ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

19η Μαΐου

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 – 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας

Τι εννοούμε με τον όρο "γενοκτονία" ;
Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις.
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.



Αποτελεί το βαρύτερο έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή.
Η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε άμεσα ή έμμεσα τις άλλες δύο γενοκτονίες του αιώνα μας, των Εβραίων και Αρμενίων.
Η γενοκτονία των Ποντίων έχει τις ίδιες ηθικές αναλογίες με αυτές των Εβραίων και των Αρμενίων, δυστυχώς όμως αποτελεί τη λιγότερο μνημονευόμενη και περισσότερο λησμονημένη από τους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς.

Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία;

Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ( 1461 ) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση – γενοκτονία του αιώνα μας.

Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου μπορεί να διαιρεθεί σε τρεις περιόδους.

* Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα. Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.

* Η δεύτερη αρχίζει στα μέσα του 17ου αιώνα και λήγει με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου. Χαρακτηρίζεται με τη θρησκευτική βία κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Κατά την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται οι ομαδικοί εξισλαμισμοί των ελληνικών πληθυσμών.

* Η τελευταία περίοδος, που τελειώνει το 1922 υποδιαιρείται σε δύο υποπεριόδους.
Η πρώτη αρχίζει με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774. Χαρακτηρίζεται από τη συστηματική προσπάθεια των τοπικών αρχών να μην εφαρμόζουν προς όφελος των χριστιανών τους φιλελεύθερους νόμους. H δεύτερη υποπερίοδος αρχίζει το 1908 και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του τουρκικού εθνικισμού.

Από τους βαλκανικούς πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους, των Γερμανών, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία.
Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.

Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μουσταφά Κεμάλ (1919 – 1923).

Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο << Ένωση και Πρόοδος >> ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση, ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα.
Η απόφαση αυτή καταδίκασε σε θάνατο διάφορες εθνότητες.

Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας.
Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις στρατιωτικές Αρχές.
Κατ΄ αρχήν οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντάς τα.

Οργανωμένες επιθέσεις

Οι Τούρκοι χωρίς προσχήματα πια περνούν στην επίθεση. Από κάθε γωνιά του Πόντου και της Μικράς Ασίας έρχονται καταγγελίες. Οι σποραδικές δολοφονίες αρχίζουν να αυξάνονται. Χωρικοί, που πήγαιναν να δουλέψουν στα χωράφια τους, βρίσκονταν καθημερινά δολοφονημένοι.

Οι διωγμοί εκδηλώθηκαν αρχικά με τη μορφή σποραδικών κρουσμάτων βίας, καταστροφών, απελάσεων και εκτοπισμών. Φαίνονταν σαν να προέρχονταν από ανεύθυνα κυρίως στοιχεία. Πολύ γρήγορα όμως έγιναν συστηματικοί, πιο οργανωμένοι και εκτεταμένοι και στρέφονταν τόσο κατά των Ελλήνων όσο και κατά των Αρμενίων. Εμπνευστής και εγκέφαλος αυτής της επιχείρησης της γενοκτονίας ήταν ο Μεχμέτ Ταλαάτ, υπουργός των Εσωτερικών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με δικές του εντολές, που καλούσαν τις αρχές να μη δείχνουν κανένα έλεος και για τους χριστιανούς, εξαπολύθηκαν οι διωγμοί κατά των << ανεπιθύμητων >> εθνοτήτων σε μια τεράστια έκταση.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγκάστηκε, σε ένδειξη πένθους, να κλείσει στις 15 Μαΐου 1914 όλες τις εκκλησίες και τα σχολεία και να καταγγείλει στις Μεγάλες Δυνάμεις τους νέους διωγμούς.
Δεν κατάφερε όμως τίποτε γιατί κηρύχθηκε στο μεταξύ ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος, στον οποίο η Τουρκία έλαβε μέρος ως σύμμαχος της Γερμανίας, έχοντας πια την ευχέρεια να εφαρμόσει πλήρως το παλιότερο σχέδιο της εξόντωσης των χριστιανών.

Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου

Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.

Σύμφωνα με μια έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία τον Ιούνιο του 1915 είναι γραμμένα τα εξής: << Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ... >>

Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολήσεις των χωριών, τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.

Το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου

Η ήττα της Τουρκίας από τις δυνάμεις της Αντάντ και το τέλος του Α’ Παγκοσμίου πολέμου έφερε μια προσωρινή ανάπαυλα στο απάνθρωπο σχέδιο των Νεότουρκων.
Η νέα τουρκική κυβέρνηση υποχρεώνεται από τις νικήτριες δυνάμεις να δώσει άδειες επιστροφής στους λίγους εξόριστους που είχαν απομείνει.

Το τελικό πλήγμα

Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους. Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.

Στις 19 Μαΐου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας.
Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού.
Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησής του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, εξόντωσε τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.

Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού.
Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.

Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού. Το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Οι φωνές λιγοστεύουν.

Ελληνικός λαός - Προσφυγικός λαός

Τον επίλογο της τραγικής ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά τη νίκη της Τουρκίας. Με τη συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία ζωντανά υπολείμματα.
Οι ξεριζωθέντες εγκαταλείπουν την πατρώα γη και όλα τα υπάρχοντά τους. Παίρνουν μαζί τους ιερά κειμήλια και λίγο χώμα από τη γη του Πόντου.
Αφήνουν πίσω τη Μαύρη Θάλασσα και μπαίνουν στην Άσπρη Θάλασσα.
Φτάνουν στην Ελλάδα.

Η προσφορά των Ελλήνων του Πόντου στο ελληνικό κράτος

Πάμφτωχοι, έχοντας αφήσει πίσω τους περιουσίες και πλούτη, έφτασαν ταλαιπωρημένοι από τις διώξεις, με το φόβο ακόμη ζωντανό μέσα τους, κι εγκαταστάθηκαν δίχως να χάσουν το θάρρος τους, εδώ κι εκεί στη νέα ελληνική πατρίδα. Σκορπίσανε σε χωριά και πόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης, στους συνοικισμούς της πρωτεύουσας και σε άλλες περιοχές, με μοναδικό εφόδιο την αυτοπεποίθηση, την αισιοδοξία, την αγάπη στη γη και τα γράμματα ή τις τέχνες.

Αλλά και με την τραγική θέση της η Ιωνία ήλθε να διαδραματίσει τον εθνικό της ρόλο. Μοναδική αλλά και μεγάλη παρηγοριά ότι οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες, οι αιώνιοι Ακρίτες, θωράκισαν τη Μακεδονία και τη Θράκη. Περισσότεροι από 700.000 πρόσφυγες από τη Μικρασία και τον Πόντο εγκαταστάθηκαν στη βόρεια Ελλάδα. Οι Ίωνες, με μια πλούσια πολιτισμική και εθνική παράδοση, συνέβαλαν στην επιβεβαίωση της εθνικής ταυτότητας.

Μέσα από αντιξοότητες και εμπόδια, που συνάντησαν, ειδικά στα χωριά της εγκατάστασής τους, κατόρθωσαν τόσο αυτοί όσο και αργότερα τα παιδιά τους, με την επιμονή και την υπομονή που τους διακρίνει, όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να διεισδύσουν στους χώρους των επιστημών και των τεχνών, της πολιτικής και του συνδικαλισμού, και να διακριθούν, συντελώντας καίρια την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου των συμπολιτών τους, στην πρόοδο της επιστήμης και στην πολιτική ανάπτυξη του τόπου.

"Άφαντη" η ιστορία των Ποντίων "

Η ιστορία της καταστροφής, το χρονικό της συγκλονιστικής γενοκτονίας, έχει φτάσει στις μέρες μας μόνο με τον λυγμό των ξεριζωμένων. Διάσπαρτες αφηγήσεις, όσα κρατάει ο νους, όσα μπορεί και θέλει να συγκρατήσει. Νωπές είναι οι αναμνήσεις, αδιάψευστα τα στοιχεία και οι καταθέσεις των προσφύγων, εκείνων που μόλις είχαν γλιτώσει από του Χάρου τα δόντια. Κι όλοι στηρίζουν το αίτημα που τόσο έχει βραδύνει: να αναγνωριστεί η γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού και να καταδικαστεί η Τουρκία έτσι όπως καταδικάστηκε στην ιστορική συνείδηση της ανθρωπότητας και η ναζιστική Γερμανία.

Δεν είναι συναισθήματα εκδίκησης που υπαγορεύουν την πρόταση αυτή. Μόνον ανάγκη απονομής Δικαιοσύνης στα θύματα, μα και στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Και πριν απ’ όλα, η προστασία του γένους των Ανθρώπων. Ανάγκη να πάψει πια το φρικτό έγκλημα της γενοκτονίας να αποτελεί εύκολη λύση των διεθνών προβλημάτων.

Γιατί δεν αναγνωρίστηκε μέχρι σήμερα η γενοκτονία των
Ελλήνων του Πόντου

Πριν από τον όρο "Γενοκτονία" υπήρχε ο όρος "Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας".
Πρόβλημα στη δίκη των γενοκτόνων μπορεί να υπάρξει με το νομικό όρο "nulla poena sine lege”, δηλαδή δίχως ισχύων νόμο δεν υπάρχει τιμωρία.
Ο όρος της Γενοκτονίας δεν υπήρχε την εποχή εκείνη, έτσι η τιμωρία και καταδίκη εκείνων τίθεται υπό ερωτηματικό.
Το ποινικό δίκαιο, για να εξασφαλίσει τη δίκαιη μεταχείριση των κατηγορουμένων δεν μπορεί να δράσει αναδρομικά.
Από την άλλη άποψη όμως θα πρέπει να ειπωθεί, ότι σε όλα τα νομικά πλαίσια υπήρχε η τιμωρία της δολοφονίας.
Εξάλλου πολλά από τα διαπραγόμενα εγκλήματα ήταν τόσο φρικιαστικά και απάνθρωπα που δεν μπορούσε εκ των προτέρων να τα αναλογιστεί ανθρώπινος νους, για να προνοήσει με ανάλογους νόμους κατά αυτά.

Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 – τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.

Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μειονοτήτων της άλλοτε κραταιάς Αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922.

Η κατάσταση σήμερα

Φαίνεται, ότι η Μικρασιατική καταστροφή, δεν εκτελέστηκε μέσα σε κάποια χρονικά περιθώρια.
Είναι επίκαιρη ακόμη και στις μέρες μας, αφού αντιμετωπίζουν τα αδέλφια μας οι Πόντιοι τις ίδιες συνθήκες μεταχείρισης, όπως οι πρόγονοί μας πριν από 75 χρόνια. Το ιστορικό κεφάλαιο του δράματος των Ελλήνων του Πόντου δεν έχει κλείσει, εφόσον πολλά γεγονότα δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμη.

Είναι τραγικό να τίθεται σήμερα υπό αμφισβήτηση η ελληνικότητα των ανθρώπων αυτών ( χρησιμοποιώντας τους όρους "Ρωσοπόντιοι" ή "Ρωσοέλληνες" ), των οποίων οι πρόγονοι γενοκτονήθηκαν για ακριβώς αυτή την ιδιότητα, δηλαδή την ελληνική εθνικότητα και την ορθόδοξη πίστη τους.

19 Μαΐου – Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου

Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως "Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο", ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα.

Οι Πόντιοι επιλέγοντας την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης, ημέρα που στην Τουρκία αποτελεί εθνική γιορτή της τουρκικής νεολαίας, αποκαλύπτουν το πραγματικό εγκληματικό πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ πασά.

Ο Ελληνισμός τιμά τη μέρα αυτή τη μνήμη της μεγάλης θυσίας – το κουράγιο των τρομαγμένων, κατατρεγμένων, καταταλαιπωρημένων θυμάτων, που μπόρεσαν να κλείσουν στις ψυχές τους τις αλησμόνητες πατρίδες και να τις ξαναστήσουν στα γκέτο των συνοικισμών, όπου τους έκλεισε η προσφυγιά.

Αναπόσπαστο κομμάτι της κληρονομιάς μας

Οι πρόγονοί μας άφησαν τη ζωή τους, και πολλοί από αυτούς έμειναν άθαφτοι στον αγώνα τους να μην αλλοιωθεί η πίστη τους, να μη χαθεί η δική τους και με τη σειρά δική μας εθνική ταυτότητα.

Η κληρονομιά μας αυτή φαντάζει βαριά κι ασήκωτη, μα αν την κατανοήσουμε θα δούμε πως είναι μια κληρονομιά μοναδική και πολύτιμη. Μια κληρονομιά βαθιάς ευθύνης και υπευθυνότητας απέναντι στις επόμενες γενιές.
Σε μια εποχή, που τα πάντα βρίσκονται υπό αμφισβήτηση, μια εποχή των εύκολων λύσεων μας δίνεται η ευκαιρία να αγωνιστούμε με το δικό μας μοναδικό τρόπο για το έθνος μας και την ιστορία του.

Χρέος μας λοιπόν είναι να μάθουμε ό,τι μπορεί να μας προσφέρει η σημερινή εποχή, μέσα από τις αφηγήσεις, μαρτυρίες και τα βιβλία – ιστορικά και λαογραφικά -, την ιστορία του έθνους μας.
Δυστυχώς έχει μείνει ένα μεγάλο και τραγικό κομμάτι της ιστορίας μας έξω από τα σχολικά εγχειρίδια, γεγονός που αποτελεί, κατά τη δική μου άποψη, έγκλημα βαρύ απέναντι στους προγόνους μας, απέναντι στην ελληνική ιστορία.

Ένας λαός χωρίς ιστορία είναι καταδικασμένος να αφανιστεί. Λείπουν οι γερές ρίζες για να επιβιώσουν οι ιδιαιτερότητές του, ειδικά σε μια εποχή, που χαρακτηρίζεται από την αφομοίωση των διαφόρων φυλών και εθνικοτήτων. Σ’ αυτό πρέπει να αντισταθούμε.
Η ειρηνική συμβίωση των λαών δεν προϋποθέτει την αφομοίωσή τους, μα την κατανόηση και τον αλληλοσεβασμό μεταξύ τους.

Στο δικό μας χέρι δίνονται όλα αυτά τα αδιάψευστα γεγονότα και φαίνεται οι ψυχές των προγόνων μας να μας θυμίζουν πως δεν κάνει να μείνουν στο περιθώριο, να ξεχαστούν. Μόνο έτσι ο θάνατός τους θα δικαιωθεί. Ας θέσουμε ως σκοπό μας, όχι την καταδίωξη κάποιου λαού, μα να μην αφήσουμε την ιστορία του λαού μας στο έλεος "κάποιων" συμφερόντων, που θα οδηγήσουν στην παραχάραξη της.

©2008

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΖΟΖΕ ΜΠΑΡΟΖΟ ΠΡΟΣ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ

Φώτο 01:
The President of commission,
Jose Manuel Barroso

Η Επιστολή του Προέδρου της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο
σε απάντηση της επιστολής του Σκοπιανού Πρωθυπουργού
Νικολά Γκούεφσκι.

Αναρμόδια είναι η Κομισιόν αναφορικά με το ζήτημα των μειονοτήτων αναφέρει στην απαντητική του επιστολή προς τον πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ, ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Και υπογραμμίζει με νόημα ότι η γειτονική χώρα πρέπει να προσεγγίσει τα ζητήματα με πνεύμα συνεργασίας.

Στην επιστολή του ο Πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο υπογράμμισε τα εξής:

«Η ΕΕ δεν έχει αρμοδιότητα να ασχοληθεί με ζητήματα όπως οι ταυτότητες μειονοτήτων, τα δικαιώματά τους, η απόδοση ιθαγένειας και η ανάκτηση περιουσιών στην επικράτεια των κρατών-μελών. Αυτό είναι αρμοδιότητα των κρατών-μελών, όπως επιτάσσουν οι συνταγματικές τους παραδόσεις και οι διεθνείς τους υποχρεώσεις», τονίζει, μεταξύ άλλων, στην επιστολή του ο κ. Μπαρόζο, αναφορικά με το θέμα της «μακεδονικής μειονότητας» που σημείωσε στη δική του επιστολή ο Νίκολα Γκρούεφσκι.

Υπογραμμίζει επίσης ότι «η διατήρηση σχέσεων καλής γειτονίας παραμένει απαραίτητη για την πρόοδο της ΠΓΔΜ προς την ΕΕ» και προσθέτει ότι «η Επιτροπή είναι πάντα ισχυρά δεσμευμένη στο σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών».

Ο πρόεδρος της Κομισιόν εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι «οι διμερείς σχέσεις μεταξύ της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ και της κυβέρνησης μιας γειτονικής χώρας, κράτους-μέλους της ΕΕ, αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα».

Επισημαίνει, τέλος, ότι «είναι πρωταρχικής σημασίας για μια χώρα που έχει ευρωπαϊκές φιλοδοξίες να προσεγγίζει τέτοιες δυσκολίες με πνεύμα εποικοδομητικό και συνεργασίας, ανοιχτό στο διάλογο και με διάθεση να ακολουθήσει τη συμπεφωνημένη διέξοδο προς τα εμπρός».

Πηγή: Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων

©dilaz 2008

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Ν. ΓΚΡΟΥΕΦΣΚΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Φώτο 01:
Ο Πρωθυπουργός της F.Y.R.O.M.
Nikola Gruevski

Η επιστολή του Ν. Gruevski προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Η προκλητική επιστολή που απέστειλε στον Έλληνα πρωθυπουργό Κωσταντίνο Καραμανλή, ο Σκοπιανός Νικολά Γκουέφσκι λέει τα εξής:

"Αξιότιμε Κύριε Καραμανλή,

Αποστέλλω επιστολή προς Εσάς για δύο εξαιρετικά σημαντικά θέματα, των οποίων η επίλυση είμαι πεπεισμένος θα αποκαταστήσει πολλές ιστορικές αδικίες - αδικίες οι οποίες και σήμερα είναι αισθητές και θα βελτιώσει τη ζωή πολλών ανθρώπων, ενώ, οπωσδήποτε, θα συνδράμει στη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ της “Δημοκρατίας της Μακεδονίας” και της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Συγκεκριμένα, περί τα τέλη της δεκαετίας του ‘40, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα, αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες και ολόκληρες οικογένειες, στον ανεμοστρόβιλο του Πολέμου, με το καθεστώς των προσφύγων εγκατέλειψαν τις εστίες τους, τις περιουσίες τους και το κράτος της Ελλάδας, όπου είχαν γεννηθεί. Ένα τεράστιο μέρος αυτών των ανθρώπων «ως επί το πλείστον εθνικής καταγωγής “Μακεδόνες” που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα» ήρθαν να ζήσουν στην τότε Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και συγκεκριμένα στην περιοχή της σημερινής “Δημοκρατίας της Μακεδονίας” και παρέμειναν εδώ για πάντα. Σε αυτό πολύ πιθανόν συνέβαλε και το γεγονός ότι ομιλούσαν την ίδια γλώσσα και ένιωθαν ότι ανήκουν σε έναν ίδιο λαό, τον «μακεδονικό» .

Ένα μέρος αυτών αναγκαστικά εγκαταστάθηκαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στην Αμερική, την Αυστραλία και τη Ρωσία, αλλά και αυτοί που μετοίκησαν επίσης, στην πλειοψηφία είναι εθνικής καταγωγής «Μακεδόνες», ομιλούν ίδια γλώσσα με εμάς, νιώθουν ότι ανήκουν στο ίδιο έθνος, το «μακεδονικό», ενώ το μεγαλύτερο μέρος αυτών κατέχουν και διπλή υπηκοότητα, «μακεδονική», καθώς και της χώρας όπου διαβιούν. Δυστυχώς, μετά από δεκαετίες, μετά από την εγκατάλειψη των τόπων γεννήσεως και των κατοικιών τους, ακόμη και αφότου έληξε ο πόλεμος, ήταν αδύνατον γι’ αυτούς - δηλαδή τους απαγορεύθηκε - η επιστροφή στους τόπους γέννησής τους, στις οικογενειακές τους εστίες και στις περιουσίες τους. Αυτό απαγορεύθηκε και στους ίδιους, αλλά και στους απογόνους τους. Από αυτά που γνωρίζω, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, στην Ελλάδα υιοθετήθηκαν περισσότεροι νόμοι με τους οποίους κατά κάποιο τρόπο τους κατασχέθηκαν οι περιουσίες και θα συμφωνήσετε ότι τέτοιου είδους νόμοι αντιβαίνουν στα πρότυπα της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, αλλά και στα διεθνή πρότυπα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις εγγυήσεις για την ιδιοκτησία.

Σήμερα αυτοί οι πολίτες, πλέον υπήκοοι της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας», και ενώ έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, είναι εκτεθειμένοι σε πολιτική τριπλής διάκρισης. Πρώτον, δεν δύνανται να λάβουν πίσω τις περιουσίες τους. Δεύτερον, αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες για την είσοδό της στην Ελλάδα και Τρίτον, εφόσον κάποιος θελήσει, δεν δύναται όπως κάθε άλλος άνθρωπος που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα, σύμφωνα με τους ελληνικούς νόμους να έχει το δικαίωμα στη διπλή υπηκοότητα: «μακεδονική» και ελληνική, σε συνθήκες που η Ελλάδα παραχωρεί το δικαίωμα της διπλής υπηκοότητας.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, η Δημοκρατία και στις δύο χώρες αναπτύσσονταν, ενώ η χώρα Σας κατέστη και μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ - θεσμοί όπου δίδεται ιδιαίτερη προσοχή στα ανθρώπινα δικαιώματα και στους κανονισμούς για την εγγύηση της ιδιοκτησίας αναμένω ότι Εσείς ως Πρωθυπουργός θα λάβετε μέτρα για την αποκατάσταση αυτής της αδικίας έναντι μεγάλου αριθμού ανθρώπων με δύσκολο πεπρωμένο και πορεία. Στη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» οι πολίτες αυτοί είναι οργανωμένοι σε περισσότερους συλλόγους πολιτών και σε αρκετές συναντήσεις μαζί τους ζήτησαν να απευθυνθώ προς Εσάς, ως Πρωθυπουργό γείτονος χώρας, από την οποία, νιώθουν αυτοί, ότι ασκήθηκε πολιτική διακρίσεων.

Το δεύτερο θέμα για το οποίο θα ήθελα να Σας παρακαλέσω και πιστεύω ότι Εσείς με ικανοποίηση θα συμβάλλετε ώστε να βοηθήσετε, είναι η αναγνώριση της «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελληνική Δημοκρατία και η υλοποίηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα για την Παιδεία στη μητρική γλώσσα («μακεδονική»), η καλλιέργεια των πολιτιστικών παραδόσεων και εθίμων μέσω των διαφορετικών μορφών οργάνωσης, χρήση της «μακεδονικής» γλώσσας στους τοπικούς θεσμούς, στα μέρη όπου στην Ελλάδα κατοικεί σημαντικός αριθμός αυτών και άλλες δυνατότητες, τις οποίες παραχωρεί κάθε δημοκρατικό κράτος στους πολίτες της, οι οποίοι ανήκουν σε εθνοτική κοινότητα, διαφορετική από αυτή που επικρατεί.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Εγώ πιστεύω ότι Εσείς θα εξετάσετε με καλή βούληση αυτά τα ζητήματα και ευελπιστώ ότι σε μια λογική χρονική περίοδο θα προτείνετε λύση γι’ αυτά τα καυτά προβλήματα. Εγώ και οι θεσμοί της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» είμαστε στη διάθεσή σας για οποιουδήποτε είδους επικοινωνία επ’ αυτού του ζητήματος, επιπρόσθετες πληροφορίες, ενώ είναι εφικτή και συνάντηση ομάδων ειδικών από τις δύο χώρες, οι οποίες πιστεύω ότι σε μία σύντομη, κάποιων μηνών, περίοδο θα επιβεβαιώσουν όλα τα δεδομένα και τις λεπτομέρειες, με τις οποίες θα ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα, τα οποία σίγουρα θα συμβάλλουν στη διατήρηση των σχέσεων καλής γειτονίας. Όλοι γνωρίζουμε ότι για την επίλυση αυτών των προβλημάτων είναι αναγκαία πρωτίστως η πολιτική βούληση, την οποία πιστεύω ότι εσείς, ως δημοκρατικό κράτος και χώρα-μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, θα έχετε. Ειδάλλως, στη σημερινή εποχή, όταν γίνεται λόγος για ανθρώπινα πρότυπα, για εγγυήσεις για την ιδιοκτησία και για μειονοτικά δικαιώματα, δεν γίνεται λόγος για το εάν θέλουμε ή όχι να τα επιλύσουμε, αλλά είναι απαραίτητο να τηρούνται ρητώς τα διεθνή πρότυπα.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

εγώ και εσείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε την Ιστορία και το παρελθόν, αλλά με καλή βούληση μπορούμε να αποκαταστήσουμε πολλές αδικίες του παρελθόντος, ενώ σίγουρα μπορούμε να συνδράμουμε στη διαμόρφωση πολύ καλύτερου μέλλοντος για τους πολίτες μας, εφόσον προσεγγίσουμε αντικειμενικά και ψύχραιμα τα πραγματικά προβλήματα.

Ελπίζοντας σε θετική απάντησή σας σύντομα,

Νίκολα Γκρούεβσκι"

©dilaz 2008

ΤΑ ΜΗΛΑ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ

Φώτο 01: Τα Μήλα των Εσπερίδων
(Αναπαράσταση σε αγγείο του 5ου αιώνα π.Χ.)

Τα Μήλα των Εσπερίδων
(ο δωδέκατος άθλος του Ηρακλή)

Όταν παντρεύτηκαν ο Δίας και η Ήρα όλοι οι θεοί τους έκαναν πλούσια δώρα. Η Γη τους έδωσε τα χρυσά μήλα της αιώνιας νεότητας και της αθανασίας. Η Ήρα τα θαύμασε τόσο πολύ, που φύτεψε το σπόρο τους στον κήπο των θεών, που ήταν στις Εσπερίδες. Από το σπόρο φύτρωσαν δέντρα που έκαναν χρυσά μήλα. Η Ήρα έβαλε φύλακα των δέντρων το Λάδωνα, ένα τεράστιο φίδι με εκατό κεφάλια, που δεν κοιμόταν ποτέ. Έτσι ήταν αδύνατο να μπει και να πάρει κανείς τα χρυσά μήλα.

Ο Ευρυσθέας διέταξε τον Ηρακλή να του φέρει τα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων, ζητώντας του έτσι να κάνει τον δωδέκατο άθλο του. Όμως ο Ηρακλής δεν ήξερε το δρόμο για τον κήπο των θεών. Γι' αυτό ρώτησε τις Νύμφες. Αλλά ούτε και αυτές ήξεραν να του πουν. Γι' αυτό τον έστειλαν στον Νηρέα.

Ο Νηρέας, που δεν ήθελε να τον βοηθήσει, άρχισε να μεταμορφώνεται πότε σε νερό και πότε σε φωτιά. Όταν είδε ότι δεν μπορούσε να φοβίσει τον Ηρακλή, υποχώρησε και του έδειξε το δρόμο. Προχωρώντας συνάντησε τον Προμηθέα στο βράχο που ήταν αλυσοδεμένος.

Ο Ηρακλής σκότωσε τον αετό που τον έτρωγε και τον ελευθέρωσε. Για να τον ευχαριστήσει ο Προμηθέας του έδωσε πληροφορίες για τα χρυσά μήλα:

"Μην πας μόνος σου να τα κόψεις.
Να στείλεις τον Άτλαντα, που βρίσκεται δίπλα στον κήπο
και κρατά τον ουρανό στους ώμους.
Πρόσεξε όμως γιατί σίγουρα θα χρησιμοποιήσει κάποιο τέχνασμα για να σου
φορτώσει τον ουρανό."

Ο Ηρακλής συνέχισε το δρόμο του και βρήκε τον κήπο των θεών και τον Άτλαντα. Όταν του εξήγησε για ποιο λόγο βρισκόταν εκεί, ο Άτλας δέχθηκε να τον βοηθήσει, με την προϋπόθεση να κρατά αυτός τον ουρανό όσο θα έλειπε. Ο Άτλας πήγε στον κήπο, υπνώτισε το φίδι, έκοψε τα μήλα και τα πήγε στον Ηρακλή. Δεν του τα έδωσε αλλά του είπε ότι θα τα πήγαινε ο ίδιος στον Ευρυσθέα, αθετώντας τη συμφωνία τους. Ο Ηρακλής έκανε πως δέχθηκε, αλλά του ζήτησε να τον βοηθήσει να στηρίξει καλύτερα τις κολόνες του ουρανού στους ώμους του. Ο Άτλας άφησε κάτω τα μήλα και ανασήκωσε τον ουρανό. Τότε ο Ηρακλής γλίστρησε από κάτω και έφυγε.

Πήρε τα μήλα και ξεκίνησε για τις Μυκήνες. Όταν έφθασε τα έδωσε στον Ευρυσθέα, που όμως του τα χάρισε. Ο Ηρακλής τα έδωσε τότε στην Αθηνά για να τα πάει πίσω στη θέση τους.

©2008

ΔΗΛΩΣΕΙΣ KIRO GLIGOROV ΤΟ 1992 (ΒΙΝΤΕΟ)

Δήλωση του Προέδρου των Σκοπίων Kiro Gligorov εν έτοι 1992:

Στο παραπάνω βίντεο θα ακούσετε και θα δείτε την δήλωση του τότε Προέδρου των Σκοπίων εν έτοι 1992 που δήλωνε τα εξής:

Κiro Gligorov:
Εμείς είμαστε Σλάβοι, δεν έχουμε καμία σύνδεση με τον Μέγα Αλέξανδρο.

Ήρθαμε στην περιοχή τον 6ο μ.Χ. αιώνα.

Πηγή Βίντεο: ΑΝΤ-1 News

~ * ~ * ~ * ~ * ~

ΑΙΣΧΥΛΟΣ:

"Γιατί μόνο εμείς, (οι Έλληνες) αντίθετα από τους βαρβάρους,
δεν μετράμε ποτέ το πλήθος του εχθρού στην μάχη.

Δεν ρωτάμε πόσοι είναι, αλλά πού είναι..."

©dilaz2008

Ο ΚΕΡΒΕΡΟΣ

Φώτο 01:
Ο Ηρακλής φέρνει τον Κέρβερο στον βασιλιά Ερυσθέα.
(απεικόνιση σε υδρία του 520 π.Χ.)

Ο Κέρβερος
(ο ενδέκατος άθλος του Ηρακλή)

Ο Κέρβερος ήταν ο φοβερός φύλακας του Κάτω Κόσμου. Είχε γεννηθεί από την Έχιδνα και τον Τυφώνα.

Ήταν ένα σκυλί με πενήντα κεφάλια, τα τρία από τα οποία ήταν μπροστά και τα υπόλοιπα ήταν πάνω στη ράχη του. Στην ουρά του κατέληγε το κεφάλι ενός δηλητηριώδους φιδιού. Ο Ευρυσθέας ζήτησε από τον Ηρακλή να κατέβει στον Κάτω Κόσμο και να του φέρει δεμένο τον Κέρβερο. Αυτός ήταν ο ενδέκατος άθλος του.

Ο Ηρακλής έφθασε κάτω από τη γη μέσα από μια σπηλιά. Η σπηλιά αυτή ήταν κάτω από έναν ναό του Ποσειδώνα στο ακρωτήριο Ταίναρο. Στην άκρη του ποταμού κάτω από τη γη, βρήκε τον βαρκάρη του Άδη, τον Χάρωνα, και του ζήτησε να τον περάσει απέναντι.
Παρουσιάστηκε στον Άδη και την Περσεφόνη και τους ζήτησε να πάρει για λίγο τον Κέρβερο στη γη, για να τον δει ο Ευρυσθέας. Αυτοί δέχθηκαν με έναν όρο: να τον πιάσει με τα χέρια του, χωρίς να χρησιμοποιήσει κανένα όπλο. Ο Ηρακλής δέχθηκε, άφησε τα όπλα του και ξεκίνησε για να βρει τον Κέρβερο. Όταν τον βρήκε, τύλιξε τα μπράτσα του στο λαιμό του και τον ακινητοποίησε. Τον έδεσε γερά και ξεκίνησε για τον Πάνω Κόσμο.

Ο Άδης όμως αθέτησε την υπόσχεσή του και αρνήθηκε στον Ηρακλή να πάρει μαζί του τον Κέρβερο. Ο Ηρακλής θύμωσε, επιτέθηκε στον Άδη και τον τραυμάτισε. Έτσι αυτός φοβήθηκε και τον άφησε να φύγει. Ο Ηρακλής κατόρθωσε να βγει πάνω στη γη με τη βοήθεια της Αθηνάς. Όταν έφθασε στις Μυκήνες, έδειξε τον Κέρβερο στον Ευρυσθέα, που φοβήθηκε και κρύφτηκε στο χάλκινο πιθάρι του.

Αφού πραγματοποίησε τον ενδέκατο άθλο του ο Ηρακλής, επέστρεψε στον Άδη τον Κέρβερο, κρατώντας την υπόσχεσή του.

©2008

ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

Ακούστε τον
ΕΘΝΙΚΟ ΥΜΝΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.

~ * ~ * ~ * ~

Αν θέλετε να μάθετε και άλλα στοιχεία για τον Εθνικό μας ύμνο,
δείτε τις παρακάτω δημοσιεύσεις μέσα από το
Dilaz Hellas Blog.


01η Δημοσίευση:
O Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας

02η Δημοσίευση:
"Ύμνος εις την ελευθερία"

©+®Dilaz 2008

ΤΑ ΒΟΔΙΑ ΤΟΥ ΓΗΡΥΟΝΗ

Φώτο 01:
Απεικόνιση του δέκατου άθλου του Ηρακλή,
που μάχεται με τον Γηρυόνη, σε αμφορέα του 540 π.Χ.

Τα Βόδια του Γηρυόνη
(Ο δέκατος άθλος του Ηρακλή)

Ο Γηρυόνης ήταν ένα τέρας με τρία κεφάλια και τρία σώματα ενωμένα στη μέση. Έμενε στο μακρινό νησί Ερύθεια και είχε ένα φημισμένο κοπάδι κοκκινότριχα βόδια. Για να μην τα πλησιάζει κανείς είχε βάλει βοσκό τον Ευρυτίωνα, το γιο του Άρη και ένα σκυλί με δύο κεφάλια και φιδίσια ουρά. Ο Ευρυσθέας είπε στον Ηρακλή ότι το να του φέρει τα Βόδια του Γηρυόνη θα ήταν ο δέκατος άθλος του.

Ο Ηρακλής ξεκίνησε για την Ερύθεια, στην οποία έφθασε μέσα από περιπέτειες. Πολύτιμος βοηθός του ήταν ο Ήλιος, που του έδωσε το χρυσό κύπελλό του και μπόρεσε έτσι να περάσει τη θάλασσα.
Όταν έφθασε στο νησί, ανέβηκε στο βουνό Άβαντα και κάθισε να σκεφτεί με ποιο τρόπο θα έπαιρνε τα βόδια. Εκεί τον βρήκε ο σκύλος του Γηρυόνη και του επιτέθηκε.
Ο Ηρακλής έλιωσε τα δυο κεφάλια του με το ρόπαλό του. Ο βοσκός που άκουσε τη φασαρία έτρεξε να δει τι συμβαίνει. Ο Ηρακλής τον σκότωσε κι αυτόν, πήρε τα βόδια και προχώρησε προς τη θάλασσα. Ο Γηρυόνης, που είχε στο μεταξύ μάθει τι έγινε, πρόλαβε τον Ηρακλή και του επιτέθηκε. Μετά από μια σκληρή μονομαχία ο Ηρακλής τον σκότωσε και πήρε τα βόδια.

Στην επιστροφή, που κράτησε πολύ καιρό, πέρασε από πολλούς τόπους, όπου αντιμετώπισε διάφορες περιπέτειες. Όταν γύρισε στις Μυκήνες έδωσε τα βόδια στον Ευρυσθέα, ο οποίος τα θυσίασε στην Ήρα.

©2008

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ Ν. ΓΚΡΟΥΕΦΣΚΙ

Φώτο 01:

Ο Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας
κ.κ. Κωνσταντίνος Καραμανλής

Η Επιστολή του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή προς τον Σκοπιανό ομόλογό του Νικολά Γκρούεφσκι

Με σκληρή γλώσσα απάντησε ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής στη θρασύτατη επιστολή που του απέστειλε στις αρχές της εβδομάδας ο Σκοπιανός ομόλογός του Νίκολα Γκρούεφσκι.

Το πλήρες κείμενο της επιστολής του Έλληνα πρωθυπουργού έχει ως εξής:

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Όπως γνωρίζετε, τα τελευταία 15 χρόνια η Ελλάδα και η χώρα σας, σε συνέχεια των σχετικών Αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, έχουν δεσμευτεί σε διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ με αντικείμενο το θέμα της ονομασίας, το οποίο «πρέπει να επιλυθεί προς όφελος της διατήρησης ειρηνικών σχέσεων και σχέσεων καλής γειτονίας στην περιοχή», όπως υπογραμμίζει το Συμβούλιο Ασφαλείας στην Απόφαση 817.

Τις περασμένες εβδομάδες, ο Ειδικός Απεσταλμένος του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, κ. Μάθιου Νίμιτς, παρουσίασε ορισμένες ιδέες που θα μπορούσαν να δώσουν ώθηση στις διαπραγματεύσεις. Λυπάμαι που επιλέξατε αυτήν ακριβώς την κρίσιμη στιγμή της διαπραγματευτικής προσπάθειας, για να στείλετε την επιστολή της 10ης Ιουλίου 2008.

Με αυτήν την αφορμή, θέλω να υπογραμμίσω ότι η Ελλάδα είναι σταθερά δεσμευμένη στην προώθηση σχέσεων φιλίας και καλής γειτονίας με όλες τις γειτονικές της χώρες, ειδικά με τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων, και στη δημιουργία των απαραίτητων προϋποθέσεων που θα τους επιτρέψουν να ενταχθούν στο εγγύς μέλλον, στην ευρωατλαντική και ευρωπαϊκή οικογένεια.

Η Ελλάδα, από το 1993, έχει επιδείξει καλή θέληση ώστε, υπό την αιγίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, να επιτευχθεί μια αμοιβαία αποδεκτή λύση στο ζήτημα της ονομασίας, που να λαμβάνει υπόψη της τα νόμιμα συμφέροντα και τις ευαισθησίες των δύο χωρών. Αυτό ανταποκρίνεται στην εντολή των σχετικών Αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, καθώς επίσης και στην επιθυμία όλων των Κρατών που συμμετέχουν στους Ευρωατλαντικούς και Ευρωπαϊκούς θεσμούς. Κάτι που άλλωστε έχει κατηγορηματικά υπογραμμιστεί, με τρόπο μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, αντίστοιχα.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Η επιστολή σας, απέχοντας πολύ από το να προωθεί τις διαπραγματεύσεις και τις σχέσεις καλής γειτονίας με τη χώρα μου, εγείρει ανύπαρκτα και απολύτως αβάσιμα ζητήματα που αντιστρατεύονται τις εργώδεις προσπάθειες τις οποίες έχει καταβάλλει η Ελλάδα. Επιδιώκει επίσης παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις γειτονικού Κράτους και παρεκκλίνει από τους στόχους των εν εξελίξει διαπραγματεύσεων.

Δεν υπάρχει «μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα. Ποτέ δεν υπήρξε. Κάθε αντίθετος ισχυρισμός, είναι απόλυτα αθεμελίωτος και πολιτικά υποκινούμενος, χωρίς σεβασμό στην ιστορική πραγματικότητα της περιοχής. Όσον αφορά περιουσιακά ζητήματα, οιοσδήποτε θα μπορούσε να κάνει χρήση της δυνατότητας νομίμου προσφυγής στα Δικαστήρια, συμπεριλαμβανομένου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Οι εποχές έχουν αλλάξει. Είμαι πεπεισμένος ότι το μέλλον των Βαλκανικών κρατών βρίσκεται στους Ευρωπαϊκούς και Ευρωατλαντικούς θεσμούς και όχι σε εθνικιστικές λογικές μιας εποχής που έχει ανεπιστρεπτί περάσει και που πρέπει να μείνει οριστικά πίσω στο παρελθόν. Η Ελλάδα παραμένει σταθερά προσηλωμένη στο να εργαστεί γι' αυτόν τον σκοπό.

Η Ιστορία κρίνει τους ηγέτες από το πώς αίρονται στο ύψος των προκλήσεων και αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Πολλά θα εξαρτηθούν από τη δική σας θετική στάση και εποικοδομητικό πνεύμα.

~ * ~ * ~ * ~

Σημειώνεται ότι η επιστολή κοινοποιήθηκε στον ΟΗΕ, ενώ αναλόγου περιεχομένου επιστολή έστειλε η Ντόρα Μπακογιάννη στο ΝΑΤΟ και τις Βρυξέλλες.

©dilaz 2008

Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ

Φώτο 01:
Απεικόνιση του ένατου άθλου του Ηρακλή,
με την αρπαγή της ζώνης της Ιππολύτης (υδρία 430 π.Χ.)

Η Ζώνη της Ιππολύτης
(ο ένατος άθλος του Ηρακλή)

Οι Αμαζόνες ζούσαν στον Εύξεινο Πόντο, στην πόλη Θεμίσκυρα. Βασίλισσά τους ήταν η Ιππολύτη, η κόρη του Άρη και της Οτρηρής. Όταν πήρε τη βασιλεία των Αμαζόνων, ο Άρης της έκανε δώρο μια ζώνη, που με τον καιρό έγινε το σύμβολό της.

Ο Ευρυσθέας διέταξε τον Ηρακλή να του φέρει τη ζώνη της Ιππολύτης και να πραγματοποιήσει έτσι τον ένατο άθλο του. Ο Ηρακλής ξεκίνησε μ' ένα πλοίο για τη Μικρά Ασία, αφού πήρε μαζί του αρκετά παλικάρια. Πρώτος σταθμός ξεκούρασης για τους πολεμιστές ήταν η Πάρος, όπου διοικούσαν τέσσερα παιδιά του Μίνωα. Αυτοί αντιμετώπισαν εχθρικά τον Ηρακλή και σκότωσαν δύο από τα παλικάρια του. Για να ανταποδώσει ο Ηρακλής, σκότωσε τους τέσσερις βασιλείς και κυρίεψε την πόλη. Οι Παριανοί του πρόσφεραν δύο αιχμαλώτους, για να τους δώσει πίσω την ελευθερία τους. Ο Ηρακλής δέχτηκε και αφού πήρε μαζί του τον Αλκαίο και τον Ανδρόγεο, εγκατέλειψε την Πάρο.

Δεύτερος και τελευταίος σταθμός του Ηρακλή ήταν η Μυσία, όπου βασίλευε ο Λύκος. Καθώς αυτός βρισκόταν σε πόλεμο με τους Βεβρύκους, ο Ηρακλής και οι σύντροφοί του τον βοήθησαν να τους νικήσει. Ο Λύκος, για να ευχαριστήσει τον Ηρακλή, ονόμασε τη χώρα των Βεβρύκων Ηράκλεια. Μετά απ' αυτό ο Ηρακλής ξεκίνησε για τη χώρα των Αμαζόνων.

Όταν έφθασε εκεί είπε στην Ιππολύτη για τον Ευρυσθέα και τη ζώνη της και εκείνη συμφώνησε να του τη δώσει. Η Ήρα όμως, που παρακολουθούσε τον Ηρακλή, μεταμορφώθηκε σε Αμαζόνα και άρχισε να διαδίδει ότι σκοπός του Ηρακλή ήταν να κατακτήσει το βασίλειό τους. Οι Αμαζόνες πείστηκαν από την Ήρα και όρμησαν στον Ηρακλή και τους συντρόφους του. Στη μάχη που ακολούθησε σκότωσε την Ιππολύτη και πήρε τη ζώνη της. Μάζεψε τότε τους συντρόφους του και πήραν το δρόμο της επιστροφής.

Ο γυρισμός στις Μυκήνες όμως άργησε, γιατί ο Ηρακλής πέρασε από την Τροία, για να εκδικηθεί τον Λαομέδοντα. Όταν τελείωσε και αυτή η εκστρατεία γύρισε στον Ευρυσθέα και του έδωσε τη ζώνη της Ιππολύτης.

©2008

ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΔΙΟΜΗΔΗ

Φώτο 01:
Απεικόνιση του όγδοου άθλου του Ηρακλή,
με τα άλογα του Διομήδη σε κύλιξ του 510 π.Χ.

Τα Άλογα του Διομήδη
(0 όγδοος άθλος του Ηρακλή)

Ο Διομήδης, γιος του Άρη και της Κυρήνης, ήταν βασιλιάς των Βιστόνων της Θράκης. Είχε τέσσερα θηλυκά άλογα: την Πόδαγρο, την Λάμπων, την Ξάνθο και την Δεινό. Τα άλογα αυτά ήταν πολύ άγρια: έτρωγαν ανθρώπινες σάρκες και από τα ρουθούνια τους έβγαζαν φωτιά. Ο Διομήδης, για να τα κρατάει στο στάβλο, τα είχε δέσει με χοντρές αλυσίδες και είχε βάλει οπλισμένους άντρες να τα φυλάνε. Για να τα τρέφει σκότωνε όποιον ξένο πήγαινε στο βασίλειό του ή κάποιους από τους υπηκόους του.

Ο Ευρυσθέας διέταξε τον Ηρακλή να πραγματοποιήσει τον όγδοο άθλο του και να του φέρει τα άλογα του Διομήδη. Ο Ηρακλής ξεκίνησε έχοντας μαζί του κι άλλους ήρωες και έφτασε στη Θράκη με πλοίο. Πήγε κατ' ευθείαν στους στάβλους, σκότωσε τους φρουρούς και πήρε άλογα. Τα άφησε κοντά στο πλοίο και έβαλε φρουρούς να τα φυλάνε. Ο Διομήδης, που είχε μάθει τι έγινε, καταδίωξε τον Ηρακλή και τους συντρόφους του. Στη μάχη που έγινε ο Ηρακλής σκότωσε με το ρόπαλό του τον Διομήδη.

Όταν γύρισε στο πλοίο αντίκρυσε ένα αποτρόπαιο θέαμα: τα άλογα είχαν σκοτώσει τους φρουρούς, μεταξύ των οποίων ήταν και ο πολύ στενός φίλος του Ηρακλή 0 Άβδηρος. Αφού έθαψε τους νεκρούς, ίδρυσε προς τιμή του φίλου την πόλη Άβδηρα και ξεκίνησε για την επιστροφή. Όταν έφθασε στις Μυκήνες, παρέδωσε τα άλογα στον Ευρυσθέα, που τα άφησε να τριγυρνούν ελεύθερα.

©2008

Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΤΑΥΡΟΣ

Φώτο 01:

Απεικόνιση του έβδομου άθλου του Ηρακλή,
με τον Κρητικό ταύρο σε αμφορέα του 540 π.Χ.

Ο Κρητικός Ταύρος
(ο έβδομος άθλος του Ηρακλή)

Σύμφωνα με το μύθο που κυκλοφορούσε στην Κρήτη ένας άγριος ταύρος, που προξενούσε μεγάλες καταστροφές. Ο ταύρος ήταν αυτός με τον οποίο ενώθηκε η Πασιφάη και έκανε μαζί του τον Μινώταυρο. Ο Ευρυσθέας διέταξε τον Ηρακλή να πραγματοποιήσει τον έβδομο άθλο του και να του φέρει ζωντανό τον άγριο ταύρο.

Ο Ηρακλής πήγε στην Κρήτη, παρουσιάστηκε στον Μίνωα και ζήτησε τη βοήθειά του. Αφού ετοιμάστηκε, βρήκε τον ταύρο και άρχισε να τον κυνηγά. Μετά από λίγο τον έπιασε από τα κέρατα και τον έδεσε έτσι που να μην είναι εύκολο να κουνηθεί. Έφυγε από την Κρήτη για την Πελοπόννησο καθισμένος στη ράχη του ταύρου, που πέρασε τη θάλασσα κολυμπώντας.

Όταν έφθασε τον πήρε στους ώμους του και τον πήγε στον Ευρυσθέα. Αυτός μόλις τον είδε σκέφτηκε να τον θυσιάσει στην Ήρα. Η θεά όμως δεν δέχθηκε παρακινούμενη από το μίσος της για τον Ηρακλή. Έτσι ο Ευρυσθέας άφησε ελεύθερο τον ταύρο, που αφού περιπλανήθηκε στην Πελοπόννησο, πήγε στον Μαραθώνα. Εκεί συνέχισε να προξενεί καταστροφές, ώσπου τον έπιασε ο Θησέας.

©2008

Η ΚΟΠΡΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΕΙΑ

Φώτο 01:
Απεικόνιση του έκτου άθλου του Ηρακλή.
Λεπτομέρεια από τη μετόπη του ναού του Δία στην Ολυμπία 460 π.Χ.

Η Κόπρος του Αυγεία
(ο έκτος άθλος του Ηρακλή)

Στην εύφορη και πλούσια Ήλιδα, ήταν βασιλιάς ο Αυγείας, ο γιος του Ήλιου. Ο Αυγείας είχε πολλά πλούτη και μεγάλη δύναμη, στοιχεία που τον είχαν κάνει ξακουστό. Ο πατέρας του Ήλιος, του είχε δώσει ως δώρο, κοπάδια από βόδια και πρόβατα. Τα κοπάδια αυτά είχαν ξαπλωθεί σ' όλη την περιοχή της Ήλιδας, όπου έβρισκαν πλούσια τροφή και πλήθαιναν πολύ γρήγορα. Όμως τα τόσα πολλά ζώα έβγαζαν πολλή κοπριά, τόση που ήταν αδύνατο στους κατοίκους της Ήλιδας να την μαζέψουν. Έτσι άνθρωποι και ζώα απειλούνταν με αρρώστιες, ενώ είχαν ήδη μολυνθεί να χωράφια. Ο Ευρυσθέας, που είχε μάθε γι' αυτό το κακό, διέταξε τον Ηρακλή να πραγματοποιήσει τον έκτο άθλο του: να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία σε μία μέρα, χρησιμοποιώντας μόνο τα χέρια του.

Ο Ηρακλής δέχθηκε την πρόκληση, πήγε στην Ήλιδα και παρουσιάστηκε στον Αυγεία. Του είπε ότι μπορούσε να καθαρίσει τη χώρα σε μια μέρα, χωρίς όμως να αναφέρει ότι ήταν εντολή του Ευρυσθέα. Ο Αυγείας, μη πιστεύοντας ότι θα τα καταφέρει, του ζήτησε να μάθε τί θα ήθελε για αμοιβή. Ο Ηρακλής του ζήτησε τότε ένα μέρος από το βασίλειό του. Για να σφραγίσουν τη συμφωνία κάλεσα και το γιο του Αυγεία Φυλέα ως μάρτυρα. Μετά απ' αυτό ο Ηρακλής ξεκίνησε για να καθαρίσει την Ήλιδα από την κοπριά. Για να τα καταφέρει σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει έναν τρόπο που δεν ήταν σύμφωνος με τις εντολές του Ευρυσθέα: έσκαψε ένα χαντάκι που πήγαινε από τα χωράφια και τους στάβλους στη θάλασσα και έριξε μέσα τα νερά του Αλφειού ποταμού. Τα ορμητικά νερά παρέσυραν την κοπριά μέσα σε λίγες ώρες.

Αφού καθάρισε την Ήλιδα ο Ηρακλής, πήγε στον Αυγεία και ζήτησε την αμοιβή του. Ο Αυγείας -που είχε στο μεταξύ μάθει για τις εντολές του Ευρυσθέα- αρνήθηκε να του την δώσει. Πρότεινε μάλιστα να ορίσουν και δικαστή για τη διαφορά τους. Κάλεσαν τον Φυλέα, ο οποίος όμως αποφάσισε ότι ο Ηρακλής είχε δίκιο. Ο Αυγείας οργίστηκε και τους έδιωξε και τους δύο από την Ήλιδα. Ο Ηρακλής πήγε στον Ευρυσθέα και τον ενημέρωσε για την πραγματοποίηση του άθλου.

©2008

ΟΙ ΣΤΥΜΦΑΛΙΔΕΣ ΟΡΝΙΘΕΣ

Φώτο 01:

Απεικόνιση του πέμπτου άθλου του Ηρακλή,
με τις Στυμφαλίδες Όρνιθες σε αμφορέας του 530 π.Χ.

Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες
(ο πέμπτος άθλος του Ηρακλή)

Ο πέμπτος άθλος του Ηρακλή πραγματοποιήθηκε στη βόρεια Αρκαδία, στην πόλη Στύμφαλο. Στην πόλη αυτή υπήρχε μια λίμνη, η Στυμφαλίδα και γύρω της ένα πυκνό δάσος. Εκεί είχαν καταφύγει άγρια πουλιά, φοβούμενα τα άγρια ζώα του βουνού. Με τον καιρό έγιναν πολύ άγρια, πλήθαιναν σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα και έδιωχναν κάθε ζώο από την περιοχή τους. Όταν ξεχύνονταν στα περιβόλια κατέστρεφαν τα πάντα. Ήταν τόσο μεγάλος ο αριθμός τους, ώστε όταν πετούσαν όλα μαζί, έκρυβαν τον ήλιο. Γι' αυτό ο Ευρυσθέας διέταξε τον Ηρακλή να τα εξαφανίσει.

Όταν έφθασε στη Στυμφαλίδα ο Ηρακλής αντιμετώπισε δύο προβλήματα: το πρώτο ήταν ότι τα πουλιά ήταν κρυμμένα στην πλούσια βλάστηση του δάσους και το άλλο ότι ήταν αναρίθμητα και δεν ήξερε τι να κάνει για να τα σκοτώσει ή να τα διώξει. Τότε φάνηκε ως από μηχανής θεός η Αθηνά, για να τον βοηθήσει. Του έδωσε δύο χάλκινα κρόταλα, που είχε φτιάξει ο Ήφαιστος, που έκαναν φοβερό θόρυβο.

Ο Ηρακλής τα πήρε και άρχισε να τα χτυπά μεταξύ τους. Τα πουλιά τρόμαξαν και άρχισαν να πετούν. Έτσι σκότωσε με τα βέλη του όσο πιο πολλά μπορούσε. Αυτά που δεν σκότωσε, έφυγαν τρομαγμένα και βρήκαν καταφύγιο στο νησί του Άρη, όπου τα βρήκαν οι Αργοναύτες. Αφού απάλλαξε τον τόπο από τις Στυμφαλίδες Όρνιθες, πρόσφερε ως δώρο μερικές στην Αθηνά, ευχαριστώντας την για τη βοήθεια. Έτσι ολοκληρώθηκε ο πέμπτος άθλος του Ηρακλή.

©2008

Η ΚΕΡΥΝΙΤΙΔΑ ΕΛΑΦΟΣ

Φώτο 01:
Απεικόνιση του τέταρτου άθλου του Ηρακλή
με την Κερυνίτιδα Έλαφος σε αμφορέα

Η Κερυνίτιδα Έλαφος
(ο τέταρτος άθλος του Ηρακλή)

Η Κερυνίτις Έλαφος, ήταν η ιερή ελαφίνα της θεάς Άρτεμης και ζούσε στα βουνά της Αργολίδας. Είχε χρυσά κέρατα, ήταν πανέμορφη και έτρεχε σαν άνεμος χάρη στις χάλκινες οπλές της. Ο Ευρυσθέας διέταξε τον Ηρακλή να του φέρει ζωντανή την ιερή ελαφίνα. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο, γιατί δεν έπρεπε να την πληγώσει.

Όταν έφτασε στο βουνό που ζούσε το ιερό ελάφι, το βρήκε και άρχισε την προσπάθειά του. Η ελαφίνα όμως έτρεχε πολύ γρήγορα και ήταν αδύνατο στον Ηρακλή να βρεθεί κοντά της. Το κυνήγι αυτό κράτησε ένα χρόνο, χωρίς ο ήρωας να καταφέρει τίποτα.
Μια μέρα η ελαφίνα βρέθηκε στις όχθες του ποταμού Λάδωνα. Προσπαθώντας να περάσει απέναντι, έχασε χρόνο και την έφτασε ο Ηρακλής. Η ευκαιρία αυτή ήταν μοναδική γι' αυτόν. Αποφάσισε να την τραυματίσει ελαφρά, παραβαίνοντας τις εντολές του Ευρυσθέα.

Έτσι την έπιασε και την έβαλε στους ώμους του για να επιστρέψει στις Μυκήνες. Στο δρόμο συνάντησε την Άρτεμη και τον Απόλλωνα. Η θεά, όταν είδε το ιερό ελάφι της στους ώμους του Ηρακλή, θύμωσε και του το άρπαξε. Όταν όμως ο ήρωας της εξήγησε ότι δεν θα το σκότωνε και ότι ήταν εντολή του Ευρυσθέα, ο θυμός της Άρτεμης μαλάκωσε. Του το έδωσε πίσω και έτσι ο Ηρακλής κατάφερε να ολοκληρώσει και τον τέταρτο άθλο του.

©2008

Ο ΕΡΥΜΑΝΘΙΟΣ ΚΑΠΡΟΣ

Φώτο 01:
Απεικόνιση του τρίτου άθλου του Ηρακλή
με τον Ερυμάνθιο Κάπρο σε αμφορέα του 510 π.Χ.

Ο Ερυμάνθιος Κάπρος
(Ο τρίτος άθλος του Ηρακλή)

Ο Ερυμάνθιος Κάπρος ήταν ένα αγριογούρουνο, που ζούσε στην Αρκαδία, στο βουνό Ερύμανθο. Από εκεί κατέβαινε στις γύρω πόλεις και κατέστρεφε ό,τι έβρισκε μπροστά του.
Ο Ευρυσθέας έδωσε εντολή στον Ηρακλή να πιάσει τον Κάπρο και να του τον πάει ζωντανό. Έφυγε λοιπόν ο ήρωας για να βρει την κρυψώνα του ζώου στο βουνό Ερύμανθο.

Όταν έφτασε εκεί, άρχισε να φωνάζει, για να το κάνει να βγει έξω. Μόλις ο Κάπρος φάνηκε, φοβισμένος από τις φωνές του Ηρακλή, ο Ηρακλής άρχισε να τον καταδιώκει. Όταν έφτασαν σ' ένα χιονισμένο σημείο του βουνού, ο Κάπρος έπεσε κάτω, εξαντλημένος από την κούραση.
Ο Ηρακλής τον έπιασε τότε και του έδεσε τα χέρια και τα πόδια. Τον πήρε στους ώμους του και τον πήγε στον Ευρυσθέα, που μόλις είδε το φοβερό ζώο φοβήθηκε και κρύφτηκε. Μετά απ' αυτό ο Ηρακλής σκότωσε τον Ερυμάνθιο Κάπρο και κράτησε ως αναμνηστικό του τρίτου άθλου του το δέρμα του.

©2008

Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΎΔΡΑ

Φώτο 01:
Απεικόνιση του 2ου άθλου του Ηρακλή με την Λερναία Ύδρα
σε αμφορέα του 540 π.Χ..

Η Λερναία Ύδρα
(Ο δεύτερος άθλος του Ηρακλή)

Η Λερναία Ύδρα ήταν ένα τέρας με μορφή φιδιού, που γεννήθηκε από την Έχιδνα και ανατράφηκε από την Ήρα. Ζούσε στην περιοχή του Άργους, κοντά στη λίμνη Λέρνα, από την οποία πήρε και το όνομά της. Είχε εννέα κεφάλια με σχήμα φιδιού, από τα οποία έβγαινε φωτιά και από τα ρουθούνια της δηλητηριώδης ανάσα.
Ένα από τα κεφάλια της ήταν αθάνατο και μπορούσε να ζει αποκομμένο από το σώμα. Σ' αυτόν τον άθλο ο Ηρακλής είχε βοηθό του τον Ιόλαο. Όταν έφθασαν στη λίμνη που ζούσε η Λερναία Ύδρα, άρχισαν να ψάχνουν για το τέρας, που όμως είχε κρυφτεί.

Ο Ηρακλής, βοηθούμενος από την Αθηνά, έβαλε φωτιά στα βέλη του και τα έριξε στη φωλιά της. Η Ύδρα βγήκε έξω και τυλίχτηκε γύρω από το ένα πόδι του Ηρακλή. Ο Ηρακλής χωρίς να φοβηθεί άρχισε να κόβει ένα ένα τα κεφάλια της. Όταν όμως έφτασε και έκοψε το αθάνατο, αμέσως φύτρωσαν στη θέση του δύο νέα. 'Οσο τα έκοβε τόσο αυτά πολλαπλασιάζονταν.

Επειδή δεν μπορούσε να εξουδετερώσει εύκολα τη Λερναία Ύδρα, έστειλε τον Ιόλαο να φέρει αναμμένους δαυλούς. Μόλις αυτός πήγε κοντά έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο που είχε σκεφτεί. Όταν ο ίδιος έκοβε ένα κεφάλι, αμέσως ο Ιόλαος έβαζε πάνω στη πληγή τον αναμμένο δαυλό. Έτσι κατάφερε και κατέστρεψε τα θνητά κεφάλια της Λερναίας Ύδρας.
Το αθάνατο μόλις το έκοψε το έθαψε στη γη και έβαλε πάνω μια πελώρια πέτρα, έτσι ώστε να μην μπορεί να βγει και να ενωθεί με το άψυχο πια σώμα της.

Μετά απ' αυτό ο Ηρακλής γύρισε στις Μυκήνες και ενημέρωσε τον Ευρυσθέα για τον δεύτερο άθλο του.

©2008

Ο ΆΔΗΣ - HADES

Φώτο 01: Ο Άδης
(Ο άρχοντας του Κάτω Κόσμου)

Ο Άδης: Ο άρχοντας του Κάτω Κόσμου

Ο Άδης ήταν γιος του Κρόνου και της Ρέας, αδελφός του Δία και κυρίαρχος του Κάτω Κόσμου. Έμενε σε σκοτεινό παλάτι, και έκρινε όλους τους νεκρούς. Τιμωρούσε σύμφωνα με την κρίση του όσους καταπατούσαν τους όρκους τους όταν ήταν εν ζωή.

Συνδέθηκε με τον μύθο της Περσεφόνης, κόρης της θεάς Δήμητρας, την οποία άρπαξε και την έκανε γυναίκα του. Ήταν εχθρός της ζωής και τον μισούσαν θεοί και άνθρωποι.

Οι αρχαίοι Έλληνες φαντάζονταν το παλάτι του να είναι σε έναν τεράστιο χώρο μουχλιασμένο, τρομακτικό, με τεράστιες πύλες που έμεναν φοβερά τέρατα και υπήρχε ένα μόνο νερό που πήγαζε από έναν βράχο, η Στυξ, στην οποία ορκίζονταν θεοί και άνθρωποι.

Ο θεός είχε φύλακα και σύντροφό του έναν τρομερό σκύλο, τον Κέρβερο. Πίστευαν ότι πρώτα οι μοίρες έγραφαν σε έναν κατάλογο τους μελλοθάνατους, μετά η Άτροπος έδινε στον Ερμή τον κατάλογο, αυτός τους οδηγούσε στην Αχερουσία λίμνη και τους παρέδιδε στον Αιακό.
Μετά έμπαιναν στο πλοίο του Χάροντα, ο οποίος ήταν γιος του Ερέβους και της Νύχτας και δίνοντας του χρήματα πήγαιναν στον Άδη. Εκεί ανάλογα μ’ αυτά που είχαν κάνει στη ζωή, πήγαιναν στο Καθαρτήριο ή στον Τάρταρο.
Όποιος κατέβαινε στον Άδη δεν ξαναγύριζε πίσω. Μερικά από τα ονόματα που του έδιναν ήταν: Πλούτωνας, Πολυδέκτης, Άδμητος, Νηλεύς και Ζεύς ο καταχθόνιος.

©2008