ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Τις μαύρες εκείνες ημέρες, του Ιουλίου 1974, του χαλασμού και της προδοσίας, εμείς -μικρά παιδιά τότε- ατενίζαμε τον ορίζοντα, αναμένοντας, ματαίως, η μάνα πατρίδα ν’ απλώσει τα φτερά της στον Κυπριακό ουρανό, για να προστατεύσει τα τέκνα της και να τιμωρήσει τους βάρβαρους, οι οποίοι μαγάριζαν τα ιερά Ελληνικά χώματα και ατίμαζαν το Έθνος. Μέναμε ενεοί! Την ίδια ώρα η επίσημη Ελλάδα γλεντοκοπούσε για την επάνοδο, δήθεν, της δημοκρατίας και την άφιξη των «εθνοσωτήρων»! Αυτών οι οποίοι 15 χρόνια πριν υπήρξαν πρωταγωνιστές των συμφωνιών της Ζυρίχης, που έδωσαν την ευκαιρία στους Τούρκους, το 1960, να ξαναπατήσουν το πόδι τους στην Κύπρο, την οποία εγκατέλειψαν το 1878 και παραιτήθηκαν παντός δικαιώματος το 1923, με τη Συμφωνία της Λωζάνης.

Καθώς είχαμε ανατραφεί στον απόηχο της δράσης της ΕΟΚΑ και των επικών μαχών της Τηλλυρίας, η παιδική αντίληψη μας αδυνατούσε να συλλάβει τον τραγικό «σουρεαλισμό», τον οποίο συνέθεταν τα γεγονότα! Οι Τούρκοι προέλαυναν. Ο προεδρεύων Κληρίδης έδειχνε να μην ανησυχεί και μας καλούσε να τον εμπιστευθούμε. Στην Αθήνα οι οπαδοί των «εθνοσωτήρων» πανηγύριζαν στους δρόμους της Αθήνας, ωσάν να προέλαυναν τα δικά μας στρατεύματα. Ένα αταίριαστο σκηνικό. Οι οιμωγές, των βιασμένων γυναικών και των μαυροφορεμένων μανάδων, δεν έφταναν στα αυτιά των «ηγετών» του Ελληνισμού. Το κλάμα των ορφανών και των ξεριζωμένων δεν ακουμπούσε την ψυχή των εκμαυλισμένων.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε για να αντιληφθούμε το σατανικό παιχνίδι της συνωμοσίας. Μία συνωμοσία σχεδιασμένη δεκαετίες πριν, η οποία τέθηκε σε ενέργεια με την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης και τελικό προορισμό έχει την ολοκληρωτική παράδοση της Κύπρου στους Αγγλοτούρκους. Το μιαρό σχέδιο Ανάν σε αυτό απέβλεψε. Σ’ αυτό αποβλέπει και το επερχόμενο.

Με την παραχώρηση της Κύπρου δεν σημαίνει βέβαια ότι η αδηφάγα τουρκική βουλιμία θα κορεσθεί. Τουναντίον, θα καταστεί περισσότερο αρπακτική. Μετά την πτώση της Κύπρου ακολουθεί το Αιγαίο, η Θράκη, η Μακεδονία, η Ήπειρος, ακόμη και η Κρήτη, στην οποία ακούγονται ήδη φωνές αυτονόμησης της. Τα φίδια του διεθνούς σιωνισμού θέλουν την Ελλάδα να συρρικνωθεί στα προ των Βαλκανικών Πολέμων εδαφικά σύνορα της Μελούνας. Στόχος, να γίνει η Ελλάδα μία χώρα ανυπόληπτη χωρίς φωνή και αξιοπρέπεια. Και αυτή η ελάχιστη χώρα θα έχει ημερομηνία λήξης καθώς παράλληλα στο εσωτερικό επελαύνει η κατάρα των μεταναστών, τους οποίους οι Τουρκοαμερικάνοι προετοιμάζουν για τη βελούδινη κατάκτηση της χώρας. Οι αντιστάσεις στο μεταξύ έχουν μειωθεί στο ελάχιστο. Τα πρότυπα των νέων είναι οι εθνομηδενιστές, οι έκφυλοι και οι ανήθικοι, οι οποίοι κατέκλυσαν τα ΜΜΕ και ελέγχουν πλέον τα κομβικά σημεία του Ελλαδικού και Κυπριακού Κράτους, της Ελλαδικής και Κυπριακής Κοινωνίας.

Οι δε κράχτες της «εθνικοφροσύνης» απεδείχθησαν απλά φορείς μιας κίβδηλης και δημαγωγικής πολιτικής. Καπηλευόμενοι για χρόνια τα ιερά σύμβολα του Έθνους και στο όνομα ψευδεπίγραφων συνθημάτων, παραπλανούσαν τους κακόμοιρους αφελείς για να τους αποκαλύψουν στο τέλος, όταν πλέον τα ψέματα τελείωσαν, ότι ήρθε η ώρα να ξεπουλήσουν την πατρίδα.

Εμείς οι εναπομείναντες Εθνικά ζωντανοί οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα των Νεκρών Ηρώων μας, Πιστοί στις παρακαταθήκες ΕΚΕΙΝΩΝ που έφυγαν και πιστοί στο καθήκον έναντι ΑΥΤΩΝ που έρχονται. Κατά τον Κ. Παλαμά:

«Χρωστάμε σε όσους
ήρθαν πέρασαν, θα περάσουν
κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί»

Πιστοί στο εθνικό χρέος όπως το ορθοτομεί ο Ν. Καζαντζάκης στο έργο του «Ασκητική»:

«Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δεν μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ. πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου. Οι νεκροί σου δεν κείτονται στο χώμα. Γενήκαν πουλιά, δένδρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνώτο τους. Γενήκαν ιδέες και πάθη, κι’ ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη. Οι μελλούμενες γενεές δεν σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακρυά από σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου.......»

Οι πυρακτωμένες αυτές λέξεις, «καυτές σαν την μήτρα του ήλιου», κατά τον ποιητή Δώρο Λοίζου, μολονότι φλογίζουν την Ελληνική ψυχή, αφήνουν ασυγκίνητους αυτούς τους οποίους η κατάρα της φυλής, έταξε να κυβερνούν τον τόπο.

Η δικιά μας γενιά αλλά και οι επόμενες, έχοντας ως ιερή παρακαταθήκη τον αγώνα των νεκρών Ηρώων μας, εκεί που πλανώνται αδικαίωτες οι ψυχές των, στη ματωβαμένη πεδιάδα του Κιόνελι και στις ματωβαμένες πλαγιές του Πενταδακτύλου οφείλουμε να τους προσφέρουμε τη δικαίωση, υψώνοντας το γαλανόλευκο λάβαρο της λευτεριάς εκεί όπου σήμερα θολώνουν τον ορίζοντα τα μιαρά σύμβολα της κατοχής. Να κάνουμε πραγματικότητα τη νικηφόρα παρέλαση στη Λεωφόρο Ελλάδος στην Κερύνεια, την οποία ήταν ταγμένοι να πραγματοποιήσουν ΕΚΕΙΝΟΙ που όμως δεν πρόλαβαν. Δικαιώνοντας έτσι τους ηρωικούς νεκρούς, δικαιώνουμε την Ιστορία, δικαιώνουμε τα Εθνικά Πεπρωμένα και δικαιώνουμε συνάμα τα ιδανικά της Ανθρωπότητας, τα οποία οι Προπάτορες των Ηρώων μας θεμελίωσαν «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και αντάμωσαν τις ζωές τους επί γενεές γενεών, για να βρουν οι άνθρωποι το δρόμο τους και να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση.

Τα όπλα λοιπόν δεν κατατίθενται. Όχι μόνο από ένα πείσμα φανατισμού αλλά επειδή γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε οι τελευταίοι που φεύγουν αλλά οι πρώτοι που έρχονται. Συνειδητά, με φρόνημα και φρόνηση, σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα των εθνομηδενιστικών κελευσμάτων της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, εμείς οι Έλληνες της Κύπρου, εδώ στις εσχατιές του Ελληνισμού εξακολουθούμε να ατενίζουμε περήφανα τον ήλιο της δικαιοσύνης, έχοντας πάντοτε αναπεπταμένες τις Ελληνικές μας σημαίες επιβεβαιώνοντας τον στίχο ότι «η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζαιρη του κόσμου, κανένας δεν εβρέθηκεν για να την εξιλείψει, κανένας γιατί σκέπει την, που τα ύψη, ο Θεός μας».

Τίποτα λοιπόν δεν χάθηκε. Ο αγώνας διαγράφει το ιστορικό μέλλον. Διότι: «Χαμένος αγώνας είναι εκείνος που δεν δόθηκε ποτέ»!

Τιμή και Δόξα στους Νεκρούς μας!
Ο Αγώνας συνεχίζεται μέχρι τη Νίκη!

Άρθρο του: Παναγιώτη Κλεοβούλου
Στέλεχος του Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης
www.antistasi.org

ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ

Φώτο: Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα

ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ
(1771 - 1825)

Αγωνίστρια της επανάστασης του 1821 η Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα (1771 -1825), είναι υπέροχη γυναικεία προσωπικότητα της επανάστασης του 1821 που έχει γίνει πια σύμβολο στην Ιστορία. Ήταν κόρη του Υδραίου πλοίαρχου Σταυριανού Πινότζη και της Σκεύω (Παρασκευής), κόρης του εφοπλιστή της Ύδρας Κοκκίνη.

Η Μπουμπουλίνα γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στη φυλακή όπου είχε πάει η μητέρα της για να επισκεφτεί το φυλακισμένο σύζυγό της. Τη βάφτισαν στην Κωνσταντινούπολη και της έδωσαν το όνομα Λασκαρίνα. Παντρεύτηκε το 1788 τον πλοίαρχο απ' τις Σπέτσες Δημήτριο Γιάννουζα. Ο άνδρας της σκοτώθηκε με ηρωικό τρόπο από πειρατές το 1797. Μετά από τέσσερα (4) χρόνια η Λασκαρίνα παντρεύτηκε τον πλοίαρχο Δημήτριο Μπούμπουλη και από τότε ονομάζονταν πλέον Μπουμπουλίνα.

Από τους δύο (2) γάμους της απόκτησε έξι (6) παιδιά. Μετά το θάνατο και του δεύτερου συζύγου της από Αλγερινούς πειρατές η Λασκαρίνα έμεινε πλούσια χήρα κι αποφάσισε να αφιερωθεί στην απελευθέρωση της πατρίδας απ' τους Τούρκους. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και, με δικά της χρήματα ναυπήγησε το θρυλικό "Αγαμέμνονα" και άλλα τρία μικρότερα πλοία. Η έκρηξη της Επανάστασης βρήκε την Μπουμπουλίνα πενήντα χρόνων, όμορφη, αγέρωχη, γενναία σαν αμαζόνα και επιβλητική καπετάνισσα.

Με τον "Αγαμέμνονα" άρχισε τον αποκλεισμό του Ναυπλίου, αποβιβάστηκε στους Μύλους για να ανεφοδιάσει αυτούς που πολεμούσαν στο Άργος και εκεί σκοτώθηκε ο γιος της Γιάννης Γιάννουζας. Πήρε μέρος στον αποκλεισμό της Μονεμβασιάς, στην πολιορκία και την άλωση του Ναυπλίου και της Τρίπολης. Μετά την πτώση της Τρίπολης μπήκε στην πόλη πάνω σ' ένα λευκό άλογο και έσωσε το χαρέμι των Τούρκων από την οργή των πολιορκητών. Συνέχεια δε, ξόδευε χρήματα από την περιουσία της για την ενίσχυση του αγώνα στην ξηρά και στη θάλασσα. Γύρισε μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη όλη την Πελοπόννησο για να εμψυχώσει τους πολεμιστές.

Όταν ελευθερώθηκε το Ναύπλιο, πήγε κι έζησε εκεί μέχρι το 1825. Το Μάιο του 1825 ο γιος της Γιώργος Γιάννουζας έκλεψε την Ευγενία Χριστοδούλου Κούτση και ο ετεροθαλής αδελφός της Μπουμπουλίνας Λάζαρος Ορλώφ, γαμπρός της Ευγενίας, πήγε με άλλα μέλη της οικογένειας Κούτση έξω απ' το σπίτι της Λασκαρίνας για να ζητήσουν εκδίκηση. Η Μπουμπουλίνα απ' το παράθυρο του σπιτιού της άρχισε μαζί τους σκληρή κι επίμονη συζήτηση, που κατά τη διάρκειά της μια σφαίρα ριγμένη απ' έξω την βρήκε στο μέτωπο και την σκότωσε στις 22 Μαΐου 1825.

Μ' αυτόν τον τρόπο η συμβολική αυτή γυναικεία μορφή του Ιερού αγώνα βρήκε το θάνατο.

Πηγή πληροφοριών άρθρου: livepedia
©: 2009

ΙΘΑΚΗ - ITHACA (ΒΙΝΤΕΟ)

Ακόμα ένα βίντεο μέσα στο YouTube που πιστεύω πως αξίζει να το δείτε και εσείς!

Οι αγγλικοί στίχοι του ποιήματος του Κ. Καβάφη "Ιθάκη" ή "Ithaca" σε αφήγηση με την χαρακτηριστική φωνή του γνωστού Σκωτσέζου ηθοποιού Sir Sean Connery, και μουσική σε σύνθεση του Έλληνα μουσικοσυνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου (Vangelis).

Απολαύστε λοιπόν το βίντεο:

~*~*~*~

Οι αγγλικοί στίχοι αναγράφονται παρακάτω:

ITHACA
1910, 1911

As you set out for Ithaca
hope that your journey is a long one,
full of adventure, full of discovery.
Laistrygonians and Cyclops,
angry Poseidon-don't be afraid of them:
you'll never find things like that on your way
as long as you keep your thoughts raised high,
as long as a rare sensasion
touches your spirit and your body.
Laistrygonians and Cyclops,
wild Poseidon-you won't encounter them
unless you bring them along inside your soul,
unless your soul sets them up in front of you.

Hope that your journey is a long one.
May there be many summer mornings when,
with what pleasure, what joy,
you come into harbors you're seeing for the first time;
may you stop at Phoenician trading stations
to buy fine things,
mother of pearl and coral, amber and ebony,
sensual perfume of every kind-
as many sensual perfumes as you can;
and may you visit many Egyptian cities
to learn and learn again from those who know.

Keep Ithaca always in your mind.
Arriving there is what you're destined for.
But don't hurry the journey at all.
Better if it lasts for years,
so that you're old by the time you reach the island,
wealthy with all you've gained on the way,
not expecting Ithaca to make you rich.
Ithaca gave you the marvelous journey.
Without her you would have not set out.
She has nothing left to give you now.

And if you find her poor, Ithaca won't have fooled you.
Wise as you will have become, so full of experience,
you'll have understood by then what these Ithacas mean.
~*~*~*~

Πηγή βίντεο: Youtube
Youtube User Video: babylonianman

ΟΛΥΜΠΙΑ - OLYMPIA (ΒΙΝΤΕΟ)

Βρήκα ένα βίντεο μέσα στο YouTube που πιστεύω πως αξίζει να το δείτε και εσείς!

Το παρακάτω βίντεο είναι ο πρόλογος της ταινίας «Ολυμπία» του 1938 που σκηνοθετήθηκε από τη Leni Riefenstahl. Περιέχει μέσα πλάνα-σκηνές της Ακρόπολη, Αρχαίων Αγαλμάτων, Αθλητών που λάμβαναν μέρος στους αγώνες της Ολυμπίας και φυσικά του Φωτισμού της Ολυμπιακής Φλόγας.

Απολαύστε λοιπόν το βίντεο:

~*~*~*~

Πηγή βίντεο: Youtube
Youtube User Video: babylonianman

Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ (μέρος ΙΙ)

Φώτο: Το άγαλμα του Αχιλλέα στο "Αχίλλειον" της Κέρκυρας

Η ζωή του Αχιλλέα και ο θάνατός του

Όταν οι Έλληνες αποφάσισαν να επιτεθούν στην Τροία, η Θέτιδα, που ήξερε ότι ο υιός της θα πέθαινε νέος κάτω από τα τείχη της, τον έστειλε ντυμένο με γυναικεία ρούχα στη Σκύρο, στο παλάτι του βασιλιά Λυκομήδη.
Εκεί ο Αχιλλέας γνώρισε και αγάπησε την κόρη του Λυκομήδη, Δηιδάμεια. Από την ένωσή τους γεννήθηκε ο Νεοπτόλεμος. Ο Αχιλλέας όμως δεν έμεινε κοντά στην οικογένειά του, γιατί στο μεταξύ οι Αχαιοί τον αναζητούσαν για να ξεκινήσουν για την Τροία. Όταν έμαθαν ότι ήταν στη Σκύρο, έστειλαν τον Οδυσσέα για να τον πάρει μαζί του. Ο Αχιλλέας, ακούγοντας αυτά που του είπε ο πολυμήχανος Οδυσσέας, ενθουσιάστηκε και τον ακολούθησε στον Τρωικό Πόλεμο.

Ο Πάτροκλος ήταν υιός του αργοναύτη Μενοίτιου. Παιδί ακόμα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του, μετά από τον ακούσιο φόνο ενός συμπαίκτη του, και να καταφύγει στη Φθία.

Εκεί τον πήρε ο Πηλέας και τον ανέθρεψε μαζί με τον Αχιλλέα. Τα δυο παιδιά ενώθηκαν με στενή φιλία. Ο Πάτροκλος ακολούθησε τον Αχιλλέα στον Τρωικό Πόλεμο, όπου σκοτώθηκε από τον Έκτορα. Οι Τρώες, για να εκδικηθούν τον Αχιλλέα, ήθελαν να πάρουν το πτώμα του νεκρού Πάτροκλου. Ο Αχιλλέας το έμαθε και αναγκάστηκε να δώσει σκληρή μάχη για να το πάρει και να το θάψει. Στη συνέχεια εκδικήθηκε για τον θάνατό του, σκοτώνοντας τον Έκτορα, σε μια άγρια μονομαχία.

Η Νηρηίδα Θέτις, η μητέρα του Αχιλλέα, τον είχε προειδοποιήσει να μην σκοτώσει τον Έκτορα, γιατί αυτό θα σήμαινε το δικό του θάνατο. Όμως ο Αχιλλέας, που είχε λυπηθεί πολύ για τον θάνατο του Πάτροκλου, δεν την άκουσε. Τη στιγμή που ήταν έτοιμος να παραβιάσει τις πύλες της Τροίας, παρουσιάστηκε ο Απόλλωνας. Αυτός πρόσταξε τον Πάρη, να τον χτυπήσει στο θνητό σημείο του, στη φτέρνα.
Μόλις έπεσε νεκρός, ο Λύκιος Γλαύκος πήρε το πτώμα του, το έδεσε με λουριά και το έσυρε μέσα στην Τροία. Εμφανίζεται τότε ο Δίας, που βοηθά τους Αχαιούς να πάρουν τον νεκρό Αχιλλέα. Η Θέτιδα με τις πενήντα αθάνατες αδελφές της, ανέβηκε στη γη για να θρηνήσει τον μονάκριβο υιό της και να τον ντύσει με αθάνατα ρούχα.
Επί δεκαεπτά μέρες οι Νηρηίδες έκλεγαν τον νεκρό. Την δέκατη όγδοη τον έβαλαν στην πυρά και τον έκαψαν. Μάζεψαν μετά τα οστά του, τα έπλυναν με κρασί, τα άλειψαν με μύρο και τα έδωσαν στη Θέτιδα, που τα έβαλε σε χρυσό αμφορέα.
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή του μύθου, η Θέτιδα, με την άδεια του Δία, είχε πάρει από τις φλόγες το άψυχο κορμί του Αχιλλέα και το είχε πάει στο μυθικό νησί Λευκή, όπου και το έθαψε μόνη της.

©2008