Φώτο 01:Ο Ιερός χώρος των Δελφών
Φώτο 02:Η Πυθία καθισμένη στον Ιερό Τρίποδα
The sanctuary of Apollo at Delphi extends over a series of terraces in the foothills of Mount Parnassos, between two enormous rocks, called the Phaidriades.
For many centuries this was the religious and spiritual centre of the ancient Greek world. According to trdition, Delphi was the geographical centre of the world, the “omphalos” (navel), the meeting point of two eagles dispatched by Zeus from the ends of the universe to find the centre of the world.
Το ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς απλώνεται σε αλλεπάλληλα επίπεδα στις υπόρειες του Παρνασσού, ανάμεσα σε δύο θεόρατους βράχους, τις Φαιδριάδες.
Σύμφωνα με την παράδοση οι Δελφοί ήταν το γεωγραφικό κέντρο της γης, «ο ομφαλός», που συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα ακρότατα σημεία του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου.
ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ
Στην αρχή το Μαντείο έδινε χρησμούς μόνο μία φορά το χρόνο, την ημέρα που γιορτάζονταν τα γενέθλια του Απόλλωνα και ήταν ημέρα πανηγυριού. Αυτή η μέρα ήταν η έβδομη του μηνός Βυσίου (Φεβρουάριος – Μάρτιος). Όμως από τον 6ο αιώνα π.Χ. και καθώς η πελατεία μεγάλωνε, το Μαντείο χρησιμοποιούσε την έβδομη ημέρα για να δίνει χρησμούς όλων των μηνών, εκτός από τους τρεις χειμερινούς μήνες. Και αυτό γιατί το χειμώνα ο Απόλλωνας έφευγε στους Υπερβόρειους και άφηνε το Ιερό στην εξουσία του Διόνυσου.
Ο Θεός του Φωτός παραχωρούσε το Ιερό στο Θεό του κρασιού και του γλεντιού, που είχε και αυτός τον ναό του πλάι στο ναό του Απόλλωνα.
Η ΠΥΘΙΑ
Η Πυθία τώρα ήταν γυναίκα προχωρημένης ηλικίας και πάνω από 50 χρονών. Από την στιγμή που αναλάμβανε καθήκοντα στην υπηρεσία του Θεού εγκατέλειπε σύζυγο και παιδιά. Μετακινούνταν στο ορισμένο για την Πυθία οίκημα μέσα στο τέμενος για να είναι αμίαντη, φορούσε πάντα άσπρα, και ακολουθούσε στην ζωή της ορισμένους ιερούς κανόνες.
Αρχικά η Πυθία ήταν μία, αλλά καθώς μεγάλωνε η φήμη του Μαντείου καθώς και η πελατεία, οι Πυθίες έγιναν τρεις και δεν ήταν ανάγκη να ήταν από καλή οικογένεια και μορφωμένη.
Πόλεις που είχαν έναν Πρόξενο στους Δελφούς, μπορούσαν να συμβουλευτούν το Μαντείο οποιαδήποτε ημέρα, αν βέβαια δεν είχε αντίρρηση ο Θεός. Για να «καλοπιάσουν» τον Θεό να δώσει χρησμό ένας τράγος έπρεπε να θυσιαστεί, αλλά πριν θυσιαστεί ο τράγος προηγουμένως καταχύνονταν με κρύο νερό. Αν αυτός τώρα αναρριγούσε και τιναζόταν από κεφαλής μέχρι ποδών, αυτό σήμαινε ότι ο Θεός Απόλλωνας δεν είχε αντίρρηση να δώσει χρησμό.
Όποιος ζητούσε χρησμό, πρώτα πλήρωνε τον πέλανο και έφερνε τα ζώα για τις προκαταρκτικές θυσίες και την ιερή τράπεζα. Στην συνέχεια ακολουθούσε κλήρωση για να πάρουν όσοι ζητούσαν χρησμό σειρά προτεραιότητας. Το πρωί της ημέρας για μαντεία η Πυθία από τα ξημερώματα πήγαινε στην Κασταλία πηγή για να καθαρθεί. Θα έπινε νερό από την άλλη ιερή πηγή την Κασσοτίδα και μασούσε φύλλα δάφνης.
Ένας Προφήτης και μερικοί όσιοι Δελφιώτες, αφού πλένοταν όλοι στην ιερά πηγή της Κασταλίας οδηγούσαν τελετουργικά την Πυθία στο άδυτο του ναού. «Άδυτο» ορίζεται το μαντείο ή αλλιώς το τελεστήριον.
Εκεί βρισκόταν ο ιερός τρίποδας, ο θρόνος υποτίθεται του Απόλλωνα. Πάνω του καθόταν η Πυθία και έτσι μ’ αυτόν τον τρόπο έπαιρνε την θέση του Θεού. Ο τρίποδας ήταν πάνω στο στόμιο του χάσματος, όπου και ο «ομφαλός». Εκεί βρισκόταν και ο τάφος του Διόνυσου καθώς και ένα χρυσό άγαλμα του Θεού Απόλλωνα.
Στο σημείο εκείνο το «Άδυτο» δηλαδή, θα οδηγούνταν επίσης, με μία ιεροτελεστία, και ο ερωτών. Και θα τοποθετούνταν έτσι στην ειδική θέση χωρίς όμως να μπορεί να έχει την δυνατότητα να βλέπει την Πυθία, αφού τον χώριζε από αυτή ένα παραπέτασμα. Στο μεταξύ οι ιερείς έχουν ετοιμάσει την θυσία και έχουν ανάψει την πυρά στον μεγάλο βωμό. Οι δε απεσταλμένοι των πόλεων και οι ιδιώτες ήταν συγκεντρωμένοι με δέος και σεβασμό έξω από τον ναό, γύρω από τον βωμό και περίμεναν την σειρά τους.
Πρώτοι θα έπαιρναν χρησμό οι Δελφοί, μετέπειτα όσοι είχαν το προνόμιο της προμαντείας και έπειτα οι υπόλοιποι αναλόγως την σειρά που είχαν κληρωθεί νωρίτερα.
Οι ερωτώντες τώρα διατύπωναν την ερώτηση γραπτώς ή προφορικώς σ’ έναν από τους Προφήτες, και ο τελευταίος διαβίβαζε την ερώτηση στην Πυθία. Εκείνη, τώρα αθέατη απ’ όλους, υπνωτισμένη από το μάσημα των φύλλων της δάφνης, τους καπνούς και τα λιβάνια, έδινε την απάντηση με λέξεις ασυνάρτητες και κραυγές. Την ερμηνεία των λόγων της Πυθίας διατύπωνε ο Προφήτης σε εξάμετρους στίχους και την γραπτή αυτή απάντηση έπαιρνε μαζί του ο ερωτών.
Η απάντηση ήταν λοξή και διφορούμενη, την οποία όμως οι πιστοί την ερμήνευαν με τον τρόπο που τους άρεσε, και μόνον αν το μέλλον ερχόταν αντίθετο έβλεπε κανείς την σωστή ερμηνεία του χρησμού.
Έτσι λοιπόν δικαιολογείται το επίθετο «ΛΟΞΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ».
Το πιο γνωστό παράδειγμα τέτοιου αμφιβόλου χρησμού είναι η απάντηση του Μαντείου στον βασιλιά των Λυδών Κροίσο.Είχε λοιπόν ρωτήσει: «Θα κερδίσω αν πολεμήσω τους Πέρσες;»
(Σημείωση: Ανάμεσα στα δύο βασίλεια βρισκόταν ο ποταμός Άλυς).
Το Μαντείο τότε του απάντησε: «Αν ο Κροίσος διαβεί τον Άλυ, θα καταστρέψει ένα μεγάλο κράτος.»
Ο Κροίσος τότε ερμήνευσε τον χρησμό όπως εκείνος ήθελε και του άρεσε, και έκανε τον πόλεμο εναντίον των Περσών. Το αποτέλεσμα ήταν να νικηθεί και να καταστραφεί. Τότε όλοι κατάλαβαν ότι το Μαντείο εννοούσε πως ο Κροίσος, περνώντας τον Άλυ ποταμό, δηλαδή κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά των Περσών, θα καταστρέψει το δικό του κράτος και όχι το κράτος των αντιπάλων. Και έτσι έδωσαν πάλι δίκιο στο Μαντείο των Δελφών.
Πηγή: ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ - ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ
©+® Dilaz 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου