ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ

Φώτο 01: O Αθανάσιος Διάκος

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ

Ο Αθανάσιος Διάκος γεννήθηκε το 1788 στην Μουσουνίτσα της Παρνασσίδος.

Όταν βρισκόταν στην παιδική ηλικία μπήκε στο μοναστήρι του «Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου» και εκεί έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Στην ηλικία όμως των είκοσι χρονών έφυγε από το μοναστήρι, πήρε τα όπλα και άρχισε να πολεμάει για την ελευθερία των Ελλήνων τους Τούρκους.

Ο Αθανάσιος Διάκος ήταν πρώτος στα όπλα και είχε μια πρωτοφανής ανδρεία. Το 1818 έγινε Πρωτοπαλήκαρο του Οδησσέα Ανδρούτσου. Μυήθηκε μαζί με τον Ανδρούτσο στην Φιλική Εταιρεία και από εκείνη την στιγμή πια έβαλε στόχο και σκοπό της ζωής του να πολεμήσει για την απελευθέρωση την Ελλάδας από τον Τουρκικό ζυγό.

Έτσι σαν συνέπεια αυτό είχε λίγο αργότερα να δημιουργήσει τον δικό του στρατό, να υψώσει και αυτός μαζί μ’ άλλους οπλαρχηγούς την Σημαία της Επανάστασης και να αρχίσει να πολεμάει τους τούρκους.

Οι Τούρκοι τώρα βλέποντας τον γενικό ξεσηκωμό που υπήρχε μέσα στην χώρα αποφάσισαν να δράσουν και βέβαια αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν και τον Αθανάσιο Διάκο μαζί με τον στρατό του, γι’ αυτό και έστειλαν τον στρατηγό Ομέρ Βρυώνη με 9.000 ασκέρι για να τον εξοντώσουν. Ο Διάκος όμως είχε μόνο 1.500 παληκάρια. Αξιοσημείωτο είναι ότι εκείνη η μάχη του Ομέρ Βρυώνη κατά του Αθανάσιου Διάκου έγινε στην Αλαμάνα, εκεί όπου 23 αιώνες πριν, έπεσε ο Λεωνίδας με τους 300 γενναίους πολεμιστές του.

Το αποτέλεσμα αυτής την μάχης ήταν φυσικό να μην είναι καλό για τον Διάκο, παρόλο που αυτός και τα παληκάρια του πολέμησαν ηρωικά. Έτσι ως συνέπεια αυτού ήταν ο Αθανάσιος Διάκος να συλληφθεί από τους Τούρκους και να βρει έναν από τους πιο μαρτυρικούς θανάτους, αφού οι Τούρκοι τον σούβλισαν.

Όμως μέχρι την τελευταία στιγμή ο Αθανάσιος Διάκος αντιμετώπισε τον θάνατό του με θάρρος και περίσσεια τόλμη. Αφού μόνο ένα παράπονο βγήκε από τα χείλη του λίγο πριν πεθάνει, προβλέποντας την «άνοιξη» της αντίστασης του Ελληνισμού κατά του Τουρκικού ζυγού. Τα τελευταία αυτά λόγια πριν από τον μαρτυρικό θάνατό του ήταν τα εξής:

«Για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει,

Τώρα που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι».

Copyright by: Dilaz®