Ο ΤΟΡΠΙΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΕΛΛΗ"

Φώτο: Το Ελληνικό καταδρομικό πλοίο "Έλλη".

Ο ΤΟΡΠΙΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΕΛΛΗΣ"
(15 Αυγούστου 1940)

Ο πρώην Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Ναύαρχος Παναγιώτης Χηνοφώτης μιλάει στην εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού SKAI "Ντοκουμέντα", του Π. Μαλούχο, για τα γεγονότα πίσω από τη βύθιση του ιστορικού Ελληνικού καταδρομικού "Έλλη", για τη στρατιωτική και πολιτική σημασία του τορπιλισμού της καθώς και για το τι σημαίνει η θυσία του "Έλλη" για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Επίσης, η εκπομπή θα προβάλλει υποβρύχιες λήψεις του μοναδικού ευρήματος του "Έλλη": Πώς, πότε και γιατί το θρυλικό σκάφος πουλήθηκε για παλιοσίδερα.

Δείτε το βίντεο με το ιστορικό του τορπιλισμού του "Έλλης":

Πηγή βίντεο: Google Videos

ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΟΣΤΑ ΠΕΝΤΕ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΩΝ

Φώτο: Η φωτογραφία με τους 5 Ελληνοκύπριους,
τα οστά των οποίων ταυτοποιήθηκαν.

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ

Ταυτοποιήθηκαν τα οστά των πέντε Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων που θεωρούνταν αγνοούμενοι για 35 χρόνια.

Συνελήφθησαν τον Αύγουστο του 1974 από τουρκικά στρατεύματα, την περίοδο που μόλις ξεκινούσε ο Αττίλας ΙΙ και η φωτογραφία αυτών των πέντε Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων πολέμου έκανε τον γύρο του κόσμου.

Έκτοτε ήταν στον κατάλογο των αγνοουμένων μέχρι που έπειτα από 35 χρόνια, πριν από λίγες ημέρες επιβεβαιώθηκαν οι καταγγελίες της κυπριακής πλευράς: δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ.

Σε πηγάδι στην περιοχή του χωριού Τζιάος στα κατεχόμενα, όπου και είχαν συλληφθεί, βρέθηκαν τα οστά των πέντε αιχμαλώτων κατά τη διαδικασία εκταφών που διενεργεί η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων. Τα οστά ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DΝΑ, ενώ στο ίδιο σημείο βρέθηκαν και τα λείψανα άλλων 14 ατόμων, που ακόμα δεν έχουν ταυτοποιηθεί.

«Η αποκάλυψη αυτή αποτελεί απόδειξη ενός ακόμη εγκλήματος των Τούρκων στην Κύπρο» δήλωσε χθες στα «ΝΕΑ» ο γιατρός Γιώργος Συμεωνίδης, ο οποίος ήταν διοικητής της διμοιρίας στην οποία μετείχαν οι πέντε Κύπριοι. Συγκλονισμένος από το γεγονός, πιστεύει ότι εκτός από τους πέντε στρατιώτες που ταυτοποιήθηκαν τα οστά τους, στον ίδιο τάφο πρέπει να είναι και άλλοι οκτώ στρατιώτες που μετείχαν σε άλλη ομάδα της ίδιας διμοιρίας και μέχρι τώρα επικρατούσε η άποψη ότι είχαν σκοτωθεί σε μάχη με τους Τούρκους.

Στη φωτογραφία-ντοκουμέντο εμφανίζονται οι στρατιώτες του 398 Τάγματος Πεζικού Αντωνάκης Κορέλλης, Πανίκος Νικολάου, Χριστόφορος Σκορδής, Ιωάννης Παπαγιάννης και Φίλιππος Χατζηκυριάκου, γονατισμένοι και περικυκλωμένοι από Τούρκους στρατιώτες. Τραβήχτηκε στις 14 Αυγούστου 1974 από Τούρκο δημοσιογράφο, ο οποίος δύο ημέρες μετά συνελήφθη από την Εθνική Φρουρά κοντά στο Λήδρα Πάλας. Στην κατοχή του βρέθηκε το υλικό με τη συγκεκριμένη φωτογραφία, η οποία δημοσιεύθηκε πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 1974 σε ελληνοκυπριακή εφημερίδα.

Όλα αυτά τα χρόνια έγιναν πολλά διαβήματα, αλλά από την τουρκική πλευρά δεν είχε δοθεί καμία απάντηση.
Στα τρία παιδιά του λοχία Α. Κορέλλη αναφέρθηκε ο κ. Συμεωνίδης. «Δικαιώνει τον αγώνα που έκαναν για να αποδείξουν ότι ο πατέρας τους, όπως και πολλοί άλλοι Κύπριοι αιχμάλωτοι είναι θύματα στυγερών εγκλημάτων των Τούρκων» τόνισε. «Τώρα είναι πλέον αποδεδειγμένο πως οι Τούρκοι εκτελούσαν αιχμαλώτους πολέμου» σημείωσε από την πλευρά του και ο πρόεδρος της Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων, Νίκος Θεοδοσίου.

Βρέθηκε μια οικογένεια

Στο μεταξύ, πριν από λίγες ημέρες ταυτοποιήθηκαν και τα λείψανα οικογένειας Ελληνοκυπρίων- οι γονείς και τα δύο ανήλικα παιδιά- οι οποίοι είχαν εκτελεστεί εν ψυχρώ μέσα στο σπίτι τους στο χωριό Λάπηθος της Κερύνειας κατά την τουρκική εισβολή το 1974.

Όπως διευκρίνισε ο βοηθός εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής πλευράς στη Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους Ξενοφών Καλλής, δεν ήταν στον κατάλογο των αγνοουμένων αλλά στον κατάλογο των πεσόντων και τα λείψανά τους βρέθηκαν θαμμένα στον περίβολο του σπιτιού όταν Τούρκοι έποικοι, που εγκαταστάθηκαν σε αυτό, άρχισαν να χτίζουν εκεί.

Πηγή άρθρου: Εφημερίδα "Τα Νέα"

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΩΝ Τ. ΙΣΑΑΚ & Σ. ΣΟΛΩΜΟΥ

11 & 14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ:
ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ,
ΤΑΣΟΥ ΙΣΑΑΚ & ΣΟΛΩΜΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ

Το Ιστορικό της Θυσίας:

Στις αρχές του 1996 η Kυπριακή Oμοσπονδία Mοτοσικλετιστών (KOM) ανακοίνωσε την απόφασή της να οργανώσει τον Aύγουστο μεγαλειώδη αντικατοχική πορεία από το Bερολίνο στην Κερύνεια.
Σύνθημα της πορείας ήταν «Aπελευθέρωση η μόνη λύση». Σκοπός τους ήταν να δείξουν ότι στην Κύπρο υπάρχει κατοχή, ότι οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας βιώνουν την καταπάτηση των ανθρωπίνων τους δικαιωμάτων, ότι η πατρίδα μας είναι μοιρασμένη στα δύο. Κύρια χρηματοδότης του εγχειρήματος ήταν η Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου, η οποία και ενεθάρρυνε την εκστρατεία μέχρι τέλους.

Η πορεία ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου του 1996 από την πύλη του Βραδεμβούργου στο Bερολίνο. Οι μοτοσικλετιστές ακολούθησαν μια μεγάλη διαδρομή μέσα από χώρες της Eυρώπης για να καταλήξουν στην Kύπρο στις 10 Aυγούστου. Στην πορεία συμμετείχαν και ξένοι μοτοσικλετιστές. Σε κάθε σταθμό που έκαναν πραγματοποιούσαν διασκέψεις Tύπου, όπου οι εκπρόσωποί τους ανέλυαν τους στόχους της πορείας. Μιλούσαν για την συνεχιζόμενη κατοχή, τους αγνοουμένους, τους εγκλωβισμένους, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Τουρκία. Κατάφεραν να πετύχουν μέσα σε μια εβδομάδα να πετύχουν αυτό που δεν κατάφεραν ποτέ οι πολιτικοί.

Να ενημερώσουν την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους πολίτες για την εισβολή και την παράνομη συνεχιζόμενη κατοχή του Τούρκου κατακτητή στην Κύπρο, κερδίζοντας την συμπαράστασή τους και παράλληλα ασκώντας αφόρητη πίεση στην Τουρκία.

Στις 11 Αυγούστου επτά χιλιάδες Κύπριοι μοτοσικλετιστές και 200 Ευρωπαίοι θα πραγματοποιούσαν την αντικατοχική πορεία προς την Κερύνια. Οι μοτοσικλετιστές δήλωσαν ξεκάθαρα ότι η πορεία τους ήταν ειρηνική και ότι δεν είχαν σκοπό να συγκρουστούν με κανένα. Οι Τούρκοι εκτός των απειλών ότι θα ανοίξουν πυρ, κατά των αμάχων διαδηλωτών, είχαν φέρει επίσης κι εκατοντάδες γκρίζους λύκους από την Τουρκία.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, για ακόμη μια φορά ανήμπορη να χειριστεί το υψίστης σημασίας αυτό θέμα, αποφάσισε πως ήταν αναγκαίο να ματαιωθεί η αντικατοχική πορεία! Το πρωί της 11ης Αυγούστου, ενώ οι μοτοσικλετιστές είχαν ήδη μαζευτεί και ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν, ο κ. Γλαύκος Κληρίδης, μίλησε με τον πρόεδρο της εκστρατείας και τον έπεισε τελικά να ματαιώσει την πορεία.

Έτσι μια πολύ καλά κι άρτια οργανωμένη πορεία, μετατράπηκε σε μια ανεξέλεγκτη πορεία, την οποία κανείς δεν ήταν σε θέση να ελέγξει.
Οι μοτοσικλετιστές άρχισαν να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Τα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στη Λευκωσία. Oι διαδηλωτές πέρασαν στη νεκρή ζώνη. Οι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν. Στη Δερύνεια, η κατάσταση ήταν χειρότερη, αφού άρχισαν οι συγκρούσεις για να εξελιχθούν στη συνέχεια σε δραματικές. Mοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους πάνοπλους Aττίλες. Εκεί ήταν και οι κουβαλητοί του Nτενκτάς, γκρίζοι λύκοι. Ο πετροπόλεμος δεν άργησε να αρχίσει. Και τότε έγινε το μεγάλο έγκλημα...

Ο Τάσος Iσαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν άλλον Eλληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Tούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν και άλλοι λυσσασμένοι Tούρκοι, όπως ακόμη και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους (ψευδοαστυνομίας) και άρχισαν να τον κτυπούν αλύπητα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς.
Μέλη της Eιρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Τον κτυπούσαν και τον κλοτσούσαν στο κεφάλι, μέχρι που ο ήρωας Tάσος Iσαάκ άφησε την τελευταία του πνοή, λίγα μέτρα μακριά από την πολυαγαπημένη του πόλη Aμμόχωστο.

Καθοδηγητής της δολοφονικής δράσης εναντίον του Tάσου Iσαάκ ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Mεχμέτ Aρσλάν. Tο άψυχο κορμί του Τάσου μεταφέρθηκε στο Nοσοκομείο Παραλιμνίου όπου τρεις μέρες αργότερα έγινε η κηδεία. Ο Τάσος Iσαάκ, 24 χρονών, από το Παραλίμνι, εγκαταλείψει σύζυγο, γονείς και αδελφές. Η γυναίκα του ήταν έγκυος και στις 17 Σεπτεμβρίου 1996 έφερε ένα πανέμορφο κοριτσάκι που πήρε το όνομα του ήρωα. Το μέλλον της μικρής Αναστασίας προδιαγραφόταν πριν καλά καλά γεννηθεί. Ποτέ της, όμως, δε θα γνώριζε τον ήρωα πατέρα της.

~*~*~*~*~

Την ημέρα της κηδείας του Tάσου Iσαάκ, στις 14 Aυγούστου, ημέρα κατάληψης της Aμμοχώστου, ξεκινούσε για την αθανασία ένας άλλος ήρωας. Είχε ορκιστεί για εκδίκηση και τίποτε δεν τον σταματούσε. Όταν τελείωσε η κηδεία, ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της θυσίας του Tάσου Iσαάκ.
Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκαν και πάλι οι «Γκρίζοι Λύκοι» και άρχισαν τον πετροπόλεμο. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τα χέρια των Eιρηνευτών ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Μόλις τον είδαν οι άλλοι διαδηλωτές ακούστηκε μια φωνή:

"Ρε μην πηγαίνεις κοντά. Έλα έξω ρε μ....α. Θα σου ρίξουνε".

Ο Σολωμός όμως ήταν αποφασισμένος. Τώρα ή ποτέ και άρχισε να σκαρφαλώνει στον ιστό με το τσιγάρο στα χείλη. Οι Τούρκοι άρχισαν να τον πυροβολούν, μέχρι που ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό. Στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές. Οι εθνοφρουροί πήραν θέση μάχης. Η σορός του Σολωμού απομακρύνθηκε από την περιοχή. Αρκετά άτομα τραυματίστηκαν από τις σφαίρες των Τούρκων. Ένας από τους δολοφόνους του Σολωμού Σολωμού, ήταν και ο Kενάν Aκίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού και πράκτορας των Τουρκικών Μυστικών Δυνάμεων.

Ο ήρωας Σολωμός Σολωμού ήταν μόλις 26 χρονών, ελεύθερος, από το Παραλίμνι.

Πηγή Άρθου: ΕΦΕΝ Λευκωσίας

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Τις μαύρες εκείνες ημέρες, του Ιουλίου 1974, του χαλασμού και της προδοσίας, εμείς -μικρά παιδιά τότε- ατενίζαμε τον ορίζοντα, αναμένοντας, ματαίως, η μάνα πατρίδα ν’ απλώσει τα φτερά της στον Κυπριακό ουρανό, για να προστατεύσει τα τέκνα της και να τιμωρήσει τους βάρβαρους, οι οποίοι μαγάριζαν τα ιερά Ελληνικά χώματα και ατίμαζαν το Έθνος. Μέναμε ενεοί! Την ίδια ώρα η επίσημη Ελλάδα γλεντοκοπούσε για την επάνοδο, δήθεν, της δημοκρατίας και την άφιξη των «εθνοσωτήρων»! Αυτών οι οποίοι 15 χρόνια πριν υπήρξαν πρωταγωνιστές των συμφωνιών της Ζυρίχης, που έδωσαν την ευκαιρία στους Τούρκους, το 1960, να ξαναπατήσουν το πόδι τους στην Κύπρο, την οποία εγκατέλειψαν το 1878 και παραιτήθηκαν παντός δικαιώματος το 1923, με τη Συμφωνία της Λωζάνης.

Καθώς είχαμε ανατραφεί στον απόηχο της δράσης της ΕΟΚΑ και των επικών μαχών της Τηλλυρίας, η παιδική αντίληψη μας αδυνατούσε να συλλάβει τον τραγικό «σουρεαλισμό», τον οποίο συνέθεταν τα γεγονότα! Οι Τούρκοι προέλαυναν. Ο προεδρεύων Κληρίδης έδειχνε να μην ανησυχεί και μας καλούσε να τον εμπιστευθούμε. Στην Αθήνα οι οπαδοί των «εθνοσωτήρων» πανηγύριζαν στους δρόμους της Αθήνας, ωσάν να προέλαυναν τα δικά μας στρατεύματα. Ένα αταίριαστο σκηνικό. Οι οιμωγές, των βιασμένων γυναικών και των μαυροφορεμένων μανάδων, δεν έφταναν στα αυτιά των «ηγετών» του Ελληνισμού. Το κλάμα των ορφανών και των ξεριζωμένων δεν ακουμπούσε την ψυχή των εκμαυλισμένων.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε για να αντιληφθούμε το σατανικό παιχνίδι της συνωμοσίας. Μία συνωμοσία σχεδιασμένη δεκαετίες πριν, η οποία τέθηκε σε ενέργεια με την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης και τελικό προορισμό έχει την ολοκληρωτική παράδοση της Κύπρου στους Αγγλοτούρκους. Το μιαρό σχέδιο Ανάν σε αυτό απέβλεψε. Σ’ αυτό αποβλέπει και το επερχόμενο.

Με την παραχώρηση της Κύπρου δεν σημαίνει βέβαια ότι η αδηφάγα τουρκική βουλιμία θα κορεσθεί. Τουναντίον, θα καταστεί περισσότερο αρπακτική. Μετά την πτώση της Κύπρου ακολουθεί το Αιγαίο, η Θράκη, η Μακεδονία, η Ήπειρος, ακόμη και η Κρήτη, στην οποία ακούγονται ήδη φωνές αυτονόμησης της. Τα φίδια του διεθνούς σιωνισμού θέλουν την Ελλάδα να συρρικνωθεί στα προ των Βαλκανικών Πολέμων εδαφικά σύνορα της Μελούνας. Στόχος, να γίνει η Ελλάδα μία χώρα ανυπόληπτη χωρίς φωνή και αξιοπρέπεια. Και αυτή η ελάχιστη χώρα θα έχει ημερομηνία λήξης καθώς παράλληλα στο εσωτερικό επελαύνει η κατάρα των μεταναστών, τους οποίους οι Τουρκοαμερικάνοι προετοιμάζουν για τη βελούδινη κατάκτηση της χώρας. Οι αντιστάσεις στο μεταξύ έχουν μειωθεί στο ελάχιστο. Τα πρότυπα των νέων είναι οι εθνομηδενιστές, οι έκφυλοι και οι ανήθικοι, οι οποίοι κατέκλυσαν τα ΜΜΕ και ελέγχουν πλέον τα κομβικά σημεία του Ελλαδικού και Κυπριακού Κράτους, της Ελλαδικής και Κυπριακής Κοινωνίας.

Οι δε κράχτες της «εθνικοφροσύνης» απεδείχθησαν απλά φορείς μιας κίβδηλης και δημαγωγικής πολιτικής. Καπηλευόμενοι για χρόνια τα ιερά σύμβολα του Έθνους και στο όνομα ψευδεπίγραφων συνθημάτων, παραπλανούσαν τους κακόμοιρους αφελείς για να τους αποκαλύψουν στο τέλος, όταν πλέον τα ψέματα τελείωσαν, ότι ήρθε η ώρα να ξεπουλήσουν την πατρίδα.

Εμείς οι εναπομείναντες Εθνικά ζωντανοί οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα των Νεκρών Ηρώων μας, Πιστοί στις παρακαταθήκες ΕΚΕΙΝΩΝ που έφυγαν και πιστοί στο καθήκον έναντι ΑΥΤΩΝ που έρχονται. Κατά τον Κ. Παλαμά:

«Χρωστάμε σε όσους
ήρθαν πέρασαν, θα περάσουν
κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί»

Πιστοί στο εθνικό χρέος όπως το ορθοτομεί ο Ν. Καζαντζάκης στο έργο του «Ασκητική»:

«Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δεν μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ. πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου. Οι νεκροί σου δεν κείτονται στο χώμα. Γενήκαν πουλιά, δένδρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνώτο τους. Γενήκαν ιδέες και πάθη, κι’ ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη. Οι μελλούμενες γενεές δεν σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακρυά από σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου.......»

Οι πυρακτωμένες αυτές λέξεις, «καυτές σαν την μήτρα του ήλιου», κατά τον ποιητή Δώρο Λοίζου, μολονότι φλογίζουν την Ελληνική ψυχή, αφήνουν ασυγκίνητους αυτούς τους οποίους η κατάρα της φυλής, έταξε να κυβερνούν τον τόπο.

Η δικιά μας γενιά αλλά και οι επόμενες, έχοντας ως ιερή παρακαταθήκη τον αγώνα των νεκρών Ηρώων μας, εκεί που πλανώνται αδικαίωτες οι ψυχές των, στη ματωβαμένη πεδιάδα του Κιόνελι και στις ματωβαμένες πλαγιές του Πενταδακτύλου οφείλουμε να τους προσφέρουμε τη δικαίωση, υψώνοντας το γαλανόλευκο λάβαρο της λευτεριάς εκεί όπου σήμερα θολώνουν τον ορίζοντα τα μιαρά σύμβολα της κατοχής. Να κάνουμε πραγματικότητα τη νικηφόρα παρέλαση στη Λεωφόρο Ελλάδος στην Κερύνεια, την οποία ήταν ταγμένοι να πραγματοποιήσουν ΕΚΕΙΝΟΙ που όμως δεν πρόλαβαν. Δικαιώνοντας έτσι τους ηρωικούς νεκρούς, δικαιώνουμε την Ιστορία, δικαιώνουμε τα Εθνικά Πεπρωμένα και δικαιώνουμε συνάμα τα ιδανικά της Ανθρωπότητας, τα οποία οι Προπάτορες των Ηρώων μας θεμελίωσαν «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και αντάμωσαν τις ζωές τους επί γενεές γενεών, για να βρουν οι άνθρωποι το δρόμο τους και να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση.

Τα όπλα λοιπόν δεν κατατίθενται. Όχι μόνο από ένα πείσμα φανατισμού αλλά επειδή γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε οι τελευταίοι που φεύγουν αλλά οι πρώτοι που έρχονται. Συνειδητά, με φρόνημα και φρόνηση, σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα των εθνομηδενιστικών κελευσμάτων της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, εμείς οι Έλληνες της Κύπρου, εδώ στις εσχατιές του Ελληνισμού εξακολουθούμε να ατενίζουμε περήφανα τον ήλιο της δικαιοσύνης, έχοντας πάντοτε αναπεπταμένες τις Ελληνικές μας σημαίες επιβεβαιώνοντας τον στίχο ότι «η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζαιρη του κόσμου, κανένας δεν εβρέθηκεν για να την εξιλείψει, κανένας γιατί σκέπει την, που τα ύψη, ο Θεός μας».

Τίποτα λοιπόν δεν χάθηκε. Ο αγώνας διαγράφει το ιστορικό μέλλον. Διότι: «Χαμένος αγώνας είναι εκείνος που δεν δόθηκε ποτέ»!

Τιμή και Δόξα στους Νεκρούς μας!
Ο Αγώνας συνεχίζεται μέχρι τη Νίκη!

Άρθρο του: Παναγιώτη Κλεοβούλου
Στέλεχος του Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης
www.antistasi.org

ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ

Φώτο: Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα

ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ
(1771 - 1825)

Αγωνίστρια της επανάστασης του 1821 η Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα (1771 -1825), είναι υπέροχη γυναικεία προσωπικότητα της επανάστασης του 1821 που έχει γίνει πια σύμβολο στην Ιστορία. Ήταν κόρη του Υδραίου πλοίαρχου Σταυριανού Πινότζη και της Σκεύω (Παρασκευής), κόρης του εφοπλιστή της Ύδρας Κοκκίνη.

Η Μπουμπουλίνα γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στη φυλακή όπου είχε πάει η μητέρα της για να επισκεφτεί το φυλακισμένο σύζυγό της. Τη βάφτισαν στην Κωνσταντινούπολη και της έδωσαν το όνομα Λασκαρίνα. Παντρεύτηκε το 1788 τον πλοίαρχο απ' τις Σπέτσες Δημήτριο Γιάννουζα. Ο άνδρας της σκοτώθηκε με ηρωικό τρόπο από πειρατές το 1797. Μετά από τέσσερα (4) χρόνια η Λασκαρίνα παντρεύτηκε τον πλοίαρχο Δημήτριο Μπούμπουλη και από τότε ονομάζονταν πλέον Μπουμπουλίνα.

Από τους δύο (2) γάμους της απόκτησε έξι (6) παιδιά. Μετά το θάνατο και του δεύτερου συζύγου της από Αλγερινούς πειρατές η Λασκαρίνα έμεινε πλούσια χήρα κι αποφάσισε να αφιερωθεί στην απελευθέρωση της πατρίδας απ' τους Τούρκους. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και, με δικά της χρήματα ναυπήγησε το θρυλικό "Αγαμέμνονα" και άλλα τρία μικρότερα πλοία. Η έκρηξη της Επανάστασης βρήκε την Μπουμπουλίνα πενήντα χρόνων, όμορφη, αγέρωχη, γενναία σαν αμαζόνα και επιβλητική καπετάνισσα.

Με τον "Αγαμέμνονα" άρχισε τον αποκλεισμό του Ναυπλίου, αποβιβάστηκε στους Μύλους για να ανεφοδιάσει αυτούς που πολεμούσαν στο Άργος και εκεί σκοτώθηκε ο γιος της Γιάννης Γιάννουζας. Πήρε μέρος στον αποκλεισμό της Μονεμβασιάς, στην πολιορκία και την άλωση του Ναυπλίου και της Τρίπολης. Μετά την πτώση της Τρίπολης μπήκε στην πόλη πάνω σ' ένα λευκό άλογο και έσωσε το χαρέμι των Τούρκων από την οργή των πολιορκητών. Συνέχεια δε, ξόδευε χρήματα από την περιουσία της για την ενίσχυση του αγώνα στην ξηρά και στη θάλασσα. Γύρισε μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη όλη την Πελοπόννησο για να εμψυχώσει τους πολεμιστές.

Όταν ελευθερώθηκε το Ναύπλιο, πήγε κι έζησε εκεί μέχρι το 1825. Το Μάιο του 1825 ο γιος της Γιώργος Γιάννουζας έκλεψε την Ευγενία Χριστοδούλου Κούτση και ο ετεροθαλής αδελφός της Μπουμπουλίνας Λάζαρος Ορλώφ, γαμπρός της Ευγενίας, πήγε με άλλα μέλη της οικογένειας Κούτση έξω απ' το σπίτι της Λασκαρίνας για να ζητήσουν εκδίκηση. Η Μπουμπουλίνα απ' το παράθυρο του σπιτιού της άρχισε μαζί τους σκληρή κι επίμονη συζήτηση, που κατά τη διάρκειά της μια σφαίρα ριγμένη απ' έξω την βρήκε στο μέτωπο και την σκότωσε στις 22 Μαΐου 1825.

Μ' αυτόν τον τρόπο η συμβολική αυτή γυναικεία μορφή του Ιερού αγώνα βρήκε το θάνατο.

Πηγή πληροφοριών άρθρου: livepedia
©: 2009