας έδειχνε πλέον ανοιχτά το ενδιαφέρον του για την Ελληνική Επανάσταση, η οποία προετοιμαζόταν εκείνη την περίοδο. Όλο αυτό λοιπόν το παρασκήνιο και οι αντιδράσεις έφεραν σε δύσκολη θέση τον Τσάρο, που τελικά διόρισε συνυπουργό των Εξωτερικών μαζί με τον Καποδίστρια και τον Νέσσερλοντ. Όμως τα γεγονότα είχαν ραγδαίες πλέον εξελίξεις, ιδιαίτερα μέσα στο εσωτερικό της υποδουλωμένης Ελλάδας από τον Τουρκικό ζυγό. Η Ελληνική Επανάσταση είχε πλέον ξεκινήσει τον απελευθερωτικό της αγώνα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Ιωάννης Καποδίστριας αφού κατάλαβε την δυσπιστία του Τσάρου, να αναγκαστεί να παραιτηθεί από την θέση του Υπουργού Εξωτερικών. Μ’ αυτόν τον τρόπο και μ’ αυτήν την τροπή που πήραν πλέον τα πράγματα η Ιερή Συμμαχία κατάφερε να απομακρύνει τον Καποδίστρια από την διεθνή πολιτική σκηνή.

Ο Καποδίστριας όμως, υποστήριζε ότι η κήρυξη της Επανάστασης του Ελληνικού Γένους ήταν ακόμη πρόωρη μολονότι την υποστήριζε με κάθε τρόπο και μ’ όλες τις δυνάμεις του, και αυτό γιατί όπως υποστήριζε ο ίδιος οι συνθήκες ήταν ακόμα δυσμενείς. Έτσι όταν του πρότειναν να αναλάβει την αρχηγία της ιδρυθείσας ήδη «Φιλικής Εταιρείας» ο Καποδίστριας την αρνήθηκε.
Το 1820, όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας εκτελούσε ακόμα τα χρέη του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας αρνήθηκε την αρχηγία της Επανάστασης, ύστερα από πρόταση του Αλέξανδρου Υψηλάντη και του Ξάνθου.

Αλλά, ύστερα από την κήρυξη της Επανάστασης, ο Καποδίστριας έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και προσπαθούσε να βοηθήσει με κάθε τρόπο τους υποδουλωμένους Έλληνες συμπατριώτες του. Και αυτό το κατόρθωνε ασκώντας μεγάλη πίεση και επιρροή στον Τσάρο, προκειμένου ο τελευταίος να τον ευαισθητοποιήσει απέναντι στους Ορθοδόξους της Ανατολής, που υπέφεραν κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό.

Παρόλο που οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης κατάφεραν να φέρουν σε αντίθεση τον Ρώσο αυτοκράτορα με τον Καποδίστρια και να τον απομακρύνουν από την διεθνή πολιτική και διπλωματική σκηνή, αυτός κατάφερε να περισώσει την Ελληνική Επανάσταση στο πιο κρίσιμο χρονικό σημείο της. Γιατί ενώ η Ιερή Συμμαχία κατέπνιγε βίαια κάθε επαναστατική κίνηση στην Ευρώπη, ο Καποδίστρας με την βοήθεια των διπλωματικών του ικανοτήτων και την επιδεξιότητα που τον διακατείχε κατόρθωσε να πείσει τις μεγάλες δυνάμεις να αναγνωρίσουν πλέον το Ελληνικό Έθνος ως υποδουλωμένο και βεβαίως ως εμπόλεμο πλέον κράτος. Έτσι μ’ αυτές τις κινήσεις του ο Καποδίστριας κατάφερε να αποτρέψει την παύση και ως φυσική συνέπεια την κατάπνιξη της Ελληνικής Επανάστασης και να δημιουργήσει επιπλέον θετικές προϋποθέσεις για το μέλλον της.

Το 1827, στην Εθνοσυνέλευση που πήρε χώρα στην Τροιζήνα, στης 02 Απριλίου και ύστερα από πρόταση που κατέθεσαν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Καποδίστριας εξελέγη «Πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας». Αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του και από το Παρίσι όπου βρισκόταν, επισκέφτηκε την Αγία Πετρούπολη, το Λονδίνο και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και πόλεις για να μπορέσει να αποσπάσει οικονομική βοήθεια, η οποία ήταν αναγκαία για το νεοσύστατο κράτος, και για να μπορέσει να το στήσει από την αρχή.

Μετά από αυτές τις πρώτες κινήσεις του Κυβερνήτη, πλέον, Ιωάννη Καποδίστρια έφτασε στο ελεύθερο πια Ναύπλιο τον Ιανουάριο του 1828 για να αναλάβει και επίσημα την διακυβέρνηση του Ελληνικού Κράτους. Οι Έλληνες τον υποδέχτηκαν στην Πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους με πολλές τιμές και με πάρα πολύ μεγάλο ενθουσιασμό. Όμως η χώρα ύστερα από πολλά χρόνια υποδούλωσης ήταν ακόμα κάτω από το καθεστώς της αναρχίας και της αποδιοργάνωσης. Αυτά ήταν και τα πρώτα προβλήματα που έπρεπε ο Καποδίστριας να λύσει πολύ νωρίς για να συγκροτήσει ένα Κράτος, όπως το ονειρευόταν ο ίδιος, «τάξεως» πάνω απ’ όλα. Πρώτο του μέλημα ήταν να αρχίσει την καταδίωξη των πειρατών του Αιγαίου, που εκείνη την εποχή κυριαρχούσαν στις Ελληνικές θάλασσες. Και αυτό γιατί ήθελε να υπάρχει ασφάλεια στους θαλάσσιους δρόμους του εμπορίου, για να μπορέσει το Ελληνικό Κράτος να αναπτύξει εμπορικές σχέσεις με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και λιμάνια.

Άλλες κυβερνητικές του πρωτοβουλίες ήταν η ίδρυση της Σχολής Ευελπίδων, η διαίρεση της Πελοποννήσου σε 9 νομούς, η άμεση απογραφή του πληθυσμού και η παραχώρηση του δικαιώματος ψήφου στους Έλληνες άνδρες άνω των 25 ετών. Επιπλέον ίδρυσε το Εθνικό Νομισματοκοπείο, το Πανεπιστήμιο της Αθήνας και θέσπισε τους πρώτους νόμους για τα θέματα της δικαιοσύνης. Επίσης από τις πρώτες κυβερνητικές κινήσεις του Καποδίστρια ήταν και η έμπρακτη υποστήριξη της γεωργίας και αξιοσημείωτο είναι ότι αυτός ήταν που έφερε για πρώτη φορά την καλλιέργεια της πατάτας στην Ελλάδα.

Δεν άργησε όμως πολύ να αρχίσουν να βαραίνουν οι πρώτες κατηγορίες το πρόσωπό του. Ο Ιωάννης Καποδίστριας λόγω του ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει γρήγορα τα δύσκολα προβλήματα του Κράτους, συγκέντρωνε σχεδόν όλες τις εξουσίες στο πρόσωπό του, και προσπαθούσε να εφαρμόσει ευρωπαϊκούς θεσμούς ξένους και πρωτάκουστους για τον χαρακτήρα των Ελλήνων. Έτσι κατηγορήθηκε για "συγκεντρωτισμό" εξουσίας στο πρόσωπό του, δημιούργησε δυσαρέσκειες ανάμεσα στις πολιτικές παρατάξεις που εκείνη την εποχή δημιουργήθηκαν με την βοήθεια της Γαλλικής και της Αγγλικής διπλωματίας για αντιπαραθετικούς σκοπούς, επειδή ο Καποδίστριας προέρχονταν από τον Τσαρικό κύκλο και αυτό δεν ήταν και πολύ αρεστό, και θεωρούταν πλέον ότι ο Κυβερνήτης λειτουργούσε πλέον κάτω από τις εντολές του Τσάρου και της Ρωσικής πολιτικής.

Ως αποτέλεσμα αυτό είχε την εξέγερση πολλών αγωνιστών, όπως ήταν οι Μαυτομιχαλαίοι, οι Κουντουριώτιδες και άλλοι και έτσι το πρωί της Κυριακής στις 9 Οκτωβρίου του 1831, και ενώ ο Καποδίστριας πήγαινε για να εκκλησιαστεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα του Ναυπλίου, δύο αδέρφια, ο Κωνσταντίνος και ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, τον περίμεναν και τον δολοφόνησαν έξω από τον ναό. Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, ο ένας από τους δολοφόνους, σκοτώθηκε αμέσως στον ίδιο χώρο από το πλήθος που βρισκόταν εκεί και ήταν εξαγριωμένο, ενώ ο δεύτερος πιάστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε η ποινή λίγο αργότερα.

Μετά την δολοφονία του «Πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας», Ιωάννη Καποδίστρια, την εξουσία ανέλαβε μία τριμελής επιτροπή που απαρτίζονταν από τους: Αυγουστίνο Καποδίστρια, Ιωάννη Κωλέτη και Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Όμως η επιτροπή αυτή δεν μπόρεσε να συνεχίσει το επικοδομητικό αυτό έργο του έμπειρου και ικανού διπλωμάτη, Ιωάννη Καποδίστρια. Και έτσι μετά τον άδικο θάνατό του και η έλλειψή του από την πολιτική ζωή της Ελλάδας σήμαινε αμέσως μετά την έναρξη της αποδιοργάνωσης του Κράτους και την επαναφορά της αναρχίας.

Copyright by: Dilaz ®

ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ

Φώτο 01: Ο Νικηταράς

ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή όπως έγινε γνωστός σ’ όλους Νικηταράς, γεννήθηκε στην Αναστασίτσα της Μεσσηνίας το 1782. Οι γονείς του ήταν ο Τουρκολέκας Σταματέλος και η Καρούτσου Σοφία, αδερφή της γυναίκας του Κολοκοτρώνη. Σ’ ηλικία 11 χρονών ο Νικηταράς ακολούθησε τον πατέρα του στα βουνά που ήταν κλέφτης και έγινε και ο ίδιος. Μετέπειτα εντάχθηκε στο στρατιωτικό σώμα του γνωστού κλέφτη της εποχής εκείνης, Ζαχαρία Μπαρμπιστιώτη, και εκεί διακρίθηκε για τα σωματικά του χαρίσματα και την ανδρεία του.

Το 1805 εντάχθηκε στα Ρωσικά στρατιωτικά τάγματα στην Ζάκυνθο και πολέμησε στην Ιταλία κατά του Ναπολέων. Μετά επέστρεψε και πάλι στα Επτάνησα και υπηρέτησε τους Γάλλους, αφού είχαν πλέον τα Επτάνησα οι Γάλλοι υπό την κυριαρχία τους.

Στης 18 Οκτωβρίου του 1818 μυήθηκε και αυτός στην Φιλική Εταιρεία όπως και πάρα πολλοί οπλαρχηγοί από τον Χρυσοσπάθη. Για ένα μεγάλο διάστημα από εκείνη την ώρα και μετά περιόδευαν στην Πελοπόννησο και προσπαθούσαν να μυήσουν και άλλους αγωνιστές στους σκοπούς για τον οποίον δημιουργήθηκε η Φιλική Εταιρεία. Στις 23 Μαρτίου, μαζί μ’ άλλους οπλαρχηγούς και μετά από σκληρή μάχη τελικά μπήκε και αυτός στην ελεύθερη πλέον Καλαμάτα. Ύστερα από αυτό κατευθύνθηκε προς την Τριπολιτσά και στης 12 και 13 Μαΐου πήρε μέρος στην μεγάλη μάχη που διεξάχθηκε στο Βάλτετσι Αρκαδίας, επικεφαλής 800 περίπου συναγωνιστών του. Συνέβαλε αποφασιστικά στην νίκη των Ελλήνων στα Δολιανά, όπου ενώ αυτός και οι 150 αγωνιστές του κατευθυνόνταν στο Ναύπλιο αντιμετώπισε στην πορεία του, περίπου 6.000 ασκέρι Τούρκων που είχαν επικεφαλής τον Κεχαγιάμπεη. Η φθορά που προκάλεσαν οι 150 άνδρες του Νικηταρά ήταν τόσο εντυπωσιακή που τότε απέκτησε και το παρατσούκλι «Νικηταράς ο Τουρκοφάγος» και μετά από αυτή την μάχη προήχθη σε στρατηγό. Λίγους μήνες μετά στάλθηκε από τον Κολοκοτρώνη να διευθύνει την πολιοκρία του Ναυπλίου. Όμως μετέπειτα ο Νικηταράς έφυγε για την Ανατολική Στερεά, όπου και οι επαναστάτες της Αθήνας τον εξέλεξαν αρχηγό τους. Η κίνηση αυτή των επαναστατών είχε σαν αποτέλεσμα να προκαλέσουν την αντίδραση των Μαυρομιχαλαίων, γι’ αυτό και ο Νικηταράς αναγκάστηκε και πήγε στην Λιβαδειά για να συναγωνιστεί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο στις επιχειρήσεις που έκανε ο τελευταίος για την ανακατάλυψη της Λιβαδειάς.

Επιστρέφοντας στην Πελοπόννησο, και μετά από τις διαταγές που πήρε από τον Κολοκοτρώνη, πήρε ενεργό μέρος στην πολιορκία της Τριπολιτσάς και κατά την άλωση της πόλης ήταν από τους λίγους εκείνους αρχηγούς που αρνήθηκαν να πάρουν μερίδιο από την διανομή των λαφύρων.

Το Δεκέμβριο τώρα του 1821, συμμετείχε στην ατυχής έφοδο κατά του Ναυπλίου όπου μάλιστα κινδύνεψε και να αιχμαλωτιστεί. Επίσης τον Απρίλιο του επομένου έτους (1822) έδωσε και πάλι μάχες μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, έχοντας υπό τις διαταγές του 700 περίπου παληκάρια, στην Ανατολική Στερεά, και πιο συγκεκριμένα στη Στυλίδα και την Αγία Μαρίνα. Κατά την εκστρατεία τώρα του Δράμαλη συνέβαλε αποφασιστικά στην απόκρουση των Τουρκικών στρατευμάτων στην τοποθεσία Μεγάλα Δερβένια, αλλά και στον Άγιο Σώστη στις 26 Ιουλίου του 1822 όπου εκεί οι Τούρκοι είχαν μεγάλες απώλειες και καταστροφές. Επίσης 2 μέρες αργότερα σημαντική ήταν η συμβολή του και στην μάχη στο Αγιονόρι όπου οι Τούρκοι είχαν πάνω από 600 νεκρούς.

Το καλοκαίρι του 1823 επέστρεψε στην Πελοπόννησο και στάθηκε στο πλευρό το Θ. Κολοκοτρώνη κατά τις εμφύλιες διαμάχες που ακολούθησαν και ήταν πλέον αντίπαλος της κυβέρνησης του Κουντουριώτη. Ωστόσο όμως ποτέ του δεν εμπλέχτηκε στις τότε διαμάχες και πάντα είχε ρόλο συμβιβαστικό. Μετά όμως την οριστική επικράτηση των κυβερνητικών στρατευμάτων κατέφυγε προς το Μεσολόγγι, όπου υπηρέτησε πλέον εκεί τον Δ. Μακρή. Στο Μεσολόγγι πλέον, που υπόψην βρισκόταν τότε πολιορκημένο, πολέμησε κατά του Κιουταχή κατά την δεύτερη πολιορκία.

Μετά την δεύτερη εισβολή του Ιμπραήμ και αφού δόθηκε αμνηστία, επέστρεψε στην Πελοπόννησο και πάλι, και έγινε επικεφαλής στρατιωτικού σώματος που πήρε μέρος σε πολλές μάχες κατά των Αιγυπτίων. Αξιοσημείωτο, εδώ είναι να πούμε ότι ήταν από εκείνους που αρνήθηκε να υπογράψει το «Ψήφισμα της Υποτέλειας» με το οποίο αναγνωριζόταν ως μοναδική «προστάτιδα» δύναμη της Ελλάδας η Μεγάλη Βρετανία.

Το 1826 τώρα ακολούθησε τον Γεώργιο Καραϊσκάκη στην εκστρατεία, του τελευταίου, στην Ανατολική Στερεά μαζί με 800 παληκάρια του και συναγωνιστές του, και ήταν από εκείνους που συνέβαλε αποφασιστηκά στην μεγάλη νίκη των Ελλήνων στην Αράχοβα τον Νοέμβριο του 1826.

Εκείνο όμως το διάστημα αρρώστησε σοβαρά από πλευρίτιδα και αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω στο Ναύπλιο. Αλλά και πάλι σταματιμό στις μάχες που έδωσε κατά τον Τούρκων δεν είχε. Μόλις ανάρρωσε πήρε μέρος στον αγώνα, μαζί με τον Κολοκοτρώνη, κατά του Ιμπραήμ. Στην συνέχεια στην Γ’ Εθνοσυνεύλευση που διεξάχθει στην Τροιζήνα διορίστηκε αρχηγός της φρουράς και μετά από αυτήν την διάκριση ανηφόρισε για πολλοστή φορά και πάλι στην Αττική και συμμετείχε στην εκστρατεία κατά του Κιουταχή υπό τις διαταγές του Καραϊσκάκη στην μάχη στο Φάληρο στης 24 Απριλίου του 1827. Δυστυχώς όμως εκείνη η εκστρατεία εξελήχθηκε για τους Έλληνες σε πανωλεθρία και έτσι ξαναγύρισε και πάλι στην Πελοπόννησο και πήγε και αντιμετώπισε τον Ιμπραήμ στην Μεσσηνία.

Όταν ανέλαβε ο Καποδίστριας, ως ο πρώτος κυβερνήτης της Ελεύθερης Ελλάδας, υπήρξε στενός συνεργάτης του και στην Δ' Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Άργος εν έτη 1829 πήρε μέρος ως πληρεξούσιος του Λεονταρίου.

Μετά την άφιξη του Όθωνα έζησε στην πλήρη απομόνωση, όπως και πολλοί άλλοι οπλαρχηγοί της Επανάστασης του 1821. Όμως όταν εμφανίστηκε το αντικυβερνητικό κίνημα στην Μεσσηνία τον Αύγουστο του 1834 φυλακίστηκε. Το 1839 τον εμφάνισαν ως στρατιωτικό αρχηγό της «Φιλορθόδοξης Εταιρείας», και γι’ αυτό δικάστηκε στις 11 Ιουλίου του 1840. Η ενοχή του όμως έμεινε ανυπόστατη και αβάσιμη και τελικώς αθωώθηκε. Η οργή όμως της τότε κυβέρνησης για την αθωωτική αυτή απόφαση, την οδήγησε στο να κρατήσει τον Νικηταρά υπό περιορισμό στη Αίγινα. Και στις 18 Σεπτεμβρίου του 1841 τελικά αποφυλακίστηκε έχοντας όμως υποστεί η υγεία του μια ανεπανόρθωτη βλάβη. Ο Νικηταράς ήταν σχεδόν τυφλός. Αποτραβήχθηκε μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του, την γυναίκα του τον ένα του υιό και τις δυο του κόρες, στον Πειραιά και εκεί έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Στης 3 Σεπτεμβρίου του 1847 διορίστηκε μέλος της Γερουσίας. Από εκεί πήρε μια μικρή σύνταξη και αυτό ήταν και το μοναδικό εισόδημα που είχε στην ζωή του.

Copyright by: Dilaz ®

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Φώτο 01: Ο Διονύσιος Σολωμός

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
(1798 - 1857)

Ο Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στις 08 Απριλίου του 1798 στο νησί της Ζακύνθου. Ήταν τέκνο εκτός γάμου του κόντε Σολωμού Νικολάου και της υπηρέτριάς του Νίκλης Αγγελικής. Σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και έτσι ο Διονύσιος Σολωμός ακολούθησε το 1808 τον Ιταλό δάσκαλό του κο Ρώσση στην Ιταλία και έτσι σπουδάζει σ’ εκείνη την χώρα.

Το 1815 εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο της Πάβιας, πανεπιστήμιο από το οποίο πήρε το πτυχίο της Νομικής. Παράλληλα όμως με τις σπουδές στην νομική σχολή ο Σολωμός άρχισε να γράφει στίχους στην Ιταλική φυσικά γλώσσα, και έρχεται εκείνα τα χρόνια σε επαφή με διακεκριμένους φιλοσόφους, φιλολόγους και αξιόλογους εκπροσώπους της λογοτεχνίας της εποχής.

Εν έτη 1818 επιστρέφει ξανά στην Ζάκυνθο. Παραμένει στο ίδιο νησί τα επόμενα 10 χρόνια, και αρχίζει να γράφει τους πρώτου του στίχους στην Ελληνική γλώσσα. Εκείνο το διάστημα κάνει παρέα με σπουδαίους Έλληνες φιλολόγους, γιατρούς, ποιητές και άλλους όπως είναι οι: Ο Κόμης Παύλος Μερκάτης, ο συγγραφέας και ποιητής Τερτσέτης Γιώργος, ο ποιητής Μάτεσης Αντώνιος και πολλοί άλλοι.

Όμως μιά προσωπικότητα αφύπνισε το δημιουργικό ποιητικό πνεύμα που έτρεφε ο Διονύσιος Σολωμός μέσα του. Και αυτός ήταν ο πολιτικός και ταυτόχρονα λόγιος Σπυρίδων Τρικούπης που το 1822 τον παρακίνησε και τον έπεισε να στραφεί στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και στην οριστική μεταστροφή του στην ελληνική ποίηση.

Το Μάιο του 1823 και σε διάστημα μόλις ενός μηνός έγραψε τον «Ύμνο εις την Ελευθερία». Ποίημα που αργότερα, εν έτη 1864, μετά την Ένωση των Επτανήσων οι πρώτοι τέσσερις στίχοι του, αποτελούν ως και σήμερα τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας. Μελοποιήθηκε το 1828 από το Νικόλαο Μάντζαρο.

Το έτος 1828 ο Σολωμός κατοικεί πλέον μόνιμα στο νησί της Κέρκυρας και απασχολείται και έχει ενδιαφέρον μόνο με την συγγραφή ελληνικής ποίησης. Εκείνο το διάστημα μάλιστα απομονώνετε τελείως από όλους τους φίλους του και ελάχιστοι είναι εκείνοι που τον συντροφεύουν και αυτοί είναι οι Μάντζαρος Νικόλαος, ο Ιωάννης Μενάγιας, ο Ιούλιος Τυπάλδος, ο Γεώργιος και ο Γεράσιμος Μαρκοράς και μερικοί άλλοι.

Στις 03 Φεβρουαρίου του 1849 τιμάται με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Σωτήρος, λόγω του ότι διέγειρε τα αισθήματα του λαού στην Επανάσταση ενάντια του Τουρκικού ζυγού για την εθνική ανεξαρτησία.

Ο Διονύσιος Σολωμός πέθανε τον Φεβρουάριο του 1857, στην Κέρκυρα, από ανεπάλληλες εγκεφαλικές συμφορήσεις και ο χαμός του προκάλεσε μεγάλο πένθος και ιδιαίτερη συγκίνηση σ’ όλα τα Επτάνησα.

Σπουδαία ποιητικά έργα του Σολωμού κρίνονται επίσης και τα:

«Εις τον θάνατο του Λόρδ Μπάυρον» που είναι λυρικό,
«Η καταστροφή των Ψαρών» που γράφτηκε το 1825,
«Η Φαρμακωμένη»
και «Ο Λάμπρος» που γράφτηκαν το 1826.

Όπως επίσης και τα ποιήματα:

«Εις Μοναχήν» που γράφτηκε το 1829,
«Ο Κρητικός»,
«Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι», και το ποίημα
«Ο Πορφύρας»

που γράφτηκαν τα έτοι 1833 και 1849 αντίστοιχα.

Επίσης υπάρχουν και άλλα πολλά συγγράμματα του ιδίου στην Ιταλική γλώσσα.

Copyright by: Dilaz®

ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ

Φώτο 01: Η Μαντώ Μαυρογένους

ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ

Η Μαντώ Μαυρογένους ήταν μια από τις μεγαλύτερες ηρωίδες της Επανάστασης του 1821.
Η Μαντώ ήταν κόρη ενός μεγάλου εμπόρου που είχε μόνιμη κατοικία και δραστηριοποιούνταν επαγγελματικά με το εμπόριο στην Τεργέστη. Αυτός ήταν ο Νικόλαος Μαυρογένους.
Πριν ακόμα ξεκινήσει η Επανάσταση εγκαταστάθηκαν πατέρας και κόρη στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στο νησί της Τήνου.

Μόλις όμως ξεκίνησε η Επανάσταση έφυγε από την Τήνο και πήγε στην Μύκονο, όπου εκεί με δικά της έξοδα από την οικογενειακή της περιουσία εξόπλισε δύο καράβια και τα έκανε πολεμικά και με τα οποία καταδίωξε μαζί με τα πληρώματα και η ίδια, τους πειρατές που εκείνη την εποχή σάρωναν την θαλάσσια περιοχή της Μυκόνου.

Αργότερα τα δύο πλοία της έγιναν έξι δημιουργώντας ολόκληρο στόλο και επίσης συγκρότησε και σώμα πεζικού το οποίο απαρτιζόταν από 16 λόχους των 50 ανδρών. Πήρε μέρος στις μάχες του Πηλίου, της Λειβαδιάς, της Φθιώτιδας όπως επίσης και στην επιχείρηση της Καρόστου.
Μετά από όλα αυτά επέστρεψε και πάλι στην Μύκονο και είχε ως μέριμνα την τροφοδοσία του ναυτικού στόλου της Ελλάδας με την βοήθεια βέβαια των καραβιών της.

Όταν έληξε τελικά η Επανάσταση εγκαταστάθηκε στο ελεύθερο πλέον Ναύπλιο. Ο τότε πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας ο Ιωάννης Καποδίστριας της απονέμει τον βαθμό της αντιστράτηγου, και τελικώς το 1840 εγκαταστάθηκε στην Πάρο. Πέθανε το 1848 στην Πάρο, και το σπίτι που πέθανε η Μαντώ Μαυρογένους σώζεται ως ιστορικό κειμήλιο μέχρι της μέρες μας.

Λέγεται πως η περιουσιακή κατάσταση της Μαντώς Μαυρογένους ήταν πολύ μεγάλη, εξαιτίας της προσωπικής περιουσίας που δημιούργησε ο πατέρας της από το εμπόριο. Σημαντικά επίσης ήταν και τα ιστορικά κειμήλια που κατείχε η ίδια ως περιουσιακά στοιχεία της οικογένειάς της.
Ένα από αυτά ήταν και το πολύτιμο σπαθί που χάρισε η ίδια στον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια που όπως λένε μερικοί ήταν από τα χρόνια του Κωνσταντίνου του Μεγάλου, όμως κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι το σπαθί αυτό το χάρισε η Μεγάλη Αικατερίνη στον πατέρα της.

Το σπαθί αυτό ήταν «Χρυσοποίκιλτον και Αδαμαντοκόλλητον» και πάνω του είχε χαραγμένη την επιγραφή:

«Δίκασον Κύριε τους αδικούντας με, τους πολεμούντας με, βασίλευε των Βασιλευόντων».

Το ιστορικό αυτό σπαθί και κειμήλιο ταυτόχρονα δόθηκε μετέπειτα δώρο από τον Καποδίστρια στον Στρατάρχη Μαιζών ως ευγνωμοσύνη του Έθνους για την προσφορά του στρατάρχη στον αγώνα κατά του τουρκικού ζυγού, την στιγμή που αποχαιρετούσε ο τελευταίος την Ελλάδα.

Copyright by: Dilaz®

ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Φώτο 01: Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός.

Φώτο 02: Η Ευλογία των Αγωνιστών
και του
Ιερού Λάβαρου της Επαναστάσεως.

ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ (1771 - 1826)

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός γεννήθηκε στην Δημητσάνα το 1771. Ήταν ένας από τους πρωτεργάτες της Επανάστασης του 1821. Πριν γίνει ιερωμένος ονομαζόταν Γεώργιος Γκοτζιάς και ως νέος συνδέθηκε με φιλικές σχέσεις με τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’, στην Σμύρνη και μετέπειτα τον ακολούθησε και στην Κωνσταντινούπολη.

Το έτος 1806 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης και πήρε το όνομα Πατρών. Το 1818 όπως και άλλοι πολλοί οπλαρχηγοί, εκείνον τον καιρό μυήθηκε και αυτός στους σκοπούς της Φιλικής Εταιρείας. Και τον Ιανουάριο του 1821 ήρθε, στην σύσκεψη της Βοστίτσας, σε σύγκρουση με τον Παπαφλέσσα γιατί πίστευε και θεωρούσε ότι η εξέγερση των Ελλήνων και η γενική επανάσταση ήταν εκείνη την εποχή πρόωρη. Όμως η φλόγα των αγωνιστών, η ανδρεία και οι γενναιότητα των οπλαρχηγών, και η αγανάκτηση του απλού Έλληνα που βρισκόταν υπό τον Τουρκικό ζυγό τόσα πολλά χρόνια τον έκαναν να υποχωρήσει από την θέση αυτή που υποστήριζε.

Έτσι λοιπόν στις 23 Μαρτίου του 1821 στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, ύψωσε το παραπέτασμα της Ωραίας Πύλης του ναού ως λάβαρο της Επανάστασης και ευλόγησε τους Έλληνες επαναστάτες και αγωνιστές. Έτσι την επόμενη μέρα στης 24 Μαρτίου ξεκίνησε με 500 άνδρες για να πολιορκήσει το κάστρο της Πάτρας.

Το 1825 κακοποιήθηκε και λεηλατήθηκαν τα υπάρχοντά του από τους στρατιώτες του Ιωάννη Γκούρα.

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός συμμετείχε στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου. Πέθανε στο Ναύπλιο το έτος 1826.

Στην σημερινή εποχή είμαστε ευγνώμονες για την προσφορά στην Επανάσταση του 1821 στον Μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανό και αξιοσημείωτο είναι να αναφέρουμε ότι τα απομνημονεύματα και τα γραπτά που άφησε πίσω του ως συγγραφέας, ιδίως για τα γεγονότα που συνέβησαν τα δύο (2) πρώτα χρόνια της Επανάστασης του 1821, αποτελούν σημαντική πηγή πληροφοριών και γνώσεων και οπωσδήποτε ανυπολόγιστης αξίας ιστορικά κειμήλια.

Copyright by: Dilaz®